#tinta

12 people

50 posts

Posts:

Usando apenas a sua criatividade, talento ou habilidade, qual presente você daria de aniversário a uma pessoa especial?

O último que eu dei foi um quadro.
Comprei um quadro em branco, desenhei o tronco de uma árvore e fui em cada pessoa da família pedindo a todos que deixassem suas digitais com tinta vermelha, as digitais se transformaram em uma árvore muito florida.
A pessoa amou e chorou muito.

The love that you need will never be found at home.

itsaudreybitch__’s Profile PhotoAᥙdrᥱყ
I pranzi festivi erano una tradizione a casa Tarun che seguivano un programma preciso. Courtney indossava il solito vestito borgogna con un grembiule bianco. Dalla porta dell'ingresso era udibile il suo "apro io" e l'inconfondibile rumore dei tacchi che battevano sul parquet. (. . .)
Cᴏᴜʀᴛɴᴇʏ: « Jean che p ---- che ci fa lei qua? » il sorriso della madre subito si tramutò in una linea dritta. No, non era contenta e lo sguardo si era rivolto subito alla figlia. Aveva guardato la giovane ragazza il tempo che bastava per riconoscerla ed era passata allo step successivo: ignorarla. Audrey sapeva che non doveva frequentare quella ragazzaccia, con le stesse abitudini di sua madre Gwen. Quindi, perché gliel'aveva portata a casa? Non l'avrebbe mai fatta entrare.
Poi si era pure vestita come un mezzo maschio, nonostante fosse una ragazza. Credeva che aveva forti problemi mentali, proprio come Gwen. Courntey non aveva capito niente. Pensava che Chris dovesse passare le feste di Pasqua con loro, infondo non era un mistero che sua figlia avesse di nuovo ripreso i rapporti con la mezzana dei Fahlenbock. Le aveva dato fastidio e lo aveva già sottoscritto alla figlia, più volte, anche perché riteneva che la bionda tinta fosse una brutta influenza per lei.
Aᴜᴅʀᴇʏ: « Non credo che dovremmo parlarne qua. » e fece forza sulla porta per aprirla, nonostante Courtney la stesse tenendo con ancora più forza. Fu Duncan a dare una mano alla figlia, che era arrivato a causa degli ultrasuoni che aveva lanciato la moglie. Salutò Chris con un sorriso, infondo lui non aveva niente da che spartire con una ragazza e le fece entrare, beccandosi anche lo sguardo di rimprovero di Courtney.
Cᴏᴜʀᴛɴᴇʏ: « Io non ho spazio anche per la tua amica, Audrey. Il posto a tavolo è per Jean.» borbottò, quando vide le valigie, togliendole direttamente dalla mano di Phoenix e facendole ricadere all'ingresso.
Aᴜᴅʀᴇʏ: « Jean non verrà. » pronunciò semplicemente, con molta calma e con lo sguardo di tutti puntato addosso. « Jean non è mai stato il mio fidanzato. È Christine la mia fidanzata. »

View more

The love that you need will never be found at home

Bia qual tinta você usou para pintar seu cabelo de rosa?

Não é tinta, eu usei tonalizante da Salon line. Por ser tonalizante ele sai mais fácil do que tinta, meu já estava saindo o rosa estava horrível agora mudei para assim 🧜‍♀️
Bia qual tinta você usou para pintar seu cabelo de rosa

[ Role pt.2 to : @knb11 ]

anastasiabaileyb’s Profile PhotoAnastasia Altair Bailey
[...]
Voci che echeggiavano, scivolando dal suo animo, dai lontani tarli devastati. Si accavallavano, correvano lunghe le sponde dell’aria, per mezzo della falce del Santo, mostrando il giudizio e il senso della verità, il nocciolo che prende forma, che dà colore ai suoi turbamenti, alle miriadi di dubbi, alle incessanti colpevolezze che condannano senza sentenza. Era lui il suo intermediario, non il nemico. L’aveva sopraffatta semplicemente, obbligandola alla rivelazione anziché nascondersi dietro un dito. Crogiolavano le lacrime, come pittura sui muri. Colavano, dal color cremisi, rosso della passione che sempre Anastasia aveva rivolto al mondo creato da Dio, proteggendolo con le sue mani come se fosse lo stesso a farlo. Era colma dell’amore, del suo beato concetto, della letizia che contorna tale mondo, il medesimo che accoglie uno spirito come quello di Michele. Occhi beati quelli che si posarono su egli, beati e caotici al contempo, esorcizzati dalla concupiscenza della sua mano, dal tocco Santo, dal verbo regale e angelico. Una serafica danza, vorace registro che si amplifica nelle orecchie, che invade la mente, la occupa con la sua voce, con le sue parole – profezie melodiche. Che squillino le trombe, sempre esse sono. Non v’è alcuna onnipotenza, solo i passi dell’amore che vengono premuti sul terreno sterile e ad ogni sfiorar fiori rigogliosi sbocciano ed esondano come il Nilo nel furore. Il leone che ruggisce al crepuscolo, manto illuminato d’oro. Odii Anastasia, intonazione effimera, etereo schiocco, lingua veritiera; sulla punta la genuinità del Dio. Solo a lei, solo per lei, Michele aveva riservato tutte le sue forze, le preghiere che gli esseri umani gli rivolgevano per sconfiggere il demonio, per ricacciarlo all’inferno. E così fece, con lei. Scacciò via tutte le ombre tenebrose che l’avevano incatenata, sprigionò il male che l’aveva influenzata, buttandola a terra inerme, palesando visioni confuse, annebbiate, burlesche, al solo fine di condurla nella via di Satana. I sentimenti sono pericolosi, ma ora guardate questa effigie che piange per il Santo Michele, che lacrima per se stessa, rammentando i sorrisi e le frenesie del quale si ungeva, tuffandosi nella fresca cascata della misericordia e del colore più vivido che l’amore - come emozione - sa creare. Maestose querce che s’aprono – dopotutto, il salice piangente si era incurvato per proteggere il figlio di Dio, orsù! come si potrebbe mai lasciare Anastasia al proprio destino? Gli angeli sono la forza e la carica del mondo, Dio li vuole pieni di sé. Prega, serafini, prega e intona assieme a Michele il suo pronunciarsi, il bocciolo di rosa che spurga dalla sua bocca e la sfama, sazia e disseta la gola, ansimi che scivolano lungo il petto, sino alla pancia, per liberarsi e sfarfallare dentro di lei. Divenne una tinta candida. diafana come la luna, brillante come il sole e le stelle, accecante come l’onnipotenza del quale Iddio aveva battezzato Michele.
//parte due//

