A.

O rajusiu kto tak wali w moje drzwi.Ściągam się z kanapy gdzie przeleżałam już pół dnia,gdyż mam kontuzjowaną nogę i pilnuję się zaleceń lekarza,przynajmniej tego zalecenia szczególnie. Wyglądam przez wizjer.Stoi mężczyzna,nawet nawet,ale to jak wygląda nie daje mu prawa jeszcze by tak walić w moje drzwi.Hmm przygryzam wargę i spoglądam na siebie.Wyciągnięte spodnie dresowe i stary t-shirt z plamami,nieokreślonego pochodzenia.Po minucie wahania wzruszam lekko ramionami "a co mi tam" myślę sobie i uchylam drzwi.
-Słucham,o co chodzi?pytam nieznaną, póki co, istotę rodzaju męskiego.
- No to ja,wpuść mnie.Z uśmiechem mówi do mnie wyżej wymieniona istota
Marszczę brwi i skupiam się maksymalnie.I nic,kompletna pustaka.Nie znam faceta na pewno.Spoglądam na niego podejrzliwie.Nagle przychodzi coś do głowy.Otwieram szerzej drzwi i wyglądam bardziej na klatkę.Nic.Wychodzę na nią i mijam lekko zdziwionego,ale nadal niepewnie uśmiechającego się mężczyznę,spoglądam w dół schodów i w górę.Nic,nikogo poza wyżej wymienionym osobnikiem teraz mi się dziwnie przyglądającym,nie ma.No cóż,w takim razie odpada opcja. że to jest kawał zrobiony przez którąś z kumpel.Wracam do drzwi.
- Ja czyli kto? pytam się buńczucznie gotowa bronić siebie i swojego mieszkania przed intruzem
- No ja czyli Dawid -mówi wolno jak do kogoś kto bardzo wolno łapie wątki - Twoja mama mówiła,że masz problem z komputerem i prosiła mnie,żebym zajrzał do ciebie w drodze do domu.Miała do ciebie zadzwonić i ci powiedzieć.
- Chwileczkę.- mówię i wchodzę, a raczej kuśtykam szybko do mieszkania i sprawdzam telefon.No tak wyciszyłam go i nie słyszałam tych 10 połączeń,ani smsa od kochanej mamusi o treści:
"Dlaczego nie odbierasz.Rozmawiałam z Dawidem naszym informatykiem o twoim komputerze.Wpadnie do ciebie po pracy.Ogarnij się trochę"
Wracam, kuśtykając do drzwi lekko pąsowa na twarzy
- Przepraszam,nie wiedziałam,że masz przyjść.Wejdź proszę.
Wyżej wymieniony osobnik rodzaju męskiego o imieniu Dawid chwilę się waha,jakby nie był pewny czy po przekroczeniu progu będzie bezpieczny z tą dziwną istotą rodzaju żeńskiego lekko nieogarniętą,ale jednak wchodzi dzielnie spełnić dobry uczynek.
Ja spoglądam z rozpaczą w górę i przebijam wzrokiem parę pięter oraz dach by spojrzeć w niebo i pytam się w myślach wiadomo Kogo "dlaczego mi to ciągle robisz? To wcale nie jest śmieszne!"Następnie wchodzę do mieszkania pokazać Dawidowi gdzie jest komputer.

