#gimnazjum

Próbowałam zjeść tego surowego ziemniaka, ale chyba mam tak odporny organizm, że nawet wtedy nic mi po nim nie było. Także pomysł do dupy. Tylko, że ja właściwe nie chorowałam i teraz w wieku jeszcze młodym, ale dorosłym jestem chora raz lub dwa razy do roku. Bardzo mnie to cieszy. Jednak w gimnazjum i podstawówce mega sie cieszyłam bo szczerze powiedziawszy nie lubiłam tych ludzi a w szczególności tych z gimnazjum. Mimo, ze nienawidze o kaszle itp. to wtedy było mi to mega na rękę. Niestety moi rodzice nie dawali sie nabrać.

---

Jeżeli chodzi o wczesną podstawówkę to akurat udawać nie musiałam bo wtedy bardzo mocno chorowałam tez w takim wieku wczesno dziecięcym. Może to było genetyczne trochę? A może nie, ale kiedyś mój organizm był bardzo wrażliwy na wszystko. Z kolei akurat moj kuzyn miał bardziej przęrabane, bo jak był dzieckiem to właściwe większość swoich lat spędził w szpitalu :( ale cieszy mnie ze ja tak jak i on wyszliśmy z tych dziecięcych czasów "chorobowatości" i teraz jesteśmy dość odporni. Moje choroby kiedyś były na tyle poważne ze raczej nie jezdzilam na wycieczki wielo dniowe, bo mama bała się, że jak dostane ataku to nikt mi nie pomoże i się w koncu uduszę. Do tej pory pamietam ten smak wziewów, inhalatorów... dziwaczne proszki. Czułam się jak kosmita, który pożywia się jakimiś dyskami. Miałam pomaranczowy i zielony.

View more

Mnie nikt nie dręczył w szkole, ale byłam świadkiem takich zachowań odnośnie innych osób.

---

Jeśli chodzi o gimnazjum - nie będę się wybielać i udawać, że byłam niewiniątkiem, bo nie byłam, i sama dolewałam oliwy do ognia, prowokowałam do takich zachowań albo komuś dokuczałam. Zdarzyło mi się z tego powodu wylądować np. u szkolnego psychologa. Byłam niezłym ziółkiem. W liceum było już inaczej, bo wydoroślałam i zaczęłam patrzeć na wiele rzeczy inaczej, ale w liceum miałam taką klasę, która jak na ten wiek, to była bardzo infantylna i dziecinna. Byłam świadkiem dokuczania innym, spychania na margines (najczęściej) albo obojętności i odwracania oczu tylko po to, by się komuś nie narazić.

---

Ja uważam, że jeśli zwykła pogadanka nie przynosi pozytywnych rezultatów, to trzeba użyć bardziej restrykcyjnych metod, włącznie z usunięciem takiego dokuczliwego, chamskiego ucznia ze szkoły, jeśli inne sposoby zawiodły. Wszyscy powinni wiedzieć, że nie ma przyzwolenia na przemoc, choćby tę psychiczną i w niepozornej formie.

---

Nie powiedziałabym jednak, że to dokuczanie innym to wynik "bezstresowego wychowania". Dzieci dokuczały sobie te chociażby 100 lat temu, w rytm powiedzonka: "Po krzywym drzewie wszystkie kozy skaczą". Nawet 200 lat temu dzieci mogły znaleźć coś, co im się w innym osobniku nie podoba, i zacząć dokuczać. Nie usprawiedliwiam tego, broń Boże, bo dzieci/nastolatkowie powinni mieć wszczepiane odpowiednie wartości i zachowania w kręgosłup moralny, ale po prostu nie do końca zgadzam się z tym, że to wynik "bezstresowego" wychowania. Przyzwalanie na takie coś i głaskanie po główce - może i tak, ale samo takie zachowanie raczej nie.

