ʃulia

Pomyśleć, że oglądanie przeciętnego serialu dla zabicia czasu, sprowadzi mnie do punktu wyjścia. Prosta fabuła, z jeszcze prostszym wątkiem miłosnym zaadresowanym przeważnie do samotnych nastolatek, marzących o tej jednej jedynej, wymarzonej miłości, zasiała również i w moim zatęsknionym sercu ziarno, które już kilkakrotnie z siebie wyplewiłam. Sytuacja głównej bohaterki niemal identycznie toczyła się przez wszystkie odcinki, jak moja „przygoda" z Pianistą; wszystkie jej rozterki, czy podejmowane decyzje znałam z autopsji.

---

Pisząc, że nic mnie już z nim nie łączy i łączyć nie będzie, naprawdę w to wierzyłam. Kurczowo trzymałam się tych słów, obiecując sobie wstrzemięźliwość od myśli, potajemnego rozpamiętywania.. Lecz stało się. Znowu czułam zapach tamtej jesieni, dziwny zamęt w głowie i smak jego pocałunków. Mój świat wewnętrzny stanął na głowie, a ja razem z nim.

---

Nieobecność oraz – jak na złość w tym samym czasie – szorstka, nieprzyjemna relacja z MO doprowadziła mnie do poważnych przemyśleń nad odejściem, a równocześnie do powrotu. Podważyłam swoje całe szczęście jakimś chwilowym zgrzytem, niemającym żadnego większego znaczenia na tle całości. Wstydzę się moich myśli, tego, że zapragnęłam wrócić do człowieka, który zranił dotkliwie każdy możliwy punkt mojego ciała; który znieważył moją osobę, miłość i oddanie. Czuję do siebie wstręt za moją pełną gotowość do przekreślenia tak pięknego związku, jakim jeszcze niespełna miesiąc temu szczyciłam się w głębi duszy.

---

Nie wiem, czy w tej sytuacji mogę jakkolwiek się usprawiedliwiać. Myślałam, że ta cała farsa już dawno za mną, a łańcuchy leżą gdzieś w kącie, rozerwane. Ale najwyraźniej nie jestem na tyle silna, aby raz na zawsze odciąć się od przeszłości. To chyba już po prostu we mnie siedzi i zostanie tam do samego końca. Tylko dlaczego muszę w to mieszać osoby, na których mi naprawdę zależy? Z czasem mam wrażenie, że nie jestem stworzona do długotrwałych związków.

View more

Wyszłam w swoim ulubionym płaszczu, aby dodać sobie choć odrobinę otuchy. Skrzyżowania przejeżdżałam kompletnie na oślep, czując dziwną chęć bycia przed czasem.

---

Zaparkowałam tam, gdzie zawsze. Część wokali stało już przed budynkiem, przebierając niespokojnie nogami to w jedną, to w drugą stronę, i z niecierpliwością czekały na Wirtuoza, który jak zwykle przychodził z dużym poślizgiem czasowym. Dołączyłam do szeregu, witając się jedynie z Siwką, a ta widząc moje zmieszanie, od razu wyskoczyła z jakąś luźną gadką.

---

Początkowo wnętrze salki wydawało się niezwykle przyjemne i ciepłe, dlatego od razu wzięliśmy się do pracy. Chciałam usiąść możliwie najdalej od Muzycznych, jednak w rezultacie znalazłam się zaraz obok.
Z odpływem stresu, nagłego natłoku uczuć i kończącej się herbaty w kubku, poczułam, że kostnieją mi dłonie. Coraz więcej kartek z zapisem nutowym umykało mi przez palce, ale pomimo to starałam się zrelaksować. Dzielnie walczyłam z zaciśniętym gardłem i jego spojrzeniem, które co jakiś czas odwzajemniałam. Postanowiłam zachowywać się jak najbardziej naturalnie.

