#apatia

18 people

50 posts

Posts:

Debido a tus circunstancias actuales, ¿existe algo que hayas puesto en pausa? Me refiero a aficiones, relaciones, estudios, tu propia salud o cualquier otra cosa. Ya sea por falta de tiempo, apatía o alguna otra razón. En caso afirmativo, ¿crees realmente que podrás retomarlo?

DaniCyanide’s Profile Photoᴏʙsᴄᴜʀᴇ
Dejé mi entrenamiento profesional de tenis de mesa hace ocho meses.
Creo poder retomarlo en algún momento, sí. Solo es cuestión de tener tiempo y dinero.

Debido a tus circunstancias actuales, ¿existe algo que hayas puesto en pausa? Me refiero a aficiones, relaciones, estudios, tu propia salud o cualquier otra cosa. Ya sea por falta de tiempo, apatía o alguna otra razón. En caso afirmativo, ¿crees realmente que podrás retomarlo?

DaniCyanide’s Profile Photoᴏʙsᴄᴜʀᴇ
Tengo casi todo lo no urgente en pausa. Desde hace varias semanas hay terribles olas de calor en gran parte del territorio mexicano y en donde vivo hemos alcanzado la infernal cifra de 38°C con sensación térmica hasta de 40. A mí me está resultando difícil hasta ver películas o series porque no me aguanto el calor, incluso pensar se vuelve difícil así. La mayor parte de las cosas las tengo en pausa. Yo espero retomar todo cuando terminen las cinco olas de calor pronosticadas, vamos saliendo de la tercera apenas, lamentablemente entran seguidas, ni un respiro dan. Yo es que definitivamente soy team frío porque con estas temperaturas siento que me derrito como si fuera una muñeca de cera.

Debido a tus circunstancias actuales, ¿existe algo que hayas puesto en pausa? Me refiero a aficiones, relaciones, estudios, tu propia salud o cualquier otra cosa. Ya sea por falta de tiempo, apatía o alguna otra razón. En caso afirmativo, ¿crees realmente que podrás retomarlo?

DaniCyanide’s Profile Photoᴏʙsᴄᴜʀᴇ
He puesto en pausa mis relaciones con personas. Entre más tengo más necesito complacer a otros, más dependo de otros, más me importan otros y eso es, por lo menos para mí, inaceptable. Es totalmente ineficiente porque las personas nunca dejan de pedir cosas, tiempo, atención y esto provoca que descuide mis propias necesidades. Además, se suelen ir (me parece perfecto, si se quieren ir que se vayan) pero siempre queda esa estela y no me gusta estar en la posición de echar de menos personas.

Debido a tus circunstancias actuales, ¿existe algo que hayas puesto en pausa? Me refiero a aficiones, relaciones, estudios, tu propia salud o cualquier otra cosa. Ya sea por falta de tiempo, apatía o alguna otra razón. En caso afirmativo, ¿crees realmente que podrás retomarlo?

DaniCyanide’s Profile Photoᴏʙsᴄᴜʀᴇ
Me equivoqué.
Es un buen titular y además, no es engañoso.
Pensé que ya no tenía sentido seguir escribiendo por aquí pero no es del todo cierto. Esto es mi excusa para reflexionar, para ponerme los cascos y escribir sobre lo que sea que estoy sintiendo.
Durante estos meses he buscado algo que pueda sustituir este pararme a decir, pero no hay nada. No busco una persona que me escuche, pues no me suele interesar la respuesta, busco un lugar donde hablarme a mí.
Este lugar ya no será lo que era, pero yo sí que sigo siendo la misma y quiero seguir vomitando mis incoherencias en este lugar donde ese eco suena más, por estar cada vez más vacío.
Podría decirse que retomo lo de quejarme de la vida en voz alta.
Hace tiempo leí una frase que me hizo gracia que decía: «Quejarse es como una mecedora: te mueves pero no avanzas»
¿Qué necesidad hay de avanzar si uno sólo quiere mantenerse en movimiento?

View more

Debido a tus circunstancias actuales, ¿existe algo que hayas puesto en pausa? Me refiero a aficiones, relaciones, estudios, tu propia salud o cualquier otra cosa. Ya sea por falta de tiempo, apatía o alguna otra razón. En caso afirmativo, ¿crees realmente que podrás retomarlo?

DaniCyanide’s Profile Photoᴏʙsᴄᴜʀᴇ
Sí, he tenido que poner en pausa más de una cosa por los estudios. Pero sí, sé que las retomaré en cuanto tenga la oportunidad.

Debido a tus circunstancias actuales, ¿existe algo que hayas puesto en pausa? Me refiero a aficiones, relaciones, estudios, tu propia salud o cualquier otra cosa. Ya sea por falta de tiempo, apatía o alguna otra razón. En caso afirmativo, ¿crees realmente que podrás retomarlo?