View more

Role pt2 to  knb11

¿Qué componentes debe tener un libro para que su lectura sea atractiva para ti y te atrape?; ¿Qué componentes debe tener para que te aburra, y termines abandonando su lectura a la primera?🤔

Existen muchos componentes que puede hacen que un libro acabe atrapándome y, de la sed que me cause, tenga que acabar bebiéndolo irremediablemente.
Uno de los más importantes es que esté asentado en un universo/mundo que me resulte interesante descubrir. No tiene que ser totalmente inventado como la Edad Media de Tolkien o el oscuro y traicionero mundo de R.R. Martin, pero si que ayuda que los entornos por los que transiten parezca que tienen vida propia y se sienten auténticos.
Otro aspecto relevante sería una buena relación de personajes y como se desarrollan estos. Puede parecer evidente, pero de nada sirve que me plasmes un argumento impresionante si no hay personajes carismáticos alrededor.
El argumento es algo de vital trascendencia, por supuesto, y bastante más complicado de lo que parece. La historia tiene que sentirse como que avanza a buen ritmo sin caer en sentirse precipitada en los últimos instantes. Al mismo tiempo, debería tener algún elemento “gancho” que te motive a seguir leyendo, (un misterio, una motivación oculta o un secreto). Sin embargo, no debe hacerse evidente que existe una necesidad de crear una incógnita por el único hecho de dar cabida a un “plot twist” en el futuro. Eso restaría naturalidad a lo que se cuenta.
Y para mi, sin duda alguna, lo que es más importante, es el alma de quién lo escribe. Creo que, quien ha leído algo de variedad y ha prestado atención en la manera que cada uno tiene de expresarse ha podido detectar este pequeño matiz del que hablo.
Hay ciertos libros que, aunque tengan un argumento convincente, unos personajes electrizantes y un universo ciertamente interesante, carecen totalmente de alma. No sabría bien como explicarlo. Es como si en vez de escribirlo una persona que ama la escritura, fuera redactado por una serie de guionistas a los que se les ha dado una serie de buenas directrices.
Son obras sin vida, expresadas de forma mecánica. No hay frenetismo, en hay dolor latente en las palabras, ni sangre en forma de tinta. Solo una seria de frases algo vacías con clichés intercalados.
No digo que estén mal, ni mucho menos que no sean disfrutables, pero solo que no tienen ese trozo de vida que yo pierdo cada vez que leo algo que me quita el habla.
He sentido la desolación que causa una verdadera tragedia y me he sentido tan perdido como lo hacía el protagonista de un libro. He sentido vibrar en mi la rabia, la angustia y la sensación de sentirte en casa en los lugares más inhóspitos solo por la compañía que tenía tan cerca.
Me he encontrado tras las lecciones de muchas hojas y he recogidos reflexiones devastadoras que hoy son ideales que ondeo como bandera.
Sería difícil explicar que tienen según que libros que duelen tanto que sanan heridas. Solo se que es así.

View more

Te dejo una pregunta que, aunque parezca fácil de responder, ha de hacerse bajo una condición: nada de rumiar, solo espontaneidad. ¿Cómo se siente tu yo de hoy?

Es bien sabido que me resulta bastante complicado hablar de algo sin sopesarlo con fuerza, sobretodo cuando se trata de hacer introspección. Pero trataré de ser espontáneo.
Mi primer pensamiento al levantarme ha sido: “Estoy completamente destruido”. Se me han pegado las sábanas al despertarme. Ya casi era la hora y la brisa fresca de la mañana, junto a la claridad del día y los cantos de los pájaros me incitaban a seguir durmiendo otro rato más.
Ahí es cuando me he dado cuenta de que excederse en el ejercicio no es nada bueno.
Otro pensamiento que me ronda la cabeza es la mezcla entre la emoción y la pereza que supone haberme pedido el día de mañana para ocuparlo completamente rallándome la piel. Tengo hambre de tinta, pero no se si me apetece lidiar con las implicaciones que trae consigo hacerlo.
Por lo demás me siento… bien.
Estoy haciendo lo que quiero, empezando tomar las riendas de mi vida y tomando las decisiones que se me antojan, suponga eso ganar o perder algo.
Cada vez tengo menos miedo al futuro, lo cual no se si es resignación o temeridad, pero no me preocupa en absoluto.
Gozo de buena salud, estoy rodeando de gente buena que me zurra y anima con la misma regularidad y contundencia y mi pelo está creciendo a buen ritmo.
Si tuviera que decir alguna frase cliché, definitivamente hoy es un buen día para estar vivo, ojalá todos los sean, y no solo para mi.