---

Nie myślałam, że zamienię z nim chociażby jedno słowo, a jednak. Z początku były to zwykłe dyskusje na temat rytmu, czy źle brzmiących dźwięków, lecz zaraz po próbie daliśmy się ponieść nawałnicy zdań. Zapytał mnie, czy sobie radzę, czy czasem o nim myślę, tęsknię, wspominam, w końcu: czy jestem szczęśliwa, na co kiwnęłam pospiesznie głową, pozostawiając resztę pytań bez odpowiedzi.

---

Długo tak staliśmy; jesienne powietrze obijało się o nasze rumiane policzki, a głośne chichoty rozchodziły się po całej okolicy. Czułam dziwny spokój, a może i nawet radość. Cieszyłam się każdym jego uśmiechem, bo dobrze było go znowu zobaczyć i usłyszeć, że u niego też w porządku.

---

Kiedy chłód zaglądnął pod kołnierzyk jego koszuli, zacisnął mocniej szalik wokół szyi i zaproponował wspólny wypad na piwo. Chciałam przystać na propozycję, by móc jeszcze trochę pobyć w jego towarzystwie, jednak odmówiłam, kończąc tym samym rozmowę. Pożegnałam się i ruszyłam w stronę samochodu, wyciągając kluczyki z kieszeni płaszcza.

---

Moja relacja z Pianistą utknęła na poziomie czysto koleżeńskim. Sama jestem zdumiona swoją wytrzymałością w tym wszystkim, ale najwyraźniej z jakiegoś powodu potrzebuję tej znajomości. Jest dokładnie tak samo, jak pół roku temu, z tą różnicą, że już nie angażuję w to swoich uczuć. Chociaż i tak z drugiej strony czuję się winna i ciężko będzie mi żyć ze świadomością, że MO jak na razie o niczym nie wie. Nie chcę ranić jego uczuć, prowokować do zazdrości, ale skoro nic mnie już nie łączy z Pianistą i nigdy łączyć nie będzie, to dlaczego nie mogę sobie pozwolić na rzadkie spotkania, krótkie rozmowy? Zresztą, nasze środowiska, w których żyjemy, są tak mocno ze sobą powiązane, że nie sposób na siebie nie wpaść.

View more

„— Chcesz o czymś pogadać? Chciałbym wiedzieć o wszystkim, nawet jak mnie nie ma.
— W sumie to chyba już nie mam o czym Ci powiedzieć, nic się u mnie nie dzieje specjalnego.
— To nie musi być nic specjalnego. Jak się czujesz? Jest Ci przykro?
— Czuję się na dwa razy. Faszerowałam się dzisiaj herbatami, bo ciągle zasycha mi w gardle i obawiam się, że jutro mogę obudzić się z bólem. Kolano jako tako się trzyma, smaruję je jakimiś maściami i czekam na rezultat. A czy mi przykro to zależy, z jakiego powodu.
— Chciałbym poznać wszystkie powody.
— Jedynym istotnym powodem jest to, że najzwyczajniej w świecie tęsknię.
— Hej, nie jestem na drugim końcu świata. Za parę dni będę w domu.
— Wiem, ale to już niestety niezależne ode mnie.
— Spróbuj się tym tak nie męczyć. Idziemy spać?
— Jeszcze chwilkę posiedzę. Muszę przeczytać na szybkiego notatki, a później trochę się odświeżyć. Możesz pójść sam?
— Mogę. Śpij spokojnie i spróbuj się trochę rozchmurzyć, proszę ładnie. Bardzo Cię kocham i niedługo do Ciebie wrócę, Kruszyno.
— Ja Ciebie też kocham, MO. Śnij pięknie, całuję.
— Moje Małe."

---

Jego dzisiejsze słowa brzmiały niezwykle kojąco. Cudownie byłoby usłyszeć je nie przez słuchawkę telefonu, lecz poczuć ich ciepło na płatku ucha.

View more

Dzisiejsze słońce przygrzewało raźnie, świeciło prosto w oczy, suszyło wilgotne sznurówki moich ulubionych butów, a pobliskie koty same pchały się pod nogi, ocierając chude ogony o zmęczone łydki. Gdzieś w środku mnie zatliła się mała iskierka radości, lecz nie na długo. Moja kocia fobia, ciepła pogoda, czy nawet spacer po pamiętnych uliczkach nie były w stanie do końca mnie zadowolić.
Żyjąc ze świadomością, że miłość mojego życia jest gdzieś daleko, zupełnie poza zasięgiem, czuję się wyzuta z wszelkiej pociechy, jaką mogłabym czerpać przy małych okazjach. Chyba nie umiem radzić sobie z tęsknotą, co bardzo mnie martwi.