View more

Witaj moja droga Devi
Nie wiem dlaczego uważasz,że się gdzieś zagubiłaś i musisz się odnaleźć.Widziałam u Ciebie na asku co prawda,że jakieś zdarzenia sprawiły,że stałaś się obojętna na przywiązanie.O to chodzi? to chcesz odnaleźć w sobie? Jeśli ktoś nas rani,zawodzi,porzuca to bywa,że obojętniejemy przez jakiś czas.Musimy się wyciszyć po pewnych zdarzeniach i wtedy bywa tak,że nie angażujemy się w znajomości.To bywa dobre,takie zamkniecie drzwi na pewien czas,ważne tylko by nie zapomnieć tych drzwi na nowo otworzyć.Jest też tak,że niektóre zdarzenia nas zmieniają na dłużej lub na zawsze.Myślę moja droga,że się nie zagubiłaś tylko być może się zmieniasz.Coś lub ktoś pobudził Cie do zmian i dlatego to uczucie zagubienia.Nie znam Cię na tyle dobrze by wiedzieć jak duże mogą być to zmiany.Musisz starać zachować w sobie ten optymizm i nadzieję o których piszesz.Niech to będzie twą ostoją i stałym punktem w tym chaosie,który odczuwasz w sobie teraz.Te dwie rzeczy również mi pomogły gdy we mnie następowały zmiany.To na nich opiera się moja dusza.To takie moje skały w codzienności.Na nich zawsze opierałam się gdy trzeba było wstać po kolejnym upadku.To dzięki nim zawsze widziałam światełko nawet w najgorszych chwilach.
Devi,nie wiem czy Ci pomogłam, raczej obawiam się,że to mi się nie udało gdyż zbyt mało Cię znam.Z odpowiedzi wydajesz się bardzo ciepłą,wrażliwą osobą więc wierzę,że poradzisz sobie.Być może Ty już odnalazłaś siebie tylko jesteś troszkę inna,zmieniona i musisz się do siebie nowej przyzwyczaić,poznać na nowo. Pozdrawiam Cię cieplutko i ściskam mocno.Jak coś to wiesz gdzie jestem

View more

Coś w tym chyba jest.Skupiamy się na najbliższym otoczeniu.Gdy ktoś zakłada rodzinę to stara się zrobić wszystko by było w niej jak najlepiej.Poświęca jej każda wolna chwilę,co jest naturalne,wiec dla znajomych często brakuje już czasu.Jeśli jest w niej szczęśliwy to znajduje też tam wszystko to co dawali znajomi,koledzy i nie potrzebuje tego szukać na zewnątrz.Znajomości w ten sposób się wykruszają często.
Sama utrzymuję znajomości z dzieciństwa,one przetrwały choć były przerwy miedzy kolejnymi kontaktami czasami po parę lat.W szarej codzienności,natłoku spraw dni mijają szybko i nim człowiek się obejrzy od ostatniej rozmowy,spotkania mija tydzień,miesiąc,rok.Później trudno być tym,który się pierwszy odezwie.po takim czasie, nie czuć już tej zażyłości,przywiązania i tak na zwlekaniu mijają kolejne lata.
Choć muszę przyznać,że i tutaj bywają wyjątki.Ja np.po latach nawiązałam ponownie kontakt ze swoją przyjaciółką z lat szkolnych,która na dodatek mieszka w stronach mojej nieżyjącej już babci czyli przeszło 300 km. ode mnie.Czas jak się okazało nie wiele zmienił w naszych relacjach.Po pierwszej rozmowie czułam się jakbym to wczoraj z nią rozmawiała ostatnio,a nie lata temu.
Hmm,a kiedy ja do niej właściwie ostatnio dzwoniłam? oj chyba sporo czasu minęło,zdecydowanie za dużo...
---------------------------------------------------
"Trzeba wielu lat by znaleźć przyjaciela, wystarczy chwila by go stracić. "

---

Stanisław Jerzy Lec

View more

Dzień dobry :)
Szczerość,wrażliwość i poczucie humoru.Te trzy szczególnie
Szczerość,bo poznałam już jakie to uczucie być okłamywaną i jestem przewrażliwiona na tym punkcie.
Wrażliwość,bo dzięki niej nigdy nie będziemy z premedytacją krzywdzić innych.
Poczucie humoru jest moim skromnym zdaniem bardzo ważne w życiu.Sama uważam,że mam spore poczucie humoru i uwielbiam się śmiać,potrafię się również śmiać z siebie.To cecha,która ułatwia życie i przyciąga ludzi,sama bardzo lubię przebywać w towarzystwie takich ludzi.
---------------------------------------------------------------------------
"Gdy Bóg się zaśmiał, narodziło się siedmiu bogów, którzy rządzą światem… Kiedy wybuchnął śmiechem, pojawiło się światło… Kiedy wybuchnął śmiechem po raz wtóry, wszystko stało się wodą… Za trzecim wybuchem boskiego śmiechu pojawił się Hermes… za piątym – przeznaczenie…; za siódmym – dusza. "