View more

https://ask.fm/Gorogorogorochan/answers/172305383225 // 😭 ESPERÉ TANTO POR ESTO

Gorogorogorochan’s Profile Photo嶋 野 の 狂 犬⠀!
━━━━━━ ◦ ❖ ◦ ━━━━━━
[🔪] ᴍ̶ᴀ̶ᴛ̶ʀ̶ɪ̶ᴀ̶ʀ̶ᴄ̶ʜ̶ ̶ᴏ̶ꜰ̶ ̶ᴛ̶ʜ̶ᴇ̶ ̶ʜ̶ᴀ̶ᴡ̶ᴋ̶ɪ̶ɴ̶ꜱ̶ ̶ꜰ̶ᴀ̶ᴍ̶ɪ̶ʟ̶ʏ̶ ? (AU)
━━━━━━ ◦ ❖ ◦ ━━━━━━
La noche era más fría que las anteriores. La mujer maldecía el no poder tener un abrigo a mano, después de todo se llevó pocas pertenencias al corazón de Osaka.
Solo "Lo necesario", como le ordenaron.
Pasaba la mano sobre su brazo tratando de bajar más la ya corta manga de su camisa blanca, queriendo ocultar su expuesto tatuaje del d̶o̶r̶m̶i̶d̶o̶ fénix oriental.
No se avergonzaba de la tinta permanente en su piel, era su mayor orgullo. Solo que, podía sentir miradas de prejuicio sobre ella fuera a donde fuera, podría estar realizando una actividad inofensiva y aún así notaba las miradas fulminantes de civiles.
No todos, algunos se asustaban por obvias razones, pero la mayoría se hacía notar el desagrado.
Además, el mayor peligro es que alguien la reconociera, como los de la alianza Omi.
Eso no la preocuparía tanto, si no fuera que ella estaba en un estado de desánimo, abatida.
Ya no se sentía fuerte como antes.
La imagen del detective volvió a aparecer en su mente. Molesta cerró los ojos apretando los labios, tratando de borrar aquel pensamiento de él.
Paso a paso era como caminar sobre una alfombra de clavos, disimulaba bastante bien su incomodidad en aquel calzado.
La m̶a̶t̶r̶i̶a̶r̶c̶a̶ apagó aquel cigarrillo con su tacón, buscó en su bolsillo su cajetilla pero no lo encontraba. Se quejó en sus adentros y sus manos revisaban cada bolsillo de su uniforme, sin tener éxito.
Soltó un suspiro pesado bajando la mirada y llevando una mano a su frente, que luego pasaría por su cabello peinando hacia atrás.
Al levantar su mirada cansada al frente se encontró con esa imagen pero esta vez en persona, era él a la distancia.
El tiempo parecía ir más lento de lo normal. Paso a paso se iba acercando más, una leve sonrisa se dibujó en su rostro.
En silencio observaba al hombre sintiendo un gran alivio en todo su cuerpo.
El causante de sus confundidas emociones. No podía explicarlo, después de todo lo que le pasó, desde que él apareció en su vida, seguía... enganchada.
Y terminó así...
Se acercó más, quedando cara a cara, conectando miradas.
Daba la sensación que iba a hacer algo hasta que...
— No estás aquí... — Musitó, en una angustiada sonrisa leve.
...Bajó la mirada y pasó por su lado, siguiendo de largo y alejándose. Dejando al detective parado ahí.
Estaba convencida de que volvió a imaginarlo, que era una alucinación cuando era realmente él en persona.
Sería demasiado bueno para ser verdad, pensaba. Solo era su mente jugando con su anhelo de verlo.
Además... ¿porqué estaría ahí, en Sotenbori? No es como si Majima la estuviera buscando. Su venganza era más primordial.
— No eres real...

View more

httpsaskfmGorogorogorochananswers172305383225   ESPERÉ TANTO POR ESTO

https://ask.fm/AngelBlackWhite/answers/171248782133 🏹 https://ask.fm/AngelBlackWhite/answers/171248762421

AngelBlackWhite’s Profile PhotoLαια Clαяε - Jσηεs
Le tenebre stavano avanzando. Il crepuscolo si fece più cupo. Il cielo privo di nubi assunse una sfumatura viola profondo, simile al colore di una vecchia contusione. Da quella tinta, scivolò nel nero. Per tutto il tempo Alec non era stato in grado di scacciare la sensazione di essere osservato da occhi implacabili, paralizzanti. Corse per svariati minuti, finché il potere che si era impadronito delle sue membra non l'abbandonò. Alle sue spalle, le foglie continuavano a frusciare.
Si guardò intorno, i sensi acuti e vigili, assicurandosi che non lo avesse seguito nessuno né lasciato tracce.
Infilò il corpo da spaventapasseri attraverso la finestra di casa sua, posando i piedi silenziosi sul tappeto di giunchi.
Puzzava di acciaio e carbone e fornace. Puzzava di nemico.
Il vento freddo del bosco lo seguì all'interno e fece frusciare le tende morbide. Il blocco da disegno gli cadde a terra, e lui lo calciò in fretta sotto il letto, come fosse un serpente.
La casa era silenziosa come un mausoleo, lo era sempre stata, eppure percepì una sensazione strana, quasi familiare.
Un barlume corvino catturò la sua attenzione che lo costrinse a voltarsi e colse una sagoma nelle tenebre, dinnanzi a lui; teneva la testa alta, il collo impreziosito da una cascata di capelli neri come inchiostro. Respirò, si calmò e assunse una posizione rilassata. Voleva mostrarsi tranquillo, anche se dentro aveva un vulcano in eruzione di emozioni contrastanti.
«Laia...», la guardò sorpreso, «che ci fai qui? Non dovresti essere alla festa con gli altri?»
Aveva un intuito felino per le trappole: l'aveva preso da loro madre. C'era qualcosa che non andava, lo sentiva, ma cercò di sorvolarlo per il momento.
Le sorrise col sorriso dolce, sbilenco di loro madre. Uno sguardo familiare, quello che le rivolgeva quando da piccola si svegliava da un incubo o quando restavano senza marmellata. Era cambiato, più maturato. Somigliava sempre di più a loro padre. La pelle bronzea, muscoli tonici e fisico scattante – erano legali quegli addominali?! –, lunghi capelli castani raccolti in uno chignon disordinato, occhi verdi come smeraldi e un sorriso che avrebbe abbagliato persino il Sole.
Le insicurezze di Laia, i suoi dubbi e timori, le paure che celava nel proprio animo, arrivarono al fratello chiare e dirette.
Il sorriso era già svanito e il cuore parve fermarsi nel petto. Trattenne il fiato, col viso impietrito, incapace a un tratto di incamerare ossigeno nei polmoni, troppo sconvolto ed esterrefatto per ordinare a quegli organi di svolgere a dovere il loro lavoro.
Sollevò lo sguardo verso quello di Laia e desiderò poter sparire – morire –, qualunque cosa pur di non annegare nel rancore di sua sorella, che lo fissava con tanto disprezzo da fargli fisicamente male e il ricordo dei loro genitori gli squarciò il petto, facendolo sanguinare ancora una volta.
Due palmi si posarono sulle spalle della corvina, veloci ed esigenti.
[...]