---

Snuję smutki już od tygodnia, a przede mną jeszcze kilka dni. Trochę wariuję, żeby nie powiedzieć, popadam w obłęd. Tak naprawdę nie wiem, co ze sobą zrobić, gdzie się podziać. W trakcie jakiegokolwiek spotkania jestem myślami kompletnie gdzie indziej, odbiegam od rzeczywistości, zatracam się w wspomnieniach. To do mnie nie podobne, ale najwyraźniej mi zależy.
Staram się dzwonić, sms'ować, ale z drugiej strony wiem, że nie mogę przeszkadzać, więc powstrzymuję się do dwóch, trzech wiadomości dziennie, w których i tak trudno jest mi zawrzeć chociaż jedną czwartą tego, czym faktycznie chciałabym się podzielić.

---

Zresztą, wszyscy wyjeżdżają. Grejt, Chemik, Wirtuoz i cała śmietanka towarzyska wyemigrowała to na koniec Polski, to w ogóle poza jej granice. Na miejscu pozostała mi jedynie Gaw, Siwka i Pola, o której jeszcze tu nie wspominałam. Ale co by się nie łudzić – z Siwką nie mam najlepszego kontaktu, wydaje mi się, że zupełnie przestałyśmy odbierać na tych samych falach, za to Pola jest wiecznie zajęta flirtowaniem z nowo poznanymi Chłopcami; jedynie Gaw może cokolwiek tu zdziałać, choć i o jej czas ciężko ubiegać.

---

Wiedziałam, że październik taki będzie – pełen rozstań, samotności – ale jakoś nie brałam tego na poważnie. Traktowałam to jako fikcję, coś, co nigdy nie będzie miało realnego odniesienia. A tu proszę, dostałam prosto z liścia. Dosłownie i w przenośni.
Chciałabym cieszyć się z jesiennych promieni słonecznych, ale w takiej sytuacji nie potrafię. Mam tylko nadzieję, że jakoś się z tego wyzbieram, jeszcze przed zimą.

View more

Nieznośny wiatr targał moje włosy i uczucia na wszystkie strony świata. Biegałam z kąta w kąt z sercem na dłoni, będąc gotowa zaserwować je Pianiście przy możliwie najbliższej okazji. Zmieniałam swoje zdania, przestałam odmawiać, ulegałam każdej pokusie, każdemu słowu, spojrzeniu. Byłam na każde jego zawołanie, a kiedy czułam, że nie jestem wystarczająco blisko, zaczynałam wchodzić w jego towarzystwo, które było dla mnie jedną wielką abstrakcją.

---

Chciałam uwieść. Spojrzeniem, wyglądem, uśmiechem, tym co mówię i tym, czego nie mówię. Chciałam go całować, namiętnie i bez pohamowania. Pokazywałam się z jak najlepszej strony, ukazując swoje największe atuty. Chciałam, aby pragnął mnie tak mocno, jak ja pragnęłam jego.
Oślepiał nie tyle mnie, a wszystko to, co było dookoła. Samowolnie ulokował się w najlepszym miejscu, o które tak bardzo dbałam. I mówiłam sobie, że tak ma być, że to właśnie dla niego, na zawsze. A on wszedł, rozglądnął się, zerwał to, co najsłodsze i wyszedł, zostawiając po sobie pustkę i suche liście na trawniku.

---

Do dzisiaj nie wiem, czym sobie na to zasłużyłam. Przecież kochałam, troszczyłam się, nawet jeśli sama miałam milion spraw na głowie. Ale przegryzłam to. Mówi się trudno. Teraz pozostaje jedynie pytanie, czy miejsce, do którego tak nagle wtargnął, nadal podświadomie czeka na jutrzejsze spotkanie.