View more

Wszystko zależy od sytuacji.Nie mam jednej reakcji na różne trudne sytuacje,które mnie w życiu spotykały,spotykają.Co zresztą wydaje mi się rzeczą normalną.
Dawniej częściej reagowałam łzami.Łatwo mnie było doprowadzić do łez i wielu trudnych sytuacjach musiałam się wypłakać najpierw.Później dopiero zaczynałam szukać rozwiązania by z takową sytuacją sobie poradzić.Z czasem to się zmieniło,życie sprawiło,że stałam się twardsza.Trudne sytuacje,bywa,że nadal mnie przytłaczają i próbują przygnieść do ziemi,czasami to boli,bardzo.Nie płaczę jednak,a jeśli już to tak by nikt nie widział.Czasami dobrze jest się wypłakać oczyścić,poużalać się nad sobą.Jak już to zrobię i mi ulży to biorę parę głębokich wdechów,wycieram oczy i czasami jak tego potrzebuję idę do kogoś zaufanego pogadać.Przyznaję,że już bardzo dawno nie ryczałam,na tyle dawno,że nie umiem określić przybliżonej daty i powodu.To chyba dobrze ;)
Krzykiem,złością też mi się zdarzało reagować parę razy.Najwięcej takich reakcji było gdy się zmieniałam i przestawałam płakać.Teraz jest ich znacznie mniej.
Na dzień dzisiejszy raczej zachowuję spokój.Jeśli mam jakiś większy problem to staram się go przemyśleć i jeśli to możliwe nie działać impulsywnie.Choć oczywiście nie zawsze mi się to udaje.Najgorsze jest to,że po mnie od razu widać gdy coś mnie gryzie,bo staje się zamknięta,poważna.
------------------------------------------------------------------------
''Pokonuj złych ludzi swym opanowaniem. Nie daj się im wyprowadzić z równowagi. Jeśli są złośliwi, nie bądź złośliwy w zamian. Jeśli wściekły pies ugryzie cię, a ty ugryziesz go w odwecie, sam staniesz się psem.''

---

Budda Siakjamuni

View more

Emocje to energia,która z nas wypływa. Powinna wyrażać nas, nasze odczucia,powinna pomagać nam poradzić sobie z różnymi sytuacjami,które nas spotykają.Bywa niestety tak,że z rożnych powodów,często od nas nie zależnych, wylewają się one z nas niczym lawina paląc wszystko wokół lub jak fala tsunami,która robi ogromne zniszczenia wokół.Dlaczego tak się dzieje? sądzę,że tych czynników trzeba szukać też w nas.Zazwyczaj w naszej przeszłości z jakiegoś powodu,zamknęliśmy jakieś emocje,nie chcieliśmy lub nie umieliśmy ich pokazać,uwolnić,a energia gromadzona musi mieć w końcu ujść,jeśli my nie zrobimy tego kontrolując to wcześniej lub później ona sama znajdzie ujście i wtedy nie jesteśmy w stanie jej kontrolować.Jestem pewna,że każdy przypadek będzie indywidualny i przyczyny takiego emocjonalnego tsunami będą inne,a ja nie mam wiedzy by się o tym bardziej rozpisywać.Wydaje mi się natomiast,że tak jak po każdym kataklizmie w te miejsca powraca życie,tak my ludzie też potrafimy powstać,pozbierać się po każdych nawet tych najgorszych emocjach.Być może czasami potrzeba nam na to dużo więcej czasu lub pomocy kogoś,ale nasza ludzka natura dąży do tego by w końcu sobie z tym poradzić iść na przód.

