Pożeracz Grzechów

Powiem w swoim imieniu.
Jak kogoś się kocha, to się o niego troszczy. Miłość okazać można na wiele sposobów, słowa "kocham Cię" można umieścić w małych rzeczach i czynach. I chyba to jest najlepsze. Te codzienne drobiazgi. Buziak na dobranoc, czy do widzenia, "kochanie, kupiłem Ci pączka, bo ostatnio mówiłaś, że miałaś ochotę"-mój wielki romantyk tak robi, pokazuje, że mnie słucha i nawet taki drobiazg jest znaczący, teksty typu "ubierz się cieplej, bo mi zmarzniesz" i takie tam błahostki ;)
Jeszcze można zawrzeć związek małżeński lub okazać gotowość do niego. To już duży, poważny krok.
Ja żałuję, że mój luby nie wpadł na pomysł żeby oświadczyć mi się stosem książek, to by było coś. A tak dostałam pierścionek, którego nie noszę, bo mnie się taka biżuteria nie podoba i jest niepraktyczna. Próbowałam się przyzwyczaić, ale coś mi nie poszło. Leży sobie teraz ten biedny symbol jego miłości i oddania w pudełeczku, na honorowym miejscu i tyle pożytku z pierścionka xD

View more

Hah, znowu przyszedł czas zwierzeń.
Powiem tak... Byłam kiedyś w związku internetowym.
W sensie jako nastolatka wchodziłam na poznawajkę, trafiłam tam na kilka ciekawych osób, z którymi przez jakiś czas utrzymywałam kontakt, ale w necie można spotkać, wielu świrów, czy zboczeńców, takich osobliwości było tam na pęczki...
Ale poznałam tam też P. Dodaliśmy się do znajomych na fejsie, pisaliśmy na GG, wymieniliśmy się numerami telefonów, smsowaliśmy, telefonowaliśmy do siebie... I w sumie zachowywaliśmy się jak para :D
Nie wiem, czy to była miłość. Wtedy byłam pewna, że tak. Ale wytrwaliśmy tak kilka miesięcy, potem się rozstaliśmy. Nigdy się nie spotkaliśmy, za duża odległość.
Do dziś mam mieszane uczucia jeśli chodzi o ten epizod w moim życiu. Miłość przez Internet na pewno jest trudna. Przecież człowiek potrzebuje bliskości drugiej osoby, fizycznej obecności...
Także na dłuższą metę nawet tym najwytrwalszym się nie uda, jeśli to ma się opierać jedynie na wymianie wiadomościami.
Ale kurczę, nie życzę nikomu tak beznadziejnej miłości. Okropne uczucie, gdy Ci na kimś zależy, a go nie widujesz, nie spotykacie się... Wiem co mówię, w pewien sposób tego doświadczyłam.
Mogę się wydać trochę naiwna i głupiutka po tej odpowiedzi, ale nie żałuję tego związku-nie związku. W pamięci zachowałam to co było w naszej relacji najlepsze :)
Aha, nie umiem z całą pewnością potwierdzić lub wykluczyć takiego zjawiska jakim jest miłość przez internet.

View more

Po prostu mi ich żal.
Tego, że ich życie tak się potoczyło.
Tego, że nie widzą już innych możliwości.
Tego, że sytuacja ich do tego zmusza.
Tego, że nie czują się z tym źle, pogodzili się z takim stanem rzeczy.
Mam w rodzinnej miejscowości taką panią, co to teraz nawet mnie nie poznaje, choć była moją sąsiadką, a jej każdy dzień to misja, by uzbierać chociaż 2 zł na jakieś najtańsze piwo... Tym bardziej jest to smutne kiedy wiesz czyja to matka, czyja to babcia, jaka była kiedyś, ile potrafiła, jak dobrze gotowała, jaka była kreatywna. A teraz własne dzieci się jej wstydzą... Nie wiem, czy zabierają ją jakieś konsultacje z lekarzem, słyszałam, że mieszkańcy wioski wyrobili sobie opinię, że ona to wszystko udaje... Bo miewa przebłyski pamięci... Bo widzą to po pewnych jej zachowaniach... Nie wnikam. Ale mnie się wydaje, że nikt dla własnej przyjemności, czy osiągnięcia celu jakim jest kilka złotych na piwo, nie struga wariata. Kobieta czasami wrócić do domu nie potrafi, w tej samej miejscowości, w której mieszka od urodzenia, a jest pewnie koło 60 tki... Przestała korzystać z toalety i albo załatwia swoje potrzeby na dworze, albo trzeba po niej sprzątać, bo narobi obok... I jej dzieci twierdzą, że to im na złość, bo nie chcą jej dawać na alkohol... Nie chcę ich oceniać, znają ją lepiej, częściej obserwują, ale ja bym się nie zdziwiła, gdyby się okazało, że cierpi na alzheimera, czy jakiegoś typu demencję. Wypadałoby chyba, to zdiagnozować...