View more

Od zerówki aż po koniec szkoły średniej języka angielskiego. W podstawówce przez chyba trzy lata - dokładnie nie pamiętam - języka niemieckiego. W gimnazjum rosyjskiego, a w technikum na powrót niemieckiego. Angielski jest dla mnie jak drugi ojczysty, często też w tym języku myślę. Jeśli chodzi o rosyjski to za dużo nie pamiętam, ale znam i umiem czytać cyrylicę. Co do niemieckieho, to w podstawówce szedł mi chujowo, w szkole średniej za to bardzo dobrze, teraz co umiem to podstawy, no wiadomo litery, czytanie, mówienie, ogólne zasady wypowiedzi, można powiedzieć, że niemiecki "umiem", a w cudzysłowie z tego powodu, że po prostu brak mi słownictwa. I serio umiałabym się dogadać po niemiecku, ostatnio znów zaczęłam się go uczyć na własną rękę, bo może mi się to po prostu przydać, w razie jakbyśmy na przykład znów wyjechali kiedyś do Niemiec. Poza tym lubię niemiecki mimo wszystko. +Lepiej będzie to wyglądało w CV, jak będę miała dwa języki obce, a nie jeden.

View more

Podstawówka - Gimnazjum - wykuwałam na blache lub pisalam na tyle ile sama byłam w stanie zrozumieć, ew nie uczyłam się wcale i to przed wszystkimi w gimnazjum często coś sobie poprawiałam później - prosta sprawa nie chciało mi się i jakoś wolałam pisać później. Ile w tym logiki? Zero, ale przemów do rozsądku zbuntowanemu nastolatkowi.
.
Liceum - zależy jakie przedmioty - wkuwałam na blachę albo nie musiałam się uczyć, bo dobrze mi dany przedmiot szedł do tego stopnia, że wszystko chłonęłam na lekcji. Jednak były tez przedmioty, które kompletnie olewałam + olewałam dlatego, że po jedynej próbie się bardzo szybko poddawałam twierdziłam, że nie dam rady, ze dwa mi wystarczy i jakoś to będzie - matematyka. Przez co dwa razy bym prawie nie zdała, ale udało się i zawdzięczam ogromną siłę oraz pomoc mojej mamie ♥️
.
Teraz powiem coś śmiesznego, byłam na językowym profilu a kompletnie nie szedł mi ani angielski ani niemiecki w liceum. Angielski to mój znienawidzony język, z kolei niemiecki zawsze kochałam, ale na czas liceum też przestałam czuć, że to dla mnie. - Tu często ściągałam, chociaż nie zawsze udawalo się wybrnąć i często poprawiałam.
.
Myślę, że jakbym się nie poddawała kiedyś, aż tak i bardziej wierzyła w siebie to z każdego przedmiotu moglabym wyciągnąć na ocene 4 lub 3. W granicach rozsądku :D, prawda jest taka, że jestem trochę leniem, ale jak czuję że jestem w stanie i ja sama wierze w siebie to wiem ze jestem dokonać ogromu wspaniałych rzeczy i to nawet jakościowo. Jednak powiem, że w 3 klasie podniosłam swój poziom z angielskiego i właściwe z kazdego przedmiotu starałam się. Moim zdaniem ogólnie, szkoła powinna polegać na czymś innym. Jeżeli już w takim liceum czy technikum miałyby być przedmioty to powinniśmy się uczyć tylko tych które mają związek z naszą pasją i z kierunkiem, który mielibyśmy w przyszłości obrać (studia, praca). Zrobić więcej profilów w klasach i np. Matematyke na profilu "pisarskim" czy plastycznym, przedmioty nie związane wykreślić.

View more

Co masz na myśli mówiąc "szkolana miłość"? Od początku gimnazjum do prawie końca technikum byłam w związkach. Nie były to osoby z mojej szkoły, więc nie była to "szkolna miłość". Natomiast miałam crusha w przedszkolu xd to był jedyny taki przypadek, jeżeli chodzi o kogoś z mojej klasy/szkoły. I po latach się dowiedziałam, że byłam crushem innego chłopaka z tej grupy w przedszkolu, a później chodziliśmy razem do podstawówki. Jak się o tym dowiedziałam to oddałam mu kopniaka w piszczel, bo zawsze jak siedzieliśmy razem w przedszkolu czy w podstawówce to mnie kopał, albo rysował mi coś po ręce długopisem i później nie mogłam tego domyć 😅 Takie sytuacje, że byłam czyimś chrushem w technikum też się zdarzały, bo byłam jedyną dziewczyną w klasie xd ale wtedy nawet jak o tym wiedziałam, to miałam to gdzieś, bo byłam w związku, co prawda nieszczęśliwym wtedy, ale nikt o tym nie wiedział.