View more

Za wielką rzeką,bardzo daleko było małe miasteczko.Ktoś kto patrzył na nie z daleka nie zauważyłby nic dziwnego.Ale jeżeli podeszlibyśmy całkiem blisko zauważylibyśmy, że jest inne od wszystkich miejsc,które wcześniej widzieliśmy.W tym mieście nikt się nigdy nie uśmiechał. mieszkali w nim sami smutni ludzie. Nawet nie wiedzieli jak to jest nie być smutnym,bawić się i śmiać.Za to często z ich oczu płynęły łzy.Tak było zawsze i właściwie nikogo to nie dziwiło.Ale pewnego dnia coś się zmieniło.Do miasta zawędrował szczęśliwy chłopiec Gdy szedł uśmiechnięty ulicami miasta i pozdrawiał ludzi, których mijał, wszyscy przez chwilę czuli się inaczej.W wszystkim przez chwilę robiło się ciepło koło serca.Chłopca dziwiło, że nikt się nie uśmiechał, ale ponieważ sam był bardzo szczęśliwy nie przeszkadzało mu to.Postanowił w tym mieście zamieszkać.I tak zrobił.Szczęśliwy chłopiec zamieszkał w smutnym mieście i niestety gdy mijały dni z jego twarzy zaczął znikać uśmiech.Pewnie wiecie, że bardzo trudno jest być szczęśliwym gdy wszyscy wokół są smutni.I coraz częściej z oczu chłopca płynęły łzy.Początkowo chłopiec nie zauważył tej zmiany, ale pewnego dnia obudził się tak nieszczęśliwy. że nawet nie chciało mu się wstać z łóżka.I wtedy przypomniał sobie, że jeszcze niedawno było inaczej,cały czas chciało mu się śpiewać i tańczyć ze szczęścia.
- Tak nie może być! - powiedział głośno.
- Ja chcę być szczęśliwy i chcę uszczęśliwiać innych ludzi jak dawniej ..
Szybko wstał z łóżka i wyszedł z domu. I wtedy zauważył po raz pierwszy jeszcze jedną dziwną rzecz. Nigdy, mieszkając w tym mieście, nie widział słońca, a całe niebo było pokryte szarymi chmurami niby zasłoną.
- Hej, dziewczynko! - zawołał do dziewczynki przechodzącej obok.
- Kiedy ostatnio świeciło tutaj słońce?
- Jakie słońce? - zapytała smutno smutna dziewczynka.
- Aha - pomyślał, - to dlatego wszyscy są tacy smutni, że nigdy nie widzieli słońca.
- Muszę to zmienić - powiedział głośno.
Pomyślał chwilę, przyniósł wszystkie potrzebne materiały i narzędzia i zaczął budować drabinę.Ludzie przechodzący obok zaczęli się przyglądać.Ich smutne spojrzenia dodawały chłopcu sił.Drabina była coraz dłuższa i dłuższa.Gdy była już tak długa, że sięgała od jednego końca miasta do drugiego,chłopiec oparł ją o najwyższy w mieście dom,schował do kieszeni ostry nożyk i zaczął się ostrożnie wspinać.Gdy był już tak wysoko, że z dołu wydawał się tylko małą plamką sięgnął szarej zasłony z chmur.Wyciągnął z kieszeni nożyk i wyciął w chmurach dziurę tak dużą, jak tylko było to możliwe.I światło słoneczne powoli zaczęło rozchodzić się po ulicach,domach,zaglądało w każdy nawet najdalszy kąt.I coś się zaczęło zmieniać.Kolory stały się jaśniejsze, żywsze, weselsze. Ludzie poczuli na swoich twarzach ciepło promieni słonecznych.I to był pierwszy dzień nowego życia w tym mieście.Od tego dnia wszyscy się do siebie uśmiechali i byli szczęśliwi. Zdarzały się oczywiście dni gdy ktoś był smutny, ale wtedy wychodził na dwór,patrzył na słońce.