View more

❛La niña que se va al mar❜. ─ Alberti.

¡qué blanca lleva la falda
la niña que se va al mar!
¡ay niña, no te la manche
la tinta del calamar!
¡qué blancas tus manos, niña,
que te vas sin suspirar!
¡ay niña, no te las manche
la tinta del calamar!
¡qué blanco tu corazón
y qué blanco tu mirar!
¡ay niña, no te los manche
la tinta del calamar!
La niña que se va al mar  Alberti

Acabo de ver a una chica en TikTok que se ha puesto miel en el café. ¿Vosotros también lo hacéis? ¿Soy la única rara que no lo ha probado? 🍯☕

ASMR_Amaya’s Profile PhotoASMR_Amaya
@ASMR_Amaya 🍂 Hey Amaya, ten buen día/tarde, pásate 🍷
Ettoo... (?) la miel es uno de los edulcorantes más sanos, hace años que la uso 😉
📖 Literatura. Ensayo.
Simone de Beauvoir (1908/1986) (París, Francia).
Escritora, profesora, filósofa.
🌿
El segundo sexo (1949) Feminismo.
Introducción ♣ [Parte 1]
🌿
DURANTE mucho tiempo dudé en escribir un libro sobre la mujer. El tema es irritante, sobre todo para las mujeres; pero no es nuevo. La discusión sobre el feminismo ha hecho correr bastante tinta; actualmente está punto menos que cerrada: no hablemos más de ello. Sin embargo, todavía se habla.
Y no parece que las voluminosas estupideces vertidas en el curso de este último siglo hayan aclarado mucho el problema. Por otra parte, ¿es que existe un problema? ¿En qué consiste? ¿Hay siquiera mujeres? Cierto que la teoría del eterno femenino cuenta todavía con adeptos; estos adeptos cuchichean: «Incluso en Rusia, ellas siguen siendo mujeres». Pero otras gentes bien informadas -incluso las mismas algunas veces- suspiran: «La mujer se pierde, la mujer está perdida».
Ya no se sabe a ciencia cierta si aún existen mujeres, si existirán siempre, si hay que desearlo o no, qué lugar ocupan en el mundo, qué lugar deberían ocupar. «¿Dónde están las mujeres?», preguntaba recientemente una revista no periódica.
Pero, en primer lugar, ¿qué es una mujer? «Tota mulier in utero: es una matriz», dice uno [TOTA MULIER EST IN UTERO: «Toda la mujer consiste en el útero». Para indicar que la mujer está condicionada por su constitución biológica]. Sin embargo, hablando de ciertas mujeres, los conocedores decretan: «No son mujeres», pese a que tengan útero como las otras.
Todo el mundo está de acuerdo en reconocer que en la especie humana hay hembras; constituyen hoy, como antaño, la mitad, aproximadamente, de la Humanidad; y, sin embargo, se nos dice que «la feminidad está en peligro»; se nos exhorta: «Sed mujeres, seguid siendo mujeres, convertíos en mujeres».
Así, pues, todo ser humano hembra no es necesariamente una mujer; tiene que participar de esa realidad misteriosa y amenazada que es la feminidad. Esta feminidad ¿la secretan los ovarios? ¿O está fijada en el fondo de un cielo platónico? ¿Basta el frou-frou de una falda para hacer que descienda a la Tierra?
Aunque ciertas mujeres se esfuerzan celosamente por encarnarla, jamás se ha encontrado el modelo. Se la describe de buen grado en términos vagos y espejeantes que parecen tomados del vocabulario de los videntes. En tiempos de Santo Tomás, aparecía como una esencia tan firmemente definida como la virtud adormecedora de la adormidera.
¿Si ya no hay hoy feminidad, es que no la ha habido nunca?
[...]

View more

Acabo de ver a una chica en TikTok que se ha puesto miel en el café Vosotros

*megköszörülve a torkát leereszti végül a kezét és egy közeli tálcáról leemel egy pezsgőt amibe bele is kóstol, mert ehhez kell még pár korty, de nem adja fel így továbbra is dacosan nézi Theót* Az édesapádról szeretnék veled beszélni. Pontosabban a feljegyzéseiről amiket az évek folyamán írt össze!

Beszélgess vele az Azkabanban! Ha nem döglött még meg. *mered az ifjú Rosier fiúra fapofával, hiszen érzelmek nem sűrűn jelennek meg az arcán ami egy hatalmas előnye azokkal szemben akik megpróbálnak olvasni a testbeszédében ahogy azt most is észreveszi a fiún aki figyelmesen bámulja minden egyes rezdülését* Jót beszélgettünk. *pillant végül el a fiúról és a pezsgőt hanyag mozdulattal csapja le a mellette lévő asztalra miközben tekintetét immár a táncparkettre vezeti ahol Pansy Parkinson úgy rázza magát mint egy világi céda, de erre inkább nem reagál* Komolyan, még mindig itt vagy? *mormog az orra alatt immár visszapillantva a fiúra akit továbbra sem tud lekoptatni magáról* Mit akarsz tudni? Milyen pennával írta? Ha megtehette volna a véredet használta volna fel tinta helyett amit most én is szívesen megtennék! *villan meg a szeme hiszen felettébb bosszantónak tartja a fiút már most*

View more

A füst miért nem megy soha vissza a cigarettába? Vajon a molekulák miért távolodnak egymástól? Miért ömlik ki a tinta, vissza meg soha?

