ks. Sebastian

Długo moja droga musiałaś czekać na odpowiedź. Pytanie mnie bardzo zaintrygowało, gdyż to było jedno z moich najwcześniejszych pytań filozoficznych.
Istnieje obiektywna prawda, niezależna od osoby ją poznającej, np. nawet jakbyśmy się nie umawiali i nie ugadywali 2+2 będzie zawsze 4, tak samo suma boków w kwadracie będzie zawsze równa 4, a jeden z kątów w trójkącie prostokątnym będzie miał 90 stopni. I tu panuje zgoda w filozofii. Te ogólne prawidła matematyki według teologii i metafizyki można przenieść także w sferę wartości i założyć, że istnieje obiektywne zło i dobro, obiektywna słuszność itp. I tu dotykamy sedna NASZEGO problemu. Jak w takim układzie ja mogę wybierać coś innego, co jest sprzeczne z ogólną prawdą. Mogę bo mam wolną wolę. Dojście do narzuconej prawdy nie jest żadnym jej poszukiwaniem i nie ma z tego żadnej zasługi. Istnieje jak mówił Kant "prawda ogólna" "Wahrheit fur sich" i "prawda dla mnie" "Wahrheit fur mich." W naszym życiu nie chodzi o to, by stworzyć jakąś swoją prawdę, ale by wybrać prawdę już istniejącą i dla nas najlepiej, by to była ta prawda ogólna, a nie przeświadczenie, jakieś mniemanie. To jest trudne do pojęcia, bo sam proces dochodzenia do tej prawdy jest niesamowicie skomplikowany, ale przy tym piękny i dostojny. Ja ciągle jestem na etapie korekty obranego kursu. Na całe szczęście Bóg jako Prawda wskazuje nam drogę, podpowiada, zaleca kontemplację, uspokojenie wewnętrzne i ogromną pokorę w poszukiwaniach.

---

Warto dodać, że prawda wyzwala. Sam Jezus to mówi: "uwierzcie prawdzie, a prawda was wyzwoli"/ J 8,32/ Prawda wyzwala nas z mniemań, ckliwych wzruszeń, pozostawia po sobie pokój. Jeśli ją odkryjemy stajemy się pełni pokory i nasze zdanie wcale na tym nie traci, po prostu przyjmujemy ją jako nienarzucona, ale odkrytą. Nasze życie jest zatem ciągłym zbliżaniem się, odkrywaniem, upadaniem i wznoszeniem się ku Prawdzie obiektywnej. Seneka pisał: "Dwie rzeczy dają duszy największą siłę: wierność prawdzie i wiara w siebie." Zatem bądźmy wierni prawdzie, szukajmy jej w sobie, drugim człowieku, miejmy swoich przewodników i ciągle zadawajmy pytania, nie zadowalajmy się połowicznymi odpowiedziami, tylko wchodźmy wgłąb. Prawda sama się obroni, ona nic nie traci przez krytykę, a tylko my możemy dzięki zdrowej i konstruktywnej krytyce ją jeszcze lepiej poznawać. Im bliżej prawdy jesteśmy, tym jesteśmy bliżej Boga. I dlatego ja tak kocham filozofię.

View more

przepraszam, że dopiero teraz odpisuję. Nie miałem czasu, żeby się nad sobą skupić dłużej ostatnio.

---

A moja droga do Boga była burzliwa. Rodzina praktykująca, wierząca, ale ja bylem zawsze niespokojnym duchem i ciągle szukałem, pytałem. Miałem szczęście do nauczycieli, którzy nauczyli mnie zadawać pytania i szukać, przekazali mi pasję do Prawdy. Zacząłem szukać Prawdy w filozofii dość wcześnie. Miałem chyba taki dar, że szybko to chłonąłem. Im więcej wiedziałem, tym więcej pragnąłem wiedzieć. Do księży niestety szczęścia nie miałem i dlatego im więcej filozofii było we mnie, tym mniej religii. Bunt przeciwko Bogu był buntem wobec chyba zakłamanego obrazu Absolutu, bo Kościół ceniłem zawsze za przekazywanie Tradycji, dbałość o sztukę i o zasady moralne, które ma też filozofia, jak uważałem, ale że jest ona za mądra dla ludzi, to Kościół niech jej naucza ubierając w dogmaty.

---

W końcu zapragnąłem ostatecznie podważyć chrześcijaństwo. Dużo toczyłem rozmów, wiele książek czytałem. W końcu Nietzsche i inni krytycy chrześcijaństwa. Byłem z początku urzeczony, ale im głębiej badałem, tym mocniej wątpiłem w ich kompetencje. I sam zacząłem tworzyć kontrargumenty i broniłem Kościoła i jego wiary. Potem broniłem Kościoła przed tezami mojej serdecznej przyjaciółki Marty - ateistki. Tu widzę ingerencję Boga, bo poczułem, że On naprawdę jest Prawdą i to On jest Tym, za którym tęskniłem. wiele było jeszcze innych spraw, ale tak to wygląda w ogólności. Teraz mój umysł znalazł pokój przy Bogu w Jego Kościele. I dobrze mi tu, choć dalej jestem krytykiem i ciągle pogłębiam

View more

Dziękuję za te przemyślenia. Bardzo trafne obserwacje. niestety istnieje w Kościele taki trend zajmowania się tymi, których się ma. Zapał misyjny się traci na rzecz formacji, dobrej i potrzebnej, ludzie przy Kościele. Doskonale rozumie to Papież Franciszek, który mówi nieustannie: "Wychodźcie, wychodźcie i głoście." Dlatego ja poszedłem na filozofię i tam byłem świadkiem Jezusa i Kościoła, który dąży do Prawdy jak i prawdziwy filozof, mędrzec. Dlatego też tak chętnie debatuję z dojrzałymi ateistami, a nie kinderateistami, którzy są za głupi na wiarę, albo za bardzo ubabrani czy uzależnieni, aby wierzyć.

---

Polecam to świeże kazanie bp Rysia z Krakowa z tegorocznych święceń kapłańskich u dominikanów:

---

http://dominikanie.pl/2014/05/jestescie-swieceni-dla-misji-totalnej-audiofoto/

---

"„My w Kościele kochamy powtarzać: zatroszczmy się najpierw o tych, których mamy, zaopiekujmy się nimi. A jak nam starczy czasu i energii, to pójdziemy na misje do tych, których nie ma w Kościele” – ubolewał bp Ryś.

---

„A ten biedny papież Franciszek nic innego nie robi, tylko staje przed nami i mówi: »Wyjdźcie, wyjdźcie, wyjdźcie!«”. Nie zachowacie tego co macie, jak nie wyjdziecie do misji” – przekonywał pomocniczy biskup archidiecezji krakowskiej.

---

Kaznodzieja przestrzegał: „Będziecie chcieli tylko zachować to, co mamy, będziecie się obracać tylko w tym świecie, który znamy – spróbujcie to zachować, a zobaczycie, że za dziesięć lat będziemy mieć w Kościele pięć procent ludzi”.

---

„Jest czas nowej ewangelizacji. Przyjmujecie święcenia w tym momencie Kościoła. Macie wychodzić, a nie skupiać się na tym, co już jest, kontemplować sukcesy i poruszać się ciągle w gronie tych samych ludzi, znajomych z mojego obszaru. Jesteście święceni dla misji totalnej” – apelował do nowych kapłanów bp Ryś."

View more