Pożeracz Grzechów

A czemu nie? Przecież nie są jakimś gorszym podgatunkiem, czy coś w tym stylu. To, że ktoś waży więcej niż to się mieści w przyjętej normie w niczym mi nie przeszkadza.
Człowiek jak człowiek. Tylko zamknięty w bardziej rzucającym się w oczy naczyniu. Mnie do ludzi przyciągają ich pasje, nastawienie do świata, poczucie humoru i poglądy, sposób ich wyrażania. Ludzi cenię za ich umysł, to co w nim się znajduje, to jak traktują innych. Póki osoba nie zrazi mnie swoim zachowaniem nie widzę powodu by jej nie tolerować lub co gorsza uważać się za lepszą od niej.
Choć przyznam szczerze, że sama mam do 6 kg ponad normę według wskaźnika BMI. Dlatego moja ocena może nie być obiektywna. Może ludzie szczupli mają coś do ludzi z nadwagą...
Ale powiem Wam, że znałam kilka osób naprawdę otyłych, jedna bardzo uzdolniona lingwistycznie, druga była sportowcem. Tak, dobrze czytacie. Grała w piłkę ręczną, najczęściej na bramce. I ją poznałam bliżej, mega pozytywna, dobrze ją wspominam, choć kontakt się urwał.
Sądzę, że ludzie "puszyści" zasługują na to, by ich dobrze traktować, a nie wyśmiewać, czy krytykować. Też mają uczucia, a przykre komentarze w ich kierunku są nie na miejscu. Pamiętam, że w szkole wiele rówieśników podśmiewało się z mojej koleżanki, starali się to robić tak, żeby ona tego nie zauważyła... I wiecie co, ona raczej nie zwracała na to uwagi, była odporna lub po prostu nauczyła się to ignorować, jednak ja głucha nie byłam. Nie komentowałam tego, bo nie chciałam się zniżać do poziomu pozostałych, tym bardziej, że koleżanka nie brała tego do siebie. Ale takie śmichy-chihy budziły we mnie odrazę. Zaczynałam się w środku gotować...

View more

Mnie rodzice utrzymywali do 19 roku życia. I czasami jeszcze wesprą może nie pieniędzmi, ale coś doradzą, zaproszą na obiad, podrzucą zupę jak mama "za dużo ugotuje" (ja gotować nie lubię), albo dają jakiś mebel w dobrym stanie, którego już nie potrzebują, bo kupują sobie nowe xd
Warto się odwdzięczyć w miarę swoich możliwości. Ja swoich rodziców zapraszam od czasu do czasu na obiad (najbardziej upodobali sobie moją pizzę), wpadam też czasami z ciastem, które sama zrobię. Chyba głupio tak po prostu olać, tych co nas wychowywali, bo się wyniosło na swoje... To nas nie zwalnia z podtrzymywania rodzinnych więzi. A najbardziej można im się odwdzięczyć już na starość, gdy pewne zajęcia będą im przychodzić trudniej i pomoc oraz opieka dzieci będzie przyjmowana z ulgą i dumą, że ma się dziecko, które się od nich nie odwróciło.

View more

Lepiej poczytajmy trochę cytatów z "Hopeless" Colleen Hoover, będzie ciekawiej.

---

"Jedną z rzeczy, za które kocham książki, jest to, że dzieli się w nich ludzkie losy na rozdziały. To niesamowite, ponieważ nie można tego rozbić w prawdziwym życiu. Nie możesz skończyć rozdziału, potem opuścić wydarzenie, którego nie chcesz przeżywać, i otworzyć na rozdziale, który lepiej pasuje do twojego nastroju. Życia nie można podzielić na rozdziały, tylko co najwyżej na minuty. Wydarzenia z twojego życia są zaklęte w kolejnych minutach. Nie ma tu pustych kartek ani końców rozdziałów. Niezależnie od tego, co się dzieje życie toczy się dalej, czy ci się to podoba, czy nie, i nigdy nie możesz pozwolić sobie na to, żeby się zatrzymać i po prostu złapać oddech. To, czego w tej chwili potrzebuję, to właśnie taki koniec rozdziału. Muszę mieć czas na złapanie oddechu. Tylko jak tego dokonać?"
------------
''Niesamowite co może zrobić Twojemu sercu brzmienie głosu, za którym tak się tęskniło''.
------------
''Do tej pory nie wierzyłam, że będę w stanie dzielić serce z jakimkolwiek mężczyzną, a co dopiero że oddam mu je w całości''.
-------------
''Nie możesz się wściekać z powodu prawdziwego zakończenia. To na sztuczne happy endy powinnaś się wkurzać''.
------------
-To po prostu bardzo ważny krok. Kiedy już go zrobię, nie będę się mogła wycofać.
– A może wcale nie będziesz tego chciała? Może zrobisz po nim następny krok, a potem znów następny, aż w końcu zaczniesz biec?
-------------
Nie mam zamiaru marzyć o idealnym życiu. Wszystkie niepowodzenia to tak naprawdę sprawdziany, które zmuszają nas do wyboru pomiędzy rezygnacją a podniesieniem się z ziemi, otrzepaniem się z kurzu i stawieniem czoła sytuacji. Chcę to zrobić. Być może życie poturbuje mnie jeszcze kilka razy, ale na pewno nie mam zamiaru rezygnować.
--------------
- Co tutaj robi brama?-dziwię się.- Dlaczego w takim razie zawsze przełaziliśmy przez ogrodzenie?
Uśmiecha się przebiegle.
- Za każdym razem miałaś na sobie sukienkę- wyjaśnia.- Gdybyśmy weszli przez bramę, nie miałbym z tego żadnej zabawy.
-------------
Nie mogę cię zacząć całować, bo to prowadzi do następnej rzeczy, która z kolei prowadzi do następnej rzeczy, i ani się nie obejrzymy, jak skończą nam się wszystkie pierwsze razy. Nie chcesz, żeby to trochę dłużej trwało?
---------------
Im bardziej płaczę, tym słabsza się staję. Nie jestem już niczym więcej jak naczyniem na łzy, które nie przestają płynąć.

