¥ ぬInfinity ∞.

Tematycznie do mojej ostatniej wypowiedzi.
Strona 548.
Może zdołam kogoś zachęcić do przeczytania tego arcydzieła.
" - Nie wybierałem. To On mnie takim stworzył. Stworzył mnie homoseksualistą.
- Po co? Z nudów?
- Żebym do niego przyszedł. Żebym mu służył.
- Przecież ty nawet nie masz prawa służyć! Jesteś grzesznikiem! Twój Bóg stworzył cię grzesznikiem? Po co?
- Żebym zawsze był winny. Cokolwiek zrobię, zawsze jestem winny.
- Wspaniale!
- Dlatego, że świat jest bezbożny. Jak inaczej miał mnie przywołać? Jak inaczej miał zmusić mnie, żebym zrozumiał, na czym polega moja służba?
- No i niby na czym!?
- Na ratowaniu ludzi.
- I po co ci to? I tak nie spłacisz długu! Jedno drugiego nie wynagrodzi!
- Nie wynagrodzi. Wiem o tym. Niosę wielki ciężar. Wsadzili mi nogi do miednicy z cementem. I wrzucili do morza. I muszę wypłynąć. Żeby nabrać powietrza. Nie mogę wypłynąć, wiem o tym, ale i tak macham rękami. I będę machał, ile tylko zdołam.
- I gdzież ta Jego miłość [...]? Dlaczego uczynił cię pedziem? Dlaczego mi ją odebrał?
- To próba. On wystawia mnie na próbę. Nas wszystkich. Ciągle. To właśnie jest sens. Jak masz poznać sam siebie, jeśli nie wystawiono cię na próbę? Jak masz się zmienić?
[...]Krztuszę się. [...] To nic, po prostu... Po prostu usłyszałem znajome słowo. Próba.
Być może każdy ma swoją."
~
A propo: ta i poprzednia grafika znajdują się w środku, w książce. Są one autorstwa Siergieja Kritskija i sądzę, że czynią tę powieść jeszcze bardziej wartą uwagi.

View more

Jestem właśnie w chwili ukończenia po raz trzeci jednej z najbardziej wartościowych książek, jakie zdołałam w swoim życiu do tej pory czytać.
Futu.re
Sci-fi, które bardzo klarownie ukazuje większość ( mam nawet czelność twierdzić, że wszystkie) problemy ekonomiczno - społeczno - kulturowe dzisiejszej Europy, jednak ponieważ rozgrywa się w przyszłości, problemy te mnożą się w niemożliwy do okiełznania sposób.
Jednym z nich jest głęboko ukryte wykluczenie.
Choć toleruje się tu każdy najbardziej zwariowany strój, każdy kolor włosów, każdą orientację seksualną i każdy ( no prawie każdy) biznes plan, społecznego ostracyzmu doznają te, które nie zdołały w tym życiu jeszcze nagrzeszyć.
Dzieci.
Za to, że wbrew prośbom i groźbom doszło do ich powstania.
Za to, że leją krew na ręce, kobietom, które aborcją rozwiązały kolejną przeszkodę w ich sukcesie i karierze.
Za to, że nawet poród i złe warunki mieszkalne nie zdołały ich wybić wszystkich co do jednego.
Za to, że niweczą wszelkie plany życiowe.
Za to, że istnieje ryzyko, że zamiast odrzucenia zdołasz któreś z nich pokochać.
~~
Ta powieść to przestroga.
Dlatego to pytanie napełniło mnie lekką dozą lęku.
Co jeśli takie wykluczenie nastąpi naprawdę?
Jeśli świat niedługo się skończy,
bo teraźniejszość przyćmiewa wszystkie skutki?
Czy ogólnoświatowy egoizm wygra i nastaną aż tak mroczne czasy?
Miejmy nadzieję, że mojej duszy uda się odlecieć stąd wcześniej.
~~
Cytat ze str. 541:
"Przyjęło się sądzić, że dzieci żywią się mlekiem. Ale tak naprawdę pożerają czas. [...] Pożerają też myśli - wszystkie oprócz myśli o samym sobie. Tym właśnie żyją. Z początku myślę, ze ono mnie pasożytuje. Potem dochodzę do wniosku, ze nie - to symbioza."