View more

O rany, błagam Cię, nie zwracaj się do mnie w liczbie mnogiej, bo mnie to drażni :/ Przecież nie będziemy dziś nic robić wspólnie xD
W ogóle z takim wyrażaniem się kojarzą mi się matki totalnie sfiksowane na punkcie swoich dzieci.
"Mamy już roczek", kurka kobieto, to Twoje dziecko skończyło rok, a nie Ty... Zresztą to fizycznie niemożliwe, byście byli w tym samym wieku xd
"Wyszedł nam pierwszy ząbek", aha, u dziecka to jeszcze normalne, ale u dorosłej kobiety, zęby pojawiły się już dawno.
"Jemy obiadek" i zdjęcie upaćkanego dziecka w jakiejś papce, sorry, ale wydaje mi się, że nie jesz w tym samym czasie co dziecko, a tym bardziej nie musisz mieć tak rozdrobnionego pokarmu...
"I już siedzimy"... no to chyba dziecko usiadło po raz pierwszy, a nie matka...
I tu można wymieniać multum przykładów, ale chyba widać po tym o co mi chodzi...
Uczulona jestem na coś takiego...
Albo najlepsze, dziecko ma urodziny i czasami na facebooku zbierze się kilka osób, co rocznemu, czy dwuletniemu dziecku złoży tam życzenia... I ta matka wczuwa się w rolę dziecka i opisuje w pierwszej osobie... To też mnie trochę śmieszy... I te opisy do zdjęć na fejsie w pierwszej osobie też mnie wnerwiają, jakby to dziecko siedziało i grzmociło w klawiaturę, by zabłysnąć w mediach społecznościowych...
Dla mnie takie zachowania są nawet trochę przerażające, jakby te macierzyństwo przewracało kobietom w głowach.

---

Nie podoba mi się to i tyle.

View more

Mniejsza o obrazki,
ale jestem trochę zawiedziona i rozczarowana, bo apelacja siostry nic nie dała, więc chyba przyjdzie jej urodzić w więzieniu...
Ja pierdykam jaki ten świat jest niesprawiedliwy. Gorsze kanalie chodzą na wolności, korzystają z życia, a jej sąd nie pozwoli wrócić do domu i skazuje tym samym jej dziecko, by zaczęło wychowywać się w więzieniu...
Starała się o areszt domowy, czy coś w tym stylu, tak dla jasności wspomnę.
Mieli ją chociaż przenieść w "lepsze miejsce", ale nic z tego. Z aresztu śledczego, który mamy w okolicznym mieście wywieźli ją dalej o 200 km. Warunki ma opłakane, bo aktualnie przebywa w więzieniu o zaostrzonym rygorze... Czaicie, że na początku ciężarną dziewczynę dali do celi z dwiema kobietami odsiadującymi wyrok za zabójstwo swoich dzieci?! Przecież to chore.
"Na szczęście" po jednym dniu ją przenieśli. Teraz jest z taką panią, która ma za sobą kilkanaście lat odsiadki i kiedy zapytana o fajki odpowiada jej, że nie ma, to ta kobieta oddaje pod siebie mocz... Nieźle nie?
Warto wspomnieć, że myją się tam 2 razy w tygodniu...
Toż to oszaleć można od własnego zapachu, a jest i taka młodsza więźniarka, co z tego "przywileju" nie korzysta wcale... Wyobraźcie sobie ten smród... I to jak odczuwać to może ciężarna, wyczulona na zapachy...
Do tego nawet wyleczyć się nie można, jeśli coś Ci dolega. Siostra tydzień już oczekuje na swoje tabletki na dolegliwości intymne... Sorry, że coś takiego tu piszę, ale wydaje mi się to ważne, tym bardziej, że ona jest w zaawansowanej ciąży...
Nosz, po prostu ryczeć mi się chce, jak myślę, przez co ona musi teraz przechodzić i zła jestem na nią, że sprowadziła to na siebie, że nikogo nie słuchała... Ileż to razy się na nią wściekałam, ile kłótni mamy na koncie... Ale mimo tego strasznie żałuję, że tak się u niej potoczyło... Kurczę, zamazał mi się obraz od łez, ależ ja jestem głupia xd Nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem,co?
A wiecie co jeszcze jest przygnębiające? Że w zakładzie, do którego pierwotnie miała trafić, czyli dla kobiet ciężarnych i z dziećmi nie ma miejsc...
Wyobrażacie to sobie? Brak miejsc do odsiadki dla kobiet z dziećmi... Matki, które swoimi grzechami, złymi czynami, sprowadzają takie dzieciństwo na swoje maluchy...
I wyjaśnijmy sobie od razu, ja nie przepadam za dziećmi, może to jakieś skrzywienie, coś nienaturalnego, bo jak kobieta, może nie uważać małe bobasy za coś rozkosznego? A no widzicie, są takie rzeczy, co nie śniły się filozofom. Jednak mimo tego, jest mi szkoda tych dzieci, co swoje życie rozpoczynają w tak przygnębiającym miejscu...

View more

Ludzi cenię za ich pasje. Nieważne, czy je podzielam, czy nie. Dla mnie liczy się sam fakt, że mają coś co ich napędza i uszczęśliwia, choć wiadomo, że jak ma się z kimś podobne zainteresowania to tak jakby znalazło się bratnią duszę, robi się milej, bo nadaje się na tych samych falach. Cenię też szczerość, posiadanie własnego zdania i poglądów, poczucie humoru, uprzejmość, szacunek do drugiej osoby, zwierząt, rzeczy, czy odmiennego zdania. Jeszcze wierność, lojalność, cierpliwość, pracowitość, czy empatię. Bardzo cenię ludzi za ich wiedzę, chęć rozwoju. O losie, jak szalenie imponuje mi jak ktoś jest ode mnie mądrzejszy (co wcale nie jest, aż tak trudne do osiągnięcia), dobrze się na czymś zna, jest inteligentny, błyskotliwy, ma dużo do powiedzenia i przyjemnie się tego słucha. Szczególnie przyciąga mnie to do facetów, nie ma nic bardziej seksownego, niż mężczyzna, który imponuje swoim umysłem, ale to już taka uwaga na marginesie :D Ogólnie bardzo dużo cech i wartości cenię, staram się we wszystkich dostrzegać to co dobre i czegoś takiego szukam też u innych. O i jeszcze uczciwość i optymizm przychodzi mi do głowy. Trochę tego jest, wolę się dłużej nie zastanawiać, bo za bardzo się rozpiszę :D

View more