View more

Kiedyś tak było. Nie chodziłam w krótkich spodenkach latem, męcząc się w długich. Nie chodziłam na baseny i plaże. Bałam się, że ludzie będą ciągle tylko się na mnie gapić i mną pogardzać lub się śmiać. To, że mam blizny, wydawało mi się czymś... głupim? Dziecinnym? Miałam poczucie, że gdy ludzie będą je widzieć pomyślą, że jestem bachorem, który tylko szuka uwagi innych, podczas gdy chciałam od niej uciec jak najdalej. Do tego dochodził kompletny brak pewności siebie i niesamowicie niskie poczucie własnej wartości, głównie przez to, że w gimnazjum byłam dręczona.
Dopiero kiedy poszłam do technikum i zaczęłam być ze swoim obecnym mężem, dopiero on pokazał mi, że to wcale nie wygląda tak strasznie jak bardzo zdemonizowane było w mojej głowie. Pierwsze wakacje w szkole średniej, między pierwszym a drugim rokiem, to było pierwsze lato od naprawdę bardzo dawna, kiedy zaczęłam powoli zwalczać ten lęk. Na początku dyskretnie, zakładając jakieś krótkie spodenki kiedy jeździliśmy rowerami na dziką pustą plażę, parę kilometrów od miasta, leśną asfaltową drogą. Po raz pierwszy od lat byłam też wtedy nad wodą. I to pierwsze lato było ciężkie, ale każde kolejne było już łatwiejsze. Przy nim zaczęłam nabierać pewności siebie i zaczęłam uczyć się, że nie muszę wcale się przejmować tym, co myślą inni.
Zawsze też chciałam mieć tatuaż na lewym udzie, właśnie tam, gdzie mam najbardziej widoczne blizny. Żeby je zakryć. I jakiś czas po skończeniu szkoły średniej, po powrocie z Holandii, faktycznie go zrobiłam i w trakcie tatuowania chłopak, który mi go robił, spytał czy robię to po to, żeby zakryć blizny. Pytał z czystej ciekawości, mówił, że dużo osób właśnie tak robi i wtedy dotarło do mnie, że nie. Nie robię tego, by się zakryć, bo już mnie to nie rusza. Bo już mam wyjebane. Robiłam ten tatuaż, bo po prostu tego chciałam. Bo mi się podobał, bo projekt był świetny, bo zawsze o tym marzyłam. Nie mam już oporów, aby odsłaniać nogi latem, powoli też zaczynam akceptować swoje ciało i choć przede mną wciąż koszmarnie długa i ciężka droga to wiem, że jeszcze cięższa jest już za mną. Uczę się dostrzegać swoją wartość i nie pozwalam już na to, by krzywe spojrzenia czy głupie uwagi obcych ludzi wpływały na mnie tak, jak wpływały wtedy. Bo niby co ci ludzie o mnie wiedzą? Gówno. Po co mam się tym przejmować i zadręczać? Oni i tak nawet nie pamiętają, że mijali mnie na ulicy, a ja będę siedzieć i się martwić? Bez sensu.
Poza tym bardzo też dojrzałam i ogromnie się zmieniłam, głównie przy swoim chłopie. I jakby nie patrzeć, w gimnazjum człowiek jest jeszcze dzieckiem, jest niedojrzały emocjonalnie, to oczywiste, że dręczenie będzie miało przykre skutki w przyszłości. I często trudno je zwalczyć, sama też miałam parę nieudolnych prób samobójczych. I czasem myślę, że gdyby nie mój mąż, nie wyszłabym z tego. Naprawdę wiele mnie nauczył. Ale jak to powiedział Sid z Epoki Lodowcowej: "Zapomnij o tym, co było, aby wreszcie mieć to, co będzie."
I tym akcentem kończymy.

View more