Tina

Niekażdy potrafi iść przed siebie z sercem, które jest pęknięte na pół.
Z sercem zimnym jak lód.
Każdy ciężar prędzej czy później pociągnie cię w dół.
A ludzie są podli i powiedzą “To nic takiego.”
Wyszłam kiedyś przez te cho.lerne drzwi któregoś dnia.
To nie jest jednak dla wszystkich, wiesz.

---

I możesz włożyć do walizki swoje rzeczy na pożegnanie.
I możesz też dorosnąć.
W twojej klatce piersiowej wciąż jest bestia.
A może to rwąca rzeka, bo pragniesz wzburzonego morza.
Lecz boisz się panicznie wody.

---

Chłodnym ogniem i gorącym mrozem.
Schronieniem przed śniegiem w zimie życia.
Świeżym powietrzem w upalny dzień.
Zrozumieniem tego czego nie rozumiesz.
Definicją tego, co oznacza słowo “dobro”.
I walecznym rycerzem z tarczą z trosk.
Może też blaskiem w trudne wieczory.
Lub tylko czyimś mieczem ze złota.

---

Jestem wszystkim tym, co zabiera ból z innych.
I ukrywa go wewnątrz siebie.
Bezinteresownie prosząc o nic.
Przeciągam tylko życie o trochę czasu.

View more

To tylko jeszcze jedna lampka słodkiego wina, to tylko kolejne pięć kilogramów stracone w dwa tygodnie. Przecież nic mi się nie stanie. Mówiłam samej sobie, że zapracowałam, że zasługuję i że to nie tak, że chcę to robić do końca swoich dni. Jednak to trudne do powiedzenia “nie”, gdy tańczysz z diabłem. I ten taniec jest gorszy od rzeczy, które już przezwyciężyłam. Tracę panowanie nad sobą i wtedy zaciskam palce w pięść. Błądzę szukając odpowiedzi na pytania, na które odpowiedzi brak. Otworzyłam okna, porzuciłam oglądanie telewizji, nie zbieram magnesów na lodówkę, rozbieram się od czasu do czasu na emocje i rozpadam na atomy. Bardzo boję się, że nie będę miała pomysłu na sen, że świat ludzi nie polubi mnie i że dziwne jest takie moje życie, wiem. Każdej niedzieli dzwoniłam do mojej mamy by wiedziała, że moja miłość jest zawsze blisko niej. Często mówiłam, że jest w porządku i miałam przez to na sumieniu kłamstwo. Mogę przytłaczać w najgorszy możliwy sposób. Moje małe-wielkie niepewności nigdy nie są na wakacjach. Potrafię uzewnętrznić swoją kruchość, jakbym była w pewien sposób silna, jakbym w pewien sposób miała odejść za sekundę. Ostatnie lata spędziłam w biegu, uciekając od wszystkiego i wszystkich i jeśli można sobie ze mną poradzić, myślę, że trzeba obchodzić się ze mną ostrożnie. To sztuka bycia tylko człowiekiem i sztuka rozpoczynania wszystkiego od nowa.

View more

Wsiadam w jedynkę. Jest ciepły i słoneczny, majowy dzień, a już raczej popołudnie. Spora część mieszkańców tego szarego miasta ciągnie dziś w jedno miejsce. Kiedyś słyszałam, że to właśnie Wrocław swoją Majówka rozpoczyna plenerowe imprezy w Polsce. Niestety nie wiem na ile jest to prawdą. Wysiadam pod Halą Stulecia. Dźwięk basu i gitar miło porusza powietrze, aż zdaje się, że czuję jego drgania opuszkami palców oraz w płucach. Znajomi ciągną mnie na szybką setkę popitą browarkiem w pobliskim parku lub pod akademikami byłej uczelni. Zgadzam się, idąc w ich stronę, popalając z wolna papierosa. Po małym biforze, lecimy na koncert, jednak zanim to zrobimy, wspominam razem z M. i M. i moją siostrą jak to podczas jednych juwenaliów błądziłyśmy po parkingu pod Halą. Śmieję się głośno i popijam owocowe piwo. M. znowu zagaduje mnie monologiem o tym, co działo się na Tekach, kiedy tam mieszkała. Lubię ją słuchać. Nauczyła mnie słuchania, przecież całe 3,5 roku siedziałyśmy razem w ławce na studiach, tak jak teraz na tej ławce w parku. Patrzę w tym momencie na swoje dłonie by sięgnąć jedną z nich po zapalniczkę i nagle jestem w innym miejscu. Otwieram oczy. Jest 21 kwietnia 2021 roku, godzina piętnasta. Zasnęłam w “opakowaniu”, czyli w ubraniu z wczoraj. Przecieram zmęczone oczy i wzdycham - tak, zasnęłam nawet w makijażu. Wstawiam wodę na kawę, po czym siadam z nią na parapecie w oknie i odpalam fajkę. Zaciągam się dymem. Dzisiaj jest w końcu na zewnątrz ładnie, szansa na przyjście wiosny. Tonę w ciszy dookoła mnie i w tym, co dzieje się w dole, w zasięgu mojego wzroku i myślę. Ciągle jest pandemia. Za kilka dni o tej porze nie pojadę wesołą jedynką na Biskupin, ani nawet wieczorem nie usłyszę z okna koncertowych dźwięków, jeśli by mnie nie było na Majówce. Ta przyjemność została mi odebrana. Czuję w sobie ukłucie paraliżującej tęsknoty. Gapię się przez chwilę na wesołą paczkę dzieciaków idącą podwórkiem. Kolejna myśl, bo przypominają mi kogoś bliskiego. Nie ma już naszej wspaniałej trójki, bo od ponad pół roku przestałyście się do mnie odzywać. Nie mam już Was. Mogłabym się rozpłakać, ale udaję silną. Papieros powoli mi się kończy. Papieros, a nie mała butelka alkoholu wypita gdzieś pod drzewami. Tego też już mieć nie mogę. “Leki” - myślę i kpię z kolejnej dawki, którą muszę wziąć. Zamykam na chwilę oczy i zapętlam na Spotify “Za krótki sen”, piosenkę, która ostatnio trzyma mnie jakoś przy życiu. Bo miałam dziś swój za krótki sen, a moja aktualna rzeczywistość jest mi nieznana i obca. Nie wyśniłam sobie jej takiej te 2 lata temu.

