#antidotum

Tak, ale tu mówimy o zdrowej miłości własnej. Nie ma – i NIGDY nie było – możliwości, żeby w dorosłym życiu czyjaś miłość wyleczyła wszystko, co najgorsze, wszelkie rany, traumy, cierpienia z przeszłości. Owszem, miłość bliskich osób może pomóc, zainspirować, ale nie jest żadnym antidotum.

---

Tak naprawdę podświadomie oczekujemy od partnera tego, czego nie otrzymaliśmy od rodziców w stopniu... wystarczającym. Niestety, ale na dłuższą metę mąż/żona nie jest w stanie nam tego dostarczyć – choćby stawał(a) na rzęsach, robił(a) fikołki i jednocześnie pytał(a): "jak minął dzień w pracy? ...KOCHANIE 🥰😘😍🤩" To nie kwestia tych złych, mrocznych, niemoralnych 'dziejszych czasów' – ani teraz, ani nigdy wcześniej taka sytuacja nie miała miejsca. O tym pisano jedynie w książkach, kręcono filmy, bo gdzieś w środku ludzie marzyli, by miłość do kogoś i miłość od kogoś przenosiła góry. Idea, o której piszesz na temat zakładania rodziny nie zostanie wskrzeszona, bo – jak już mówiłam – nie było jej. Jeżeli ktoś ma nieuleczone rany w sobie, którymi osobiście się nie zajmie, tylko oczekuje tego od drugiej osoby, to zachowuje się wobec niej bardzo nie w porządku. Nawet największa miłość małżonka skończy się, kiedy będzie tak nadużywana w celu, do którego nie została powołana. Związek nie jest terapią. Z tym, o czym piszesz, należy poradzić sobie samemu. Jednak mądre wsparcie bliskiej osoby jest tu bardzo potrzebne i wskazane.

View more

Nikomu nie zamierzam tego zabraniać, jeśli ktoś chce, to niech próbuje.
Wielu ludzi twierdzi, że najszybszym i najskuteczniejszym sposobem na zamknięcie rozdziału jest natychmiastowe nawiązanie nowej relacji.
Ja jednak uważam, że nie zawsze metoda ''klin klinem'' musi być skutecznym antidotum na rozstanie.
Czas po rozstaniu nie jest łatwy, zwłaszcza jeśli mowa o kilkuletnim związku.
To moment w życiu, który przynosi rozczarowanie, smutek, niepewność i łzy.
Jeśli natychmiastowo po rozstaniu wejdziemy w nową relację, możemy nie być w pełni zadowoleni, bo przyjmiemy postawę obronną, chcąc zapewnić bezpieczeństwo swoim uczuciom i emocjom.
Druga osoba może się w nas zakochać, a my możemy nie zareagować w ten sam sposób z obawy przed związkiem z przeszłości i ze strachu przed niepowodzeniem.
Dlatego warto dać sobie zatem nieco czasu na ''żałobę''.

View more

(...) Ogarniała ją bezkresna samotność. Zatrważająca, przenikająca do szpiku kości, wręcz obezwładniająca swoim przygnębieniem. Nie istniało na nią żadne antidotum, bo nikt nie wymyślił jeszcze leku, na chorobę duszy. Trwała by trwać, egzystowała z konieczności, bo w alternatywie miała tylko niebyt.
Co dławiło ją na samą myśl? Utracone życie. Czas, który przeminął. Zmarnowane szanse. Stracone okazje. Patrząc na to wszystko z perspektywy czasu, miała wrażenie, że zmarnowała własne istnienie. Wiele decyzji można było lepiej przemyśleć, wiele razy ostrożniej stawiać kroki bądź przeciwnie, czerpać pełnymi garściami bez cienia wahania. Nie kalkulować, nie analizować, cieszyć się tym co jest.
Dręczona wyrzutami, często znikała innym z pola widzenia. Kryła się, izolowała , schodziła z oczu, aby pobyć w samotności. Ta zdawała się być jej najlepszą przyjaciółką, ale i przekleństwem zarazem. Potrzebowała przecież uwagi, lecz nie chciała o nią zabiegać. Gryzła się więc kolejnym problemem, znów zasypiała, kiedy brakowało jej łez. Nie potrafiła się zrozumieć, ale ból jakiego doświadczała był zbyt wielki aby go udźwignąć.
Oczywiście, miała wokół siebie bliskie osoby, ale czy aż tak bliskie? Spotkali się w jednym miejscu i czasie, łączyło ich to samo, wspólnie dążyli do własnych celów. Spędzali czas, ale kiedy tylko miała szansę, uciekała od przepychu w jakim żyła i wracała tam, gdzie zostawiła swoje serce. Jedyna rzecz, jaka jej pozostała. Łączyła ją z przeszłością silną nicią. Póki tam żarzyło się uczucie, miała po co wracać. To dodawało jej skrzydeł, chociaż w tych okolicznościach to wyjątkowo niefortunne określenie.
Gorąco wierzyła, że nadejdzie dzień, w którym odzyska utracone szczęście. Nie pozwoliła sobie zapomnieć i to było jedynym pokrzepieniem, w chwili zwątpienia. (...)

View more

Częściej niż o przyszłości myślę zgubnie o przeszłości. Wałkuje, analizuje, myślę, szukam dziury, rozwiązania w sprawach sytuacjach, które były. Dawno, były, minęły. Na nowo toczę rozmowy z przeszłości, patrzę w oczy, których nie widuje już i próbuje się czegoś dopatrzeć... Rozwiązania, wyjaśnienia. Ukojenia. Grzebanie w przeszłości nie jest niczym dobrym, bo nic nowego nam nie powie, a mimo to szukam. Szukam odpowiedzi w przeszłości by znaleźć antidotum na teraźniejszość. Grzebie, wertuje niczym w starych księgach czegoś co mogłam przeoczyć, jakiegoś kluczowego momentu choć wewnętrznie wiem, że to zgubne. Durne. Nie umiem jednak inaczej, nie zaznam spokoju dopóty nie znajdę odpowiedzi i chyba całe życie będę tak się tułać by zmienić w jednym pytaniu znak zapytania na kropkę. By znaleźć odpowiedź. Bo jak można żyć w ciągłej niewiedzy? Bo jak można zasypiać spokojnie? Bo jak nie mieć gdzieś tych pytań z tyłu głowy gdy nie umie się na nie odpowiedzieć. Tu nie chodzi o uczucia, tęsknotę, tu nie chodzi o żal, tu nie chodzi o złość, frustracje... Tu chodzi o potrzebę znalezienia odpowiedzi, zapchania luki w wiedzy. To jak w pijackim zerwanym filmie, chcesz wiedzieć co działo się gdy straciłaś świadomość, bo inaczej oszalejesz.

View more