View more

Mam bzika na punkcie świeżości, lekkiej i przyjemnej woni, która pozwoli mi oddychać pełną piersią. Nie mogę przebywać w pomieszczeniu, gdzie ewidentnie okno otwierane jest raz do roku. Uporczywie więc staram się pilnować tego, aby co jakiś czas przewietrzać dom i cieszyć się napływem czystej bryzy powietrza.

---

Jakiś czas temu MO stwierdził, że zapach mojego domu przypomina mu spędzone w dzieciństwie wakacje nad morzem. Byłam szczerze zaskoczona, bo skąd u mnie woń wybrzeży Bałtyku? Lecz z drugiej strony poczułam się dziwnie szczęśliwa, wiedząc, że to nie pierwsza osoba, która skojarzyła sobie mój zapach z czymś naprawdę przyjemnym.

---

Cała roślinność, drewniane meble, a za niedługo palący się kominek sprawia, że to u siebie faktycznie czuję się najlepiej. Jedynym miejscem, które mogłoby mnie bardziej zachwycić swoim zapachem jest mieszkanie mojej bliskiej kuzynki. Wprawdzie częściej da się tam wyczuć palone papierosy niż sam słodki zapach – który mogłabym wynosić litrowymi słojami – jednak jakoś w tym przypadku wcale mi to nie przeszkadza. Wręcz przeciwnie.

View more

MO wiele opowiadał mi o swoich akcesach z Miłką, zanim jeszcze myśleliśmy o tym, aby zostać parą. Traktowałam to jako zwykłe przyjacielskie zwierzenie, dlatego zawsze próbowałam być wyrozumiała, słuchałam uważnie i wspierałam najlepiej, jak tylko potrafię. Wiedziałam, że w tamtej chwili byłam jedyną osobą, do której miał jakiekolwiek zaufanie, a mając przy tym jasno przedstawione błędy i okrucieństwa Miłki, chciałam pokazać, że jestem jej kompletnym przeciwieństwem.

---

Dodawałam otuchy, przytulałam, odbierałam każdy telefon po pierwszej w nocy, chodziłam na spacery, piłam kawę, zapraszałam na filmowe seansy tylko po to, aby poczuł, że dla kogoś może być kimś naprawdę ważnym. Próbowałam urozmaicać jego codzienność, mając równocześnie w myślach Miłkę i to, czy choć w jednym procencie udało mi się ją zastąpić.

---

Nie wiem, czy o niej wspomina, myśli przed snem, czy za nią tęskni, czy mu jej brakuje. Choćby zapewniał mnie o tym stokrotnie w przeciągu dnia, nadal będę miała tę wątpliwość, „a może jednak". Przecież z własnego doświadczenia wiem, jak ciężko jest zapomnieć, wygnać z pamięci. Jak ciężko jest zamknąć pewną historię i nigdy więcej do niej nie wracać.

View more

Po raz pierwszy mam taką sytuację, kiedy to w moich snach główną rolę odgrywa była dziewczyna mojego Ukochanego, Miłka. Co noc budzę się z przeświadczeniem, że chociaż przez ułamek sekundy jej twarz minęła mi gdzieś w sennej scenerii. A jeśli już faktycznie bierze w nich czynny udział, za każdym razem chce wyrządzić mi jakąś krzywdę.

---

To dla mnie dosyć żenująca sprawa, zwłaszcza, że do tej pory nie skupiałam jakoś większej uwagi na poprzedniczkach swoich partnerów. W przypadku Pianisty i jego Dziewcząt nie czułam się w żaden sposób zagrożona; patrzyłam na nie z lekką pogardą, wiedząc, że tym razem to ja zajmuję wszystkie trzy miejsca na jego chorym podium.
Jednak Miłka ma w sobie coś, czego nieustannie łaknę i jestem o to zwyczajnie zazdrosna. Jej uroda dosyć wyróżnia się na tle reszty, tak samo styl, jak i samo bycie, co automatycznie stawia ją w centrum ogólnego zainteresowania. Do tego mam świadomość, że MO wiąże z nią wiele razem przeżytych doświadczeń – choć uparcie twierdzi, że wszystko to doszczętnie wyrzucił z pamięci (ale czy aby na pewno?) – co jeszcze bardziej pcha mnie do konkurowania, starania się bycia tą lepszą, ładniejszą.