View more

„Przytulanie jest zdrowe. Wspomaga system immunologiczny, utrzymuje człowieka w dobrym zdrowiu, leczy depresję, redukuje stres, przywołuje sen, odmładza, orzeźwia, nie ma przykrych skutków ubocznych, jest więc po prostu cudownym lekiem.
Przytulanie jest zupełnie naturalne. Jest całkowicie organiczne, naturalnie słodkie, nie zawiera pestycydów, konserwantów ani sztucznych składników i jest w 100% odżywcze. Przytulanie jest właściwie doskonałe. Nie ma części, które mogłyby się zużyć, ani baterii, które mogłyby się wyczerpać, nie wymaga okresowych przeglądów, niewiele energii zużywa, mnóstwo dostarcza, nie tuczy, nie podlega inflacji, jest wolne od miesięcznych opłat, ubezpieczeń, nie jest narażone na kradzież, nie podlega opodatkowaniu, jest ekologiczne i, ma się rozumieć, zawsze jest w pełni odwzajemnione"
Balsam dla duszy,

View more

Pierwsze co nasunęło mi się po przeczytaniu Twojego pytania to sprawiedliwość.To na nią człowiek może czekać wiecznie i niestety się nie doczekać jej przez całe życie.Jest tyle dziedzin życia gdzie tej sprawiedliwości nie ma,gdzie występuje pod fałszywymi nazwami.Tyle ludzi umiera się nigdy jej nie doczekawszy. Mało tego bywa wykorzystywana przez ludzi i pod jej nazwą są krzywdzeni inni.
Gdy kiedyś w jakiejś sytuacji powiedziałam,że to niesprawiedliwe,że tak się dzieje ktoś roześmiał się wtedy i powiedział mi "Kto ci naopowiadał takich bajek,że życie jest sprawiedliwe.Ono nigdy nie było,nie jest i nigdy nie będzie.Im szybciej się z tym pogodzisz tym mniej będzie boleć każde rozczarowanie" Jest w tym sporo prawdy.Nie mniej jako trochę naiwna i pewnymi ideałami w duszy wyczekuję jej za każdym razem gdy widzę krzywdę innych.Póki zdarza jej się czasami zdecydować pojawić to wierzę,że warto na nią czekać.
------------------------------------------------------------------------------------------------
Najtrudniej w życiu jest być sprawiedliwą. O ileż łatwiej jest być wielkoduszną.

---

Lucy Maud Montgomery,

View more

"Trzej mnisi postanowili razem pomedytować. Usiedli po jednej stronie jeziora, zamknęli oczy i pogrążyli się w medytacji. W pewnej chwili jeden z nich wstał i rzekł do pozostałych:
– zapomniałem mojej maty
Po czym w cudowny sposób wkroczył na taflę wody i przeszedł na drugi brzeg do swojej chaty. Kiedy wrócił, drugi mnich wstał i powiedział:
– zapomniałem wywiesić moją drugą szatę do wyschnięcia
On także pełen spokoju przemaszerował przez taflę jeziora i wrócił tą samą drogą.Trzeci mnich obserwował uważnie towarzyszy i postanowił przetestować swoje własne zdolności.
– czy wasza wiedza jest większa od mojej? Ja również jestem w stanie to zrobić! – powiedział głośno i ruszył w stronę jeziora, aby przez nie przejść.
Jednak natychmiast wpadł w głęboką wodę. Z zapałem wspiął się z powrotem i spróbował ponownie tylko po to, aby znów wpaść do wody. Próbował jeszcze raz… i jeszcze… za każdym razem tonąc w wodzie. Dwaj pozostali przypatrywali się temu w spokoju. Nagle jeden powiedział cicho do drugiego:
– Myślisz, że powinniśmy powiedzieć mu gdzie są kamienie?
----------------------------------
Rzeczywistość jest taka jaka jest, nie szukaj niczego ekstra........

View more

"Piszesz mi w liście, że kiedy pada,
Kiedy nasturcje na deszczu mokną,
Siadasz przy stole, wyjmujesz farby
I kolorowe otwierasz okno.

---

Trawy i drzewa są takie szare,
Barwę popiołu przybrały nieba.
W ciszy tak smutno, szepce zegarek
O czasie, co mi go nie potrzeba.

---

Więc chodź, pomaluj mój świat
Na żółto i na niebiesko,
Niech na niebie stanie tęcza
Malowana twoją kredką.

---

Więc chodź, pomaluj mi życie,
Niech świat mój się zarumieni,
Niech mi zalśni w pełnym słońcu,
Kolorami całej ziemi."