View more

Chwile ostatnich dni przepełniają mnie nieustannym poczuciem winy.
Chyba jeszcze nigdy nie doznałam takiego nagłego spadku formy.
Cały czas moje myśli wirują w głowie niczym oszalałe stado szarańczy.
Oplatają moje narządy, kontrolują moje odruchy.
Powodują potworne mdłości, kłucie gdzieś w żołądku, a przede wszystkim irracjonalny wręcz lęk.
A to wszystko przez jedną wiadomość.
Nagle kawałki tarczy zapewniającej mi poczucie bezpieczeństwa kruszą się.
Tysiące odłamków spada wokół mnie, raniąc mnie ostrymi krawędziami.
Moja ochrona wygasła.
Pozostałam sama, w całkowicie nowej dla mnie sytuacji.
Obawy przed przyszłością pochłaniają teraz cały mój byt.
Nie potrafię spojrzeć jej prosto w oczy i powiedzieć, że sobie poradzę.
Tak bardzo się boję...
~~~
"-Widzisz, ludzie skupiają się na rzeczach, które wydają się im dobre, ale w ten sposób nigdy nie znajdą spełnienia ani wolności. Są uzależnieni od władzy albo iluzji bezpieczeństwa, jaką daje władza. Kiedy zdarza się nieszczęście, ci sami ludzie zwracają się przeciwko siłom, którym zaufali. Rozczarowani, albo łagodnieją w stosunku do Boga albo stają się jeszcze śmielsi w swojej niezależności. Gdybyś tylko mógł zobaczyć, jak to wszystko się skończy [...] wtedy byś zrozumiał. I pewnego dnia zrozumiesz."

View more

Pytanie zadane wprost w głębiny mojej duszy zdecydowanie wyróżnia się na tle innych, wysyłanych zwyczajnie do obserwowanych. Dziękuję Ci więc, Hekate za wstąpienie w skromne progi mojego profilu.
~
Szczerze mówiąc, nie znoszę szukania na siłę doskonałości w naszym świecie. Dlaczego? Dlatego, że tą najprawdziwszą, jedyną doskonałość ujrzymy (albo i nie) dopiero tam, wyżej, dalej.
Jednak ludzkie dusze zawierają w sobie ten ułamek rzeczywistej perfekcji, która ma potencjał do rozwoju.
A rozwój ten następuje przez relacje, przez miłość do drugiej osoby.
A żeby kogoś pokochać, czystą i nieskończoną miłością, warto zadawać pytania.
Pytania, które faktycznie pozwolą nam go poznać, otrzymać o nim informacje, zatroszczyć się o to, z czym sobie nie radzi.
Nie ma nic gorszego niż zażyłość dwóch osób, które udają, że wszystko jest w porządku i nie dociekają w sprawach, w których można by zaradzić.
I później z tego rodzą się tragedie...
Dlatego, pytajmy.
Choćby takie błahe, proste zdania typu: "Jak minął dzień? "
Może się bowiem okazać, że to uratuje czyjeś życie.
~
Konkludując, nie ma pytania idealnego, tak jak i nie istnieje idealna odpowiedź.
Ale zadając wiele pytań, nawet nie uzyskując przy tym licznych odpowiedzi, można wręcz dosięgnąć nieba czubkami palców.
~~~
"-Cudowne, nie?
-Co jest cudowne?
-Życie"

View more

Przepraszam za tak długą nieobecność, spowodowaną jedynie brakiem internetu, a nie chęci 😊 Więc do dzieła, zaczynamy:
Wyczuwam, że ten profil w niedługim czasie znów zmieni się w fabrykę recenzji i książkomaniactwa. Kto więc nie jest gotowy na taką rewolucję, naprawdę szczerze doradzam mu kliknięcie unfollow i niewczytywanie się w dalszą część tej wypowiedzi.
~~
A teraz historia dla tych bardziej wytrwalychZe "Złodziejka" wiąże się bardzo ciekawa historia natrafienia na ten tytuł, co dla niektórych zapewne pozostałoby zwykłym przypadkiem, zaś dla mnie - niemal przeznaczeniem. Otóż, dorwałam tą książkę z rąk samej bibliotekarki, która prawdopodobnie chciała przeczytać ja jeszcze przed oficjalnym zarejestrowaniem w archiwum. Ja zaś porwałam ją z jej biurka i zapytałam o możliwość jej wypożyczenia. Później tak długo prosiłam aż kobieta ujęła się za mną i pozwoliła mi na zabranie lektury. Byłam więc jej pierwszym czytelnikiem, a jak twierdzi Zafòn: "Czasami to książka wybiera nas". Myślę więc, że to mogło zasadniczo wpłynąć na moją doskonałą opinię na jej temat.
Ale na pewno istnieje również inny powód, dla którego jest to dla mnie szczególna powieść. Bowiem, aż do tamtego dnia nie udało mi się znaleźć tekstu, który z tak wielką powagą traktowałby słowa. A raczej ich potęgę , która od zawsze byla bliska mojemu życiu. Udźwięcznienia, końcówki fleksyjne czy synonimy - w takiej czy innej postaci od zawsze mnie fascynowały. Toteż, książka, która doskonale opisuje magię liter zlączonych w zdania, jest dla mnie wręcz stworzona. Od niemal 3 lat towarzyszy mi w prawie wszystkich rozmowach, rozprawkach i konkursach, a mimo jej czterokrotnego przeczytania marzy mi się wysłuchać tej historii po raz kolejny i kolejny. I tak w nieskończoność. ~~
"On wstał i zagrał. Grał pośród zburzonych domów, mrugajac swoimi rteciowymi oczami, z papierosem przylepionym do ust. Zrobił kiksa, zaśmiał się cicho z własnego fałszu. Miech poruszał się, oddychał, a wysoki mężczyzna po raz ostatni grał dla Liesel Meminger pod rozgrzanym do czerwoności niebem.
Graj papo.
Akordeon zamilkł.
[...]
- Żegnaj papo. Darowałeś mi życie, Nauczyłeś mnie czytać. I nikt nie grał tak jak ty. Już nigdy nie spróbuję szampana. Nikt nie umiał grać tak pięknie jak ty."

View more