A rövid és relatíve unalmas válasz: az univerzumban uralkodó entrópia miatt - de tegyük érdekessé!
Az entrópiának megfelelően a rendszerek nem igyekeznek rendszerezettebb, többlet-információval rendelkező állapotba jutni; lásd Maxwell démonát - ami ahogy olvasom a mai napig alapja tudományos vitáknak. Épp ellenkezőleg; a termodinamikai rendszerek igyekeznek egy termodinamikai equalibrium elérésére, ahol az entrópia (mindennapian: káosz) a legnagyobb, azaz a legkevésbé rendszerezett.
Nemrég láttam egy szalagcímet, miszerint egy AI úgy véli az idő viszafelé folyik - érdekes elgondolkozni ezen, bár nem látok benne sok rációt. Ellenben ha hiszünk a sorsszerűségben, akkor feltételezzük a végkifejlet fix, hogy oda hogyan jutunk, az lényegtelen. Az entrópiát figyelembe véve ebben az esetben logikusabb, ha az idő visszafelé folyik; tehát a sorsszerű esemény történik meg először, amely időben visszafelé haladva aztán entrópikusan rendszerezetlen események folyamává válik, melyekre azt mondjuk, mint a légikatasztrófa sorozatokban: "véletlenek egész sora vezetett odáig".
Ehhez viszont megváltunk a megszokott kauzalitástól: általában ha szomjas vagyok, akkor elhatározom, hogy iszok, töltök vizet, majd pedig megiszom. Ha az idő visszafelé folyik, akkor előbb iszom - vagyhát felgurgulázok vizet a torkomból a pohárba és folyatom be a csapba vissza felfelé - és ezzel válok szomjassá. Miért tennék ilyet? Vagy például valaki szomjanhal a sivatagban és elnyeli a homok. Ez visszafelé: a homok előhoz egy hullát, ami életre kel, kikúszik és kisétál hátrafelé a sivatagból. Ajándékainkat és büntetéseinket is megkapjuk, de hogy miért, az a visszafelé folyó időben később derülne ki. A szabadakarat fogalma tehát összeférhetetlen a visszafelé folyó időével, ami értelmetlenné tenné döntéseinket.
A nyers materialista tudomány szerint az agyad neuronjainak felvillanása is determináltan kiszámítható, de ez is sérti a szabadakaratot. Tehát? A legvalószínűbb, hogy nincs is szabad akarat?! /jk

View more

A füst miért nem megy soha vissza a cigarettába Vajon a molekulák miért

na sua cidade tem pichações ? aqui como é um lugar da roça tem pouquissimas e algumas são feitas com pincel,tem aquele escorrido de tinta '__'

sapossauro’s Profile PhotoSapossauro
Infelizmente sim,pichações que vai desde declaração de amor entre bandido e periguetes à protestos políticos.Até facções de dr0g@s picham os muros pra dizer que naquela área é dominada por tal facção e que se algum bandido roubar vai ser m0rt0 é bizarro ver band1do ameaçando band1do 😒

*CURIOSA MODE ON*🕵🏽‍♀️👁️ Qué es lo que tenés al lado tuyo en este preciso momento? Si podes sácale foto para ver 👀

ValeehEstuboaqi’s Profile Photomoonlight ✨
A ver, veamos... En el lado izquierdo tengo mi diario junto aquel bolígrafo azul (creo que me va tocar comprar uno o una caja entera porque se está acabando la tinta el que tengo en el momento) y en el lado izquierdo tengo en mi mesita de noche mi tecito sabor a frutos rojos recién hecho. Dios, estando acá sentada en mi cama relajada inhalando un poco me encanta el aroma que desprende este. Apenas estoy empezando el día solo esperemos a ver que pasa lo que resta de este.

Recentemente uma pessoa que mal me conhece me disse que eu não ficaria morena nem com tinta, pq toda loira é patricinha. Já não gostei da ironia, não sou "patricinha". Você julga as pessoas sem antes conhecer de vdd ou já foi julgado??

Kkkkkkkk numa coletiva q fiz fui chamada de patricinha por várias pessoas.. É engraçado a pessoa julgar sem conhecer até parece q sabe da vida da gente..kkk

Tienes la habitación decorada como quieres?

No.
Por desgracia, soy consciente de que ni tengo el físico que me gustaría tener (estoy en ello), ni tengo la estética que me gustaría tener (necesito mucha MUCHA más tinta en el cuerpo y más piercings) ni tengo la habitación que quiero (necesito una tercera vitrina y una estantería con puertas para los libros, además de colgar un par de litografías de Hollow Knight y posters).
Liked by: Solrax

Confiesa: ¿Cuándo fue la última vez que lloraste?

Tusconfesiones_0
Hoy hice café y en lugar de los 25 gr en taza de líquido llegué a los 32 gr.
Dejé la taza en la mesa y me puse a llorar. En mi defensa alego que tengo la regla.
Se me exige mantener el tipo en situaciones tan duras, que la única manera que tengo de lidiar con mis frustraciones es sacarlas a relucir cuando puedo.
Sí, soy esa que llorará un día muy desconsoladamente porque se le gastará la tinta del boli, o porque perderá un calcetín, o se le caerá una cuchara sucia al suelo o, muy seguramente, porque una receta no sale como se espera.
Tendré una reacción a ojos de los demás completamente desmedida, nadie entenderá por qué he destrozado la vajilla, le he pegado patadas a la basura o he golpeado una y otra vez una silla contra el suelo.
Simplemente no puedo más. Necesito sacarlo.
Soy, ante la mayoría de situaciones de mi vida, un imperturbable témpano de hielo. No puedo flaquear, no puedo dejarme caer, porque no me arrastro solo a mí. Pero, no me pidas que lo sea en cosas que no son importantes, déjame ser una insolente, estúpida y exagerada imbécil que le chilla al bote de té porque no se cierra bien y no es hermético como prometía.
Lloro por lo más estúpido, porque es la única manera que tengo de aguantarme las lágrimas cuando me enfrento a lo que de verdad es crudo.
Quizás no es normal tener tanta frustración y odio guardado dentro, pero de todas maneras, nunca pensé que fuese la persona más sana y estable del mundo.
A veces, cuando recuerdo todas esas veces que he llorado en una esquina cogiéndome de las rodillas por el suceso más intrascendente del mundo, pienso que con una buena música, sería la escena perfecta de una comedia mala.