---

“Słońce nadal jest tuż nad głową, deszcz dotyka jeszcze mnie. Wiatr odbija się mi o dłonie, noc pozwala zbliżyć się. Jeszcze mamy odwagę, siłę i oddechu starczy nam. Niebo wisi wciąż tuż nad głową, jeszcze mamy czas.”

View more

Było mi blisko do Wertera. Lecz odkąd F. zaśpiewał, że on nie żyje, nie mogę być kimś kto umarł, chociaż od lat odchodzę po kawałku. Jest mi blisko do tego romantycznego człowieka okresu pozytywizmu, bo przecież pozostała mi jedynie praca nad sobą od podstaw. Nowe schematy, nowe działania. Ale nie przeleję za swoje emocjonalne siniaki swojej młodej krwi, niczym farb o pełnych, lecz przygaszonych jak ja barwach epoki modernizmu. Boję się, że się boję, boję się każdego lęku i uczucia, że sobie nie poradzę. Boję się samotności, pod którą kryje się tęsknota nierozumianego człowieka, a nie cztery ściany pokoju. Boję się, że nigdy nie znajdę obecności żywego człowieka w swoim łóżku. Często duszę się swoimi przemyśleniami czy emocjami podchodzącymi mi do gardła, w które wplątują się tony niepokoju. To więzienie i jedyne, co możesz zrobić by przetrwać to nauczenie się w nim żyć.
To jest prawdziwy strach, “To tego się boję, a nie Slendermana.”
Jestem chwiejna, wielowarstwowa, irracjonalna.

View more

To było podczas jednego z tych razów, kiedy wracaliśmy od wujka ze szpitala. Znudzona podróżą z rodzicami, wpadłam na pomysł by poszukać kogoś, kto wykonuje fajne dziarki u mnie w mieście. Zależało mi na małym tatuażu, który odciągnąłby wzrok od blizny w okolicy nadgarstka, która pozostała mi po wypadku. Po napisaniu do pierwszej osoby, której prace mi się spodobały, dostałam odpowiedź. Jednak rozmowa szybko się urwała. I kiedy ponad pół roku od tego zdarzenia myślę o tym, to wiem, że tak miało być. Brak porozumienia z kimś pchnął mnie wtedy w Twoją stronę, tak po prostu. Skradłaś mi fragment mojej skóry, a później serce. Albo najpierw serce, a później miejsce na ciele. I co wciąż mnie porusza.. nadal się rumienię, kiedy przypomnę sobie jak moje palce w niezamierzony sposób dotykały przez koszulkę miejsca tuż pod Twoim obojczykiem. A Ty wcale się nie odsunęłaś, tylko uśmiechałaś się do mnie delikatnie.
Te quiero.

View more

"Wymyślałem siebie tyle razy w życiu, że już zapomniałem, co to znaczy ja. Na szczęście mam wokół tych życzliwych typów, którzy mi przypominają co i raz. Jestem marketingiem i nieśmiesznym memem, czy mam drogie logo czy ten sprany tees. Mogę być kim zechcę dla was, a sumienie dawno mnie nie gryzie, już stępiło kły. Myślisz, że naprawdę mnie to rusza, dziecko? Żadne twoje słowo mnie nie może boleć. Mogę być tym cwelem, ćpunem, całą resztą, pomazanym ch****, tak jak ławka w szkole. Pieniądz nigdy nie był celem samym w sobie, no i teraz nie jest moim celem nadal. Zostałem raperem i po to to robię, bo naprawdę nie potrafię wcześnie wstawać. Obok mnie są ludzie, którzy ze mną byli, w pie******** melinach, na pie******* krze. Nie interesuje mnie czym inni żyją. Nie mam na nic czasu, już tylko na miłość."

View more

Według mediów ten rok to katastrofa, a dla mnie... to poznanie co najmniej kilku wartościowych osób. To zwiedzanie meandrów własnej psychiki z B., czy zastanawianie się skąd biorą się myśli, które są właściwie jak wiosenny ptak na parapecie, pojawiają się i równie szybko znikają. To także podjęcie próby naprawienia mojego paskudnie obniżonego nastroju, którą zapoczątkowała O. To również ciepły sierpień w parku rozrywki i poznanie rodzeństwa jednej z moich przyjaciółek. Wniosek: nastolatki wcale nie muszą być wkurzające, a raczej i one mogą nas jeszcze czegoś nauczyć. Wrzesień to natomiast kolejny miesiąc, w którym na mojej drodze stanęło następnych, dwóch, interesujących ludzi. Tutaj dzięki Ł. za wsparcie na trudnej ścieżce powrotu do zdrowia i za zbijanie “piątek” łokciami na pożegnanie, co wprowadza pewien luz w naszą znajomość. I na koniec dziękuję R. za spotkanie. Za obudzenie we mnie starej pasji do rysowania, za piękne digitale i chęci podjęcia się urzeczywistnienia każdego, mojego, szalonego pomysłu.
Za piękne dusze, których spotkanie w życiu jest najlepsze i cudownie ubogacające.
___________________
“[…] dzięki za inspirację, którą żyję.
[…]
Dziękuję tym, co otworzyli mi okno na świat.”

View more