---

Czytając Twoje pytanie od razu nasunął refren tej piosenki. Gdybym miała cokolwiek pokolorować,pomalować dobierałabym kolory jak najbardziej przybliżone do rzeczywistości.Malarstwo to dziedzina na której się nie znam,coś mi się podoba albo nie.Więc przy mnie raczej byś nie popłynęła z wyobraźnią przy malowaniu świata :)

View more

Musiał byś sprecyzować co dla Ciebie mieści się w definicji ludzkiej tragedii,że bierzesz pod uwagę, że możne być śmieszna.Dla mnie śmierć,głód,choroby,cierpnie,wyzyskiwanie,przemoc,rozpacz innych,ja miedzy innymi to uważam za ludzie tragedie, nie śmieszy wcale. Tak samo nie mogę sobie wyobrazić by kogoś kto doświadczył czegoś z np.wyżej wymienionych tragicznych przypadków mogło bawić,ale być może mam dziwne poczucie humoru i małą wyobraźnię.
---------------------------------------------------------------------------
" Wśród huków i strzałów wśród nieznanych twarzy
Gdzie ludzie o życie walczą pewne dziecko marzy
Już nawet nie płacze już nie woła mamy
Mimo kilku latek wie że jest przegrany
Duch jego krzyczy mamo ratuj mnie
A usta małe milczą tak bardzo boję się
Zaraz coś poczuje to będzie bolało
Lecz krzyczeć już nie chce wielu by się śmiało
Nikt go nie usłyszy przecież oni śpią
Wokół tylko ludzie którzy żyć chcą
Choć świadomi tego że nikt nie uratuje
Dziecko to też człowiek ale mocniej czuje
Wokół straszny popłoch sam spokojnie idzie
Już się prawie nie boi jak dorosły zginie
Pamięta słowa mamy synku nie bój się
Gdy jestem przy tobie nikt nie skrzywdzi cię
Zbyt malutkie rączki cicho opadają
Tylko duże oczka jego strach zdradzają
Myśli o mamusi której skarb zabrano
Tacie który cierpiał by go darowano
Coraz mniejsze tłumy coraz bliżej celu
Już ten placyk widzi gdzie ginie ludzi wielu
Ma świadomość tego co się wkrótce stanie
'Zły pan” spust naciśnie a on już nie wstanie
Idzie krok za krokiem w końcu w środku staje
Główkę swą opuszcza pociskiem dostaje
Jeszcze chwilę boli jeszcze chwilę leży
Widzi jak 'zły pan' w następną osobę mierzy
Wśród nieznanych twarzy wśród huków i ciał
Ginie chłopiec mały który jeszcze żyć chciał "

View more

Historyjek ci u mnie pod dostatkiem :)
------------------------------------------------------------------
Zadręczanie się

---

Dwaj mnisi, jeden stary a drugi bardzo młody, wracali błotnistą leśną ścieżką do swego klasztoru w Japonii. Podeszli do ślicznej kobiety, która stała bezradnie na brzegu mulistego, szybko płynącego strumienia.

---

Widząc, że jest w potrzebie, starszy mnich wziął ją na ręce i przeniósł przez wodę. Ona uśmiechała się do niego, oplatając ramionami jego szyję, aż on delikatnie postawił ją na drugim brzegu. Kobieta podziękowała, skłoniła się, a mnisi w ciszy podążyli w dalszą drogę.

---

Kiedy zbliżali się do bram klasztoru, młody mnich nie mógł już dłużej wytrzymać.

---

– Jak mogłeś brać w ramiona piękną kobietę? – wybuchnął – Takie zachowanie nie przystoi mnichowi!

---

Stary mnich popatrzył na towarzysza podróży i odparł:

---

– Ja zostawiłem ją na brzegu. A ty nadal ją niesiesz.

---

Uwolnij przeszłość, pozwól jej odejść. Bierz życie takim jakim jest, nie potępiaj się ani nie obwiniaj.
Zachowaj umiar we wszystkim, spokój i świadomość w działaniu. Bądź wolny.

View more