View more

Avete mai tinto i vostri capelli?

Si! La prima cosa che ho fatto e stata una schiaritura alle lunghezze per circa due annetti, dopo di che, fissata con il rosso dalla tenera età ho colorato i capelli con tinte semipermanenti o maschere colorate.
Nel 2019 ho provato la mia prima tinta rossa ,da sola a casa e da allora non no più cambiato colore, anche se negli anni ho provato varie tonalità di rosso.
Per me ormai il rosso è come se fosse il mio colore naturale, fa parte della mia persona e non riuscirei proprio a vedermi con un colore diverso!
Liked by: Gianluca C. G. ❌

Usa las siguientes palabras: Acorde, Faro, Placa, Sangre y Tinta, en un texto

UriarteDaniel’s Profile PhotoDUP
- Debe ser aquí - Me dije, viendo una nota que tenía la TINTA corrida. Golpeé el volante con rabia al recordar que había olvidado el papel dentro del pantalón cuando lo metí en la lavadora.
Apagué el motor del coche, y con ello, la radio del vehículo de la que salían los últimos ACORDES de una canción de los Rolling. Volví a leer las letras que habían quedado intactas a pesar del baño inesperado y me convencí de que estaba en el lugar correcto. "Sí, es aquí"
El día estaba negro. Y cuando salí del coche me cayeron las primeras gotas de lluvia, lo que me hizo caminar a paso ligero hasta la otra acera. Había aparcado justo enfrente de un bloque de pisos con fachada blanca. Destacaba del resto de la calle. La puerta del portal estaba abierta.
Mientras subía por las escaleras más me temblaban las piernas. Sabía porqué estaba allí, pero me aterrorizaba hablar sobre ello. Y entonces me sentí agotado, como si me faltara el aire. Saqué flaquezas dónde no las había y seguí subiendo.
Estaba en un callejón oscuro, sujetado mi pistola. Avancé hacia delante. Vi una valla al frente, así que giré hacia la derecha. Los FAROS de un coche me cegaron y entonces vi a alguien correr. Disparé. Dos tiros. Me acerqué y sentí como si yo me hubiera llevado el disparo. Solo era un niño. Había matado a un niño. El charco de SANGRE a su alrrededor no dejaba a dudas.
Sentí cómo una lágrima me recorría la mejilla, mientras la psicóloga apuntaba algo en una libreta. Yo estaba viviendo lo sucedido de nuevo, como si hubiese matado a aquel crío por segunda vez. Desde aquella noche no hacía más que pensar en él y en volver al momento anterior al apretar el gatillo.
- Y aún así, lo que más me dolió, fue cuando mi jefe me dijo "Entrega tu arma y tu PLACA, quedas suspendido de empleo y sueldo hasta que se solucione" - Sentencié. Me derrumbé

View more

Voglio creare un gadget personalizzato per alcuni clienti. Cosa potrebbe essere utile, simpatico, originale? Qualsiasi ambito.

Vorrei proporti delle magliette a manica corta tinta unita di diversi colori con una vasta gamma di forme, sia donna che uomo; cioè attillata/aderente, larga e morbida oppure attillata sopra per poi cadere larga sotto tipo vestitino; andrebbero bene per qualsiasi forma del corpo e per qualsiasi gusto personale, che siano donne o uomini. Su ciascuna maglietta, davanti al centro, metterei una lettera dell'alfabeto con dei diamanti bianchi per le donne e una lettera dell'alfabeto metallizzata per gli uomini. Spero di avere superato l'esame ahahaah<3
Liked by: Valentina

crezi că e greu să fii gay sau trans în ro, mai ales dacă ai ,,norocul" să fii intr-un oraș mic, unde majoritatea ar ști despre tine și ai fi constant ținta bullying-ului, hărțuirii sau chiar agresiunii? cum ai proceda să reziști psihic, dacă momentan nu-ți permiți să te muți?

Da. Mi-e greu să spun ce-aș face eu, dar probabil aș fi extrem de rezervat/ă, n-aș dori niciodată să fiu totuna cu latura sexuală. Și terapie, clar.

https://ask.fm/LasNevadas/answers/170829042673 / meperdonas¿

LasNevadas’s Profile Photo⌺⠀⠀⠀ᶜᵎ Quackity :] ╱╱
⠀⠀⠀⠀⠀━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━
⠀⠀⠀⠀⠀╱╱ ⠀⠀⠀【⠀REVIVEDBUR⠀】⠀⠀⠀╱╱
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀❯⠀ᴀʟᴛᴇʀɴᴀᴛᴇ ᴠᴇʀ.
⠀⠀⠀⠀⠀━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━⠀