---

Co chwilę słyszę od MO, jak to widział Miłkę gdzieś na mieście i czuł jej wnikliwe spojrzenie na plecach. Okropnie denerwują mnie takie akcje, a samo jej imię z ust MO brzmi rażąco. Jestem świadoma tego, że Miłka to również osoba nieprzewidywalna, mająca lekkie zaburzenia psychiczne, przez co kompletnie nie wiem, do czego może być zdolna. Ja sama wolę nie wchodzić jej w drogę.

View more

Kiedy po raz pierwszy usłyszałam zgrzyt otwieranej przede mną drewnianej bramki, przełknęłam nerwowo ślinę, uspakajając przedziwne pieczenie w żołądku. Ciężko mi było zrozumieć swoje nagłe przejęcie, przecież to już nie pierwszy raz, kiedy gościłam u kogoś w domu.

---

Próg przeszłam z dużą niepewnością w nogach, jednak widok minimalistycznie przystrojonego wnętrza w jednej chwili zdobył całą moją uwagę. Stare zdjęcia oprawione kruchym szkiełkiem oblegały poszarzałe ściany, ususzone polne kwiaty zwisały gdzieś w koncie, białe firany ze wzorem dmuchawców zasłaniały werandowe okna, a pośrodku przejściowego pokoju stał niewielki kominek, czekający z utęsknieniem na przyjście późnojesiennych dni. Im dłużej się temu wszystkiemu przyglądałam, tym bardziej chciałam tu zostać.

---

MO nie mógł się nadziwić moją fascynacją. Uważał, że jego dom jest stanowczo za duży, za zimny i bardzo zawiły. Ciągle narzekał, że dolne pomieszczenia są przedpotopowe – a w szczególności toaleta – i już nigdy, przenigdy mnie tam więcej nie wpuści (co śmieszne, że właśnie te najbardziej przypadły mi do gustu). Zagwarantował również, że nasze przyszłe mieszkanie będzie o wiele ładniejsze i na pewno kiedyś przyznam mu rację.

---

Ale mi tak naprawdę wcale nie chodziło o wystrój, wielkość, czy majętność, lecz atmosferę i to, jak czuję się w danym miejscu. W domu MO odnalazłam bezpieczeństwo i spokój, miłość, ciepło i otwartość.. a więc wszystko to, czego potrzebowałam. Stworzyłam również cudowne relacje z rodzicami Ukochanego, na czym najbardziej mi zależało.

---

Sama już przestałam się dziwić, ile potrafię przesiedzieć u MO. Nawet Matula coraz częściej się ze mną droczy i śmieje się, że za niedługo dostanę drugi komplet kluczy.

View more

Cześć.

---

Przełom lato–jesień praktycznie co roku zwiastuje u mnie początek fali przeziębień, czy bardziej zaawansowanych chorób. Niestety, tym razem jest dokładnie tak samo i już od prawie pół tygodnia próbuję zwalczyć uciążliwy katar. Na ogół mam sprawną odporność, ale najwidoczniej tak nagły skok temperaturowy robi swoje. Oprócz tego miewam się całkiem dobrze. Czuję, że wszystko mam pod kontrolą. Mój związek z MO kwitnie i jestem naprawdę szczęśliwa; czasem nie mogę uwierzyć, że może mi być z kimś tak nieziemsko.

---

Planuję zrobić mnóstwo – mniej lub bardziej – szalonych rzeczy w tym miesiącu, póki mam na to jeszcze czas. Chciałabym odnowić parę dawnych znajomości, pozwiedzać co nieco, a przede wszystkim dobrze się bawić. Brakuje mi wspólnych posiadówek z Muzycznymi, kontaktu z Grejt.. Czuję, że muszę to nadrobić, choć nie wiem, czy druga strona jest tego samego zdania.

View more