View more

Znowu mam pisać o książkach?
No dobra :D
Wymienię kilka, które lubię, miło wspominam lub do których zdarza mi się powracać.
Powieści, do których mam duży sentyment to "Felix, Net i Nika oraz Pałac Snów" autorstwa Rafała Kosika. Z tej serii szczególnie upodobałam sobie jeszcze "Trzecią kuzynkę".
Uwielbiam sagę o Ludziach Lodu Margit Sandemo. Ten tasiemiec liczy sobie 47 tomów. Ale nie będę wyróżniać żadnej części, tę serię cenię za całokształt ;)
Lubię jeszcze twórczość Jo Nesbo, szczególnie serię o Harry'm Hole'u oraz z takich strzałów bez kontynuacji urzekł mnie "Syn".
Kilka lat temu fajnie mi się czytało "Hopeless" i Losing Hope" Colleen Hoover. I fajny klimat miało "Maybe Someday" tej samej pisarki. Tu genialne było to, że piosenki użyte, a właściwie zapisane w treści miały swoją wersję do odsłuchania. Czytasz w książce tekst piosenki i możesz sobie od razu zapuścić z melodią, coś niespotykanego. Tylko oczywiście jako dobra dusza pożyczyłam tę książkę komuś i już do mnie nie wróciła :/ Jak tak można? Nawet nie ma sensu tej osoby ścigać, bo pewnie ją gdzieś przesiała :/
Super jeszcze czytało mi się "Wyspę skazańców/tajemnic" (w zależności od tłumaczenia) Dennisa Lehane. Z takich polskich, pozytywnych, w dużej mierze romantycznych czytadeł z przyjemnym klimatem lubię Stację Jagodno Karoliny Wilczyńskiej. Liczy to sobie ileś tomów, konkretów nie podam, bo straciłam rachubę, ale miło się to czyta. Jeszcze "Maska Arlekina" Hanny Kowalewskiej podobała mi się szczególnie. Z ostatnio czytanych polubiłam "małe życie", ale wydaje mi się, że nie do każdego trafi to opasłe tomiszcze... Dla mnie była to bomba. Oczywiście nie może zabraknąć twórczości pana Wiśniewskiego. To "Samotność w sieci'' zdecydowanie wymiata. Jeszcze "Sceny z życia za ścianą" są godne uwagi w mojej ocenie. Co tam jeszcze... Cykl o Chyłce Remigiusz Mroza wymiata. Przede wszystkim "Kasacja" i "Zaginięcie". Jeszcze mogę wyróżnić "Czas zabijania" Johna Grishama, "Opętanie" Erici Spindler, "Chemię śmierci" Simona Becketta, "Zbrodnię i Karę" Fiodora Dostojewskiego. I oczywiście "Zło konieczne", w którym natknęłam się na wzmiankę o Pożeraczu Grzechów.

View more

Często ryczę przy czytaniu. Za bardzo się wczuwam w życie bohaterów. Tyle mogę powiedzieć na pewno. Gorzej z przytoczeniem konkretnych przykładów...
Z ostatnio czytanych to "małe życie" Hanya Hanagihara.
I "Kołysanka z Auschwitz" Mario Escobar. Często płaczę przy książkach opartych na faktach lub osadzonych w scenerii wojennej, czy obozowej. To jak jesteśmy przy Auschwitz to "Kobiety z bloku 10" przychodzą mi na myśl, choć nie mam stuprocentowej pewności. Oo, i przy "Kamieniach na szaniec" łzy mi leciały.
Z młodzieżówek to nawet na Harrym Potterze płakałam :D
"Zakon Feniksa" i "Insygnia śmierci". Do tego "Kosogłos" Suzanne Collins. Oczywiście "Gwiazd naszych wina" i możliwe, że jeszcze "Szukając Alaski".
"Zanim umrę" Jenny Downham.
"W ciemności" Jana Frey.
"Skrzywdzona" Cathy Glass
"Zanim się pojawiłeś" Jojo Moyes
"Poczwarka" Dorota Terakowska.
"Uwięzione" Natasha Preston
"Czas zabijania" John Grisham
"Podróż Bena" lub "Piąte dziecko" Doris Lessing. Chyba. Coś mi tu dzwoni, ale nie wiem, w którym kościele xD
Wymieniłam kilka przykładów, ale jestem pewna, że było tego dużo więcej. Często reaguję emocjonalnie, gdy komuś dzieje się krzywda. Nawet jeśli to postać fikcyjna.
Aaaa, a przecież i pan Janusz Leon Wiśniewski wycisnął ze mnie wiele łez swą powieścią "Samotność w sieci".
Kurczę, dorobił się nawet kontynuacji w ostatnim czasie, wypożyczyłam ją ostatnio, ale nie wiem kiedy przeczytam :/ Wciąż nie dokończyłam "Pod powierzchnią". Jeśli chodzi o czytanie to ten rok rozpoczęłam słabo. Muszę się poprawić.

View more