⠀ ⠀La caída del atardecer le brindaría una calma temporal de ser cautivado por esa belleza natural, sin embargo, no fue suficiente para despejarle la mente problemática. Utilizó el tiempo libre como un intento de tratar de conseguir conciliarse consigo mismo y todos esos pesares con alguna alternativa, puesto que ni la nicotina era capaz de controlar.
El solitario hombre volvió a hurgar entre las pertenencias que llevaba consigo encontrando algo imprescindible; un pequeño libro en blanco y una pluma de ave.
Mató el tiempo en escribir, decayendo en frustración y arrepentimiento.
«Personas a las que les debo una disculpa»
- . . .
- . . .
- Todos. . .
Bajó la mano al inferior de la hoja sin energías causando que toda la página tuviera una larga línea de tinta cayendo en picado. Terminó golpeando su frente con la punta de la pluma ocasionalmente.
¿Qué estaba haciendo? Se sentía un completo incompetente en pensar que hacer esto le traería paz, siendo todo lo contrario. Le causó mortificación, culpabilidad, melancolía...
Suspiró, clavando una mirada vacía en el papel rayado. Pudo haber admitido que la baja temperatura comenzó a amenazar el ambiente, pero no estaba en todas sus condiciones para preocuparse por eso. Si hubiera logrado entrar a Las Nevadas quizás eso no sería un problema más. Quizás... quizás esto era lo que merecía. Solo, en el exilio, reprochado por todos los que aguardan un puesto dentro de su corazón.
Ni siquiera se dio cuenta de que ya no contaba con la soledad, sino con ese muchacho slime que casi le hizo sobresaltarse de su puesto. Por inercia, su cuerpo se enderezó y su mirada se dirigió al rostro gentil.
⠀ ⠀—Ah-eh... lo siento, no tenía idea de que estarías por aquí —pidió disculpa por su distracción, colocando la pluma dentro del libro y cerrando el mismo. Le pareció curioso verlo ahora...
Lo único que se le vino a la mente fue que vendría a comunicarle alguna queja por el presidente, algo insensatamente gracioso, pero lo esperaba. Aunque no siempre la razón estaría de su lado.
Wilbur se concentró en esa mochila, siendo inevitable sentirse intrigado.
⠀ ⠀—Eso es... ¿para mí? —preguntó dudoso, sus ojos mirando a los ajenos. Demasiado increíble para ser fácilmente catalogado como forma de una broma, por lo que soltó una corta risa escéptica. —Siento ser un aguafiestas aquí pero... no creo poder cubrir el gasto de lo que me vayas a pedir a cambio. No tengo con qué pagarlo. —Creyó de primeras que se trataba de una especie de comercialización, sonriendo. En algún momento llegó a colocarse la mano en la frente por un ligero dolor de cabeza gracias al estrés.
⠀ —Una cosa, quizás contentes al presidente con esto —pausó. —Me iré al amanecer. No puedo andar por ahí desarmado con tantas criaturas viles... —rió en lo bajo.

View more

httpsaskfmLasNevadasanswers170829042673  meperdonas

Non capisco, ci sono tantissimi ragazzi che hanno avuto molte esperienze occasionali o comunque non serie. Io che non ho mai toccato una ragazza ma voglio solo avere relazioni di questo tipo devo essere giudicato e criticato. Non capisco il perché devo sentire prediche senza logica.

Non sei giudicato, tutt’altro. Ironizzavo sul come hai posto la domanda, perché le due cose, secondo me, sono scollegate. Non conosco la tua situazione e non era quello il focus, volevo scherzare sul fatto che hai scritto di lasciarla perdere perché “stronza” a fronte della prima frase, dove parlavi della tinta. Immagino che non ci fosse nemmeno bisogno che rispondessi perché è evidente mi riferissi a quello
Liked by: Morgana. Ynot ➳

https://ask.fm/LasNevadas/answers/170792092401

⠀⠀⠀⠀⠀━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━
⠀⠀⠀⠀⠀╱╱ ⠀⠀⠀⠀⠀【⠀Ghostbur⠀】⠀⠀⠀⠀╱╱
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀❯⠀ᴀʟᴛᴇʀɴᴀᴛᴇ ᴠᴇʀ.
⠀⠀⠀⠀⠀━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━⠀
⠀⠀
⠀⠀—Yo recuerdo que... ¡lo construíamos juntos! ¡si lo hicimos! ¿verdad? ¡ah! —manifestó un sonido de un jadeo sorpresivo en reacción al sentir de sus manos apartadas de mala gana, él retrocediendo un poco y quedando severamente confundido.
El vocabulario agresivo de Quackity se convirtió en una causa más de una pronta depresión vista en el fantasma, atónito, buscando entre sus bolsillos y con mucho apuro un trozo de lana de un ligero color azul. Un azul que tras presionarlo con fuerza se teñía más y más como si una tinta se crease entre sus manos a tal punto de gotear algo de ella en el suelo, significando una reprensión a los sentimientos culpables.
⠀⠀—N-no es cierto... n-no es verdad, no, no... L'Manberg sigue allí, nos esta esperando a todos... —musitó titubeante, negando con la cabeza. Trató de convencerse a si mismo que eso era una equivocación, y debía serlo. No tenía recuerdo alguno de eso, tenía la completa certeza de que todo estaba bien y funcionando en calma, que nada de lo que ha escuchado era real.
Ghostbur poco a poco recuperó una aún ilusionada sonrisa mientras suavizó el apretujar sobre la lana bañada en tinte azul profundo.
⠀⠀—Hey, Big Q, ¿quieres que te cante una canción? necesitas algo divertido para que ya no tengas esa cara larga. —Dijo con alegría, cambiando por completo el tema de conversación. Se atrevió a acercarse casi la misma distancia de la que se separó, observándolo esperanzado.
⠀⠀—¡Una canción! Sé que te gustan mucho estos detalles, entonces, ¿por qué no darte una ahora? —
Luego guardaría la lana en su inventario para liberar sus manos y sujetar las ajenas con mucho aprecio, aunque quizás lo mancharía de esa extraña tinta azul. —¡Ten algo más de azul! —exclamó feliz, luciendo tan puro e inocente.

View more

httpsaskfmLasNevadasanswers170792092401

Que harias si estas de fiesta por la calle y un chico te pide una patada en los huevos mañana que la gente sale de fiesta voy a probar haber que me encuentro

Si me escribe en un papel que es su deseo con su firma, DNI, huella en tinta y me paga unos 50€, por su puesto que lo hago.
Liked by: 0000

[C] En algunos restaurantes, existen camareros robots y/o tablets mediante, las cuales, puedes realizar el pedido desde tu mesa sin tener que interactuar con otra persona. La cuestión es que, ambos, sugieren que les des propina. ¿Le darías propina a un robot o a un aparato electrónico? ¿Por qué?

DaniCyanide’s Profile Photoᴏʙsᴄᴜʀᴇ
No. A mi me gusta dar propina cuando me han dado un buen servicio, pero un robot no tiene que esforzarse para ello. Que el gato que te trae el sushi en el restaurante es monísimo, si, pero lo que hace lo hace de forma automática. Si supiese que mi propina se reparte también con los cocineros, sería distinto, pero sé de buena tinta que no es así.

no os pasa que teneis una coraza en el corazon que nadie rompe y que llega alguien y rompe esa coraza de hielo esa coraza que tantos años ha estado y que nunca habeis podido hacer nada

No, no me pasa. Sé de buena tinta que esa coraza no hace nada bueno por ti, tan solo te convierte en un cobarde crónico con miedo al dolor.

Mi duda es, eres una persona que suele ponerle puntos a la letra i ? o la escribes sin punto

Buena pregunta. No le pongo el punto, siento que pierdo un segundo y como una de las tareas que tengo es escribir lo más rápido que pueda, y que se entienda, prefiero no hacerlo. Es que yo sí me tardo con el puntito, me gusta que salga redondito y se note la tinta.
Liked by: Carlota II Malick

Que preferirías un millón de euros o un bolígrafo mágico que todo lo que escribes se hace realidad?

El boligrafo magico, lo primero que escribiria seria que no se agote nunca la tinta.
Luego escribiria que quiero tener un trillón de euros, hablar y entender todos los idiomas del mundo y pasarme la vida viajando.

Il colore con il quale descrivereste la vostra vita? E perché? L’aria comincia a essere calda e la notte attende con brama il nuovo giorno. Che meraviglia! Buona serata.

Myssidia’s Profile PhotoMelissa
Direi che una vita intera non possa proprio essere in tinta unita, servirebbe forse un bianco, insieme di ogni colore primario, o almeno un buon arcobaleno.
Al momento, tuttavia, darei alla mia vita un intenso tono di marrone autunnale: nostalgico, vagamente triste, ma bellissimo 🐥

lo stesso discorso si ripropone sempre con me,dicono che sono io la viziata ma non è vero

Doriana Fermo
Be sai le madri sono sempre le madri e la loro parole è sempre più giuste. Poi vorrei farti une riflessioni cioè sai che mio fratello dice che une ragazza che prende mille euro di stipendio non è molto. Poi sai vorrei dirti che comunque è assurdo perché une ragazza è andata a fare la tinta e mi ha detto che si affidava tutto sulle sue aiutanti e lei andava e veniva dal negozio. Poi voglio dirti non so fa così? Poi voglio parlarti che mi è capitato di avere pure la voglia di capire perché certi bimbi li abituano comunque a stare con altre persone? Elvira che madre è?

Asi es, A escribir y ponerle mucha tinta, mucho color a esta historia de amor que juntos hemos sabido construir.. 👩‍❤️‍👨✨🤍🥰 Y que no tiene final solo puntos suspensivos para que nuestro amor sea aun mas largo y la historia de amor y locura mas linda del Universo!. ✨💙💏

Desde que te conozco nuestra historia.. se va construyendo con todo un poco! Demasiados colores ❤️❤️🧡💛💚💙💜🤎🖤🤍 en tan poco tiempo.. tantas aventuras incontables..😍✨🙌🏻 Esos puntos suspensivos.. no duran nada! Tomamos un respiró &.. seguimos escribiendo nuevos capítulos.. vaya que se ha alargado nuestra historia cuando no nos daban ni una semana juntos &.. ya casi vamos para dos años juntos mor 💓✨ el universo siempre termina conspirando a nuestro favor! &.. Aquí seguimos plasmado la locura más linda de todo el universo..♡ꪶꪮꪜꫀ✨🚀🌙✨

Hoje uma pessoa que mal me conhece me disse que eu não ficaria morena nem com tinta, pq toda loira é patricinha. Já não gostei da ironia, não sou "patricinha". Você julga as pessoas sem antes conhecer de vdd ou Já foi julgado??

Sim eu ainda tenho esse defeito, mais prefiro conhecer, quantas pessoas a gente ver que é maior legal depois da desconfiança né, apesar de algumas pessoas não precisa nem julgar eu já sinto quando a pessoa não tem vibe boa ou o santo não bate.
Liked by: Prih @AngeL Ju ana

Cin se rumora que escribes canciones 🥰

Ya quisiera yo tener tal talento. 🙈
Pero no, no escribo canciones.
Sucede que antes solía reflejar mis sentimientos en tinta y papel, era algo que me encantaba hacer y tenía la tendencia a escribirlos de forma rítmica. Algo muy de la poesía, la cuál me encanta. Pero sólo lo hacía por un mero placer natural, sin intenciones de más. 😅
Los rumores nacieron por qué volví a desempolvar mi guitarra, pero nada que ver con lo que se dice. ☺️🙊
Cin se rumora que escribes canciones

Ce nu suporti la oameni?

Impresia că perspectiva cuiva, a fiecăruia, de a vedea viața, e cea mai bună și eventual singura variantă în regulă, care automat ar trebui impusă tuturor. Luptele de idei fără țintă. Dramele închipuite. Lipsa de educație, empatie, minimum de demnitate, conștientizarea de sine. Oho, cea mai urâcioasă aș fi dacă zic tot :))

Language: English