DaniCyanide’s Profile Photoᴏʙsᴄᴜʀᴇ
Estoy haciendo una pequeña pausa en mi estado físico. Hoy vuelve el perro que cuido de vez en cuando (cuando su dueña sale de de viaje al extranjero) y me ayudará a hacer algo de ejercicio porque me lo llevo a la playa unos días; pero como muy bien dice usted, me he dado una pausa con la bicicleta (estática) y comienzan a abrirse paso las lorzas a lo largo de mi cintura ¡Jjajjajjajja!
Un saludoooo.

Quando provi ansia, quali sono le prime parti del tuo corpo in cui si manifesta?

SPRENTY1’s Profile Photocioccolata
Nella gabbia toracica, ove la sinfonia cardiaca assume un battito irregolare e accelerato, mentre gli incavi ascellari grondano liquidi tediosi.
Se poi mi pongo i dilemmi dei filosofi che mi hanno preceduto o, peggio ancora, raccolgo il materiale ontologico della società in ogni suo paradigma o artificio, l'ansia non è più semplicemente ansia come segnale d'allarme ma un concentrato di apatia e frustrazione, passando dalla mancanza di stimoli all'interiorizzazione di un suicidio ideologico; la prima parte del corpo a subirne la manifestazione è il cervello che mantiene bassa la soglia di concentrazione, poi il fegato o i polmoni a seconda degli abusi per contrastare gli effetti collaterali dell'irrequietezza moderna, legata per lo più alla concezione materialista dei rapporti sociali, spesso inconsciamente confusi con i prodotti di consumo quotidiano.
La normalizzazione (o la forzatura) di questi standard ha generato l'approvazione collettiva a convivere con stati ansiogeni, purché possano portare a dei risultati in termini di produzione e di consumo; l'economia continua a girare e la spartizione in base ai ceti continua a mantenere le politiche sociali.

View more

Você sabe o que é alienação favorável?

Sim, eu sei.
São pessoas que não tem curiosidade de saber se existe a verdade ou o que ela é.
Quando essa pessoa tem uma opinião sobre algo e essa opinião o favorece, ainda que o outro prove por A mais B que a opinião dela está errada, ela não dá o braço a torcer, porque ela não quer saber da verdade, não quer ouvir a verdade.
Ela quer saber da própria versão, a versão que a favorece.
Não tem interesse nenhum na verdade, mas apenas naquilo que favorece o seu interesse pessoal.
Isso é curiosíssimo!
Sabe, é um total desinteresse pelo o que as coisas são em si, pelo sentido das coisas existirem, estarem aí e pelo sentido da própria existência/de estar aqui.
É uma total apatia as perguntas fundamentais da vida humana.
Infelizmente, nós semeamos esse tipo de mentalidade e é algo incrível.
É tipo: Eu prefiro não saber de nada, se me prejudica, eu não quero saber.
" Não existe verdade, cada um tem a sua"
" Não existe verdade, cada um constrói a sua"
Já ouviu falarem isso?
Ou seja, é uma alienação de qualquer busca de aperfeiçoamento.

View more

Todos diciendo que esto es una mierda (yo la primera que lo dice) pero luego todos aquí 🤡🤡

lydiapersa’s Profile PhotoLydia
A mí, de hecho, me gusta; y bastante.
Me gusta el hecho de conocer a la gente según lo que piensa u opina, respecto a diferentes temas; antes que por su físico.
Es lo que para mí, lo hace diferente a cualquier app. No es una app como insta (por ejemplo) en la que conoces a la gente por su físico o por lo que esa persona quiere enseñarte a través de “historias”. Aquí conoces antes la manera que tiene de expresarse una persona, su idiotez, su sarcasmo o apatía. Yo qué sé, para pasar el rato está bien.

C’è qualcosa che non avresti voluto mai sentire?

AlessandraChiclets213’s Profile Photo15 burro asino grossa lampada
Non avrei mai voluto sentire - nel senso di "provare" a livello emotivo - quello che sto sentendo da un anno - che mi azzarderei a definire maledetto e distruttivo - a questa parte. Mi sono innamorata di una persona che non posso avere, alla quale non posso neanche minimamente immaginare anche solo di confessare ciò che mi assilla, distrugge e divora avidamente il cuore ed il cervello ogni singola volta che ce l'ho intorno - e lontano, in maniera maggiore e peggiore -.
È sbagliato, impossibile, improbabile, imbarazzante, patetico e qualunque altro aggettivo sia adeguato a definire qualcosa che non deve e non può essere in alcun modo e in alcun tempo, la cui sola ipotesi ha carattere comico, bizzarro, stupido, insensato, assurdo.
(L'utilizzo inutile e superfluo di un numero cosi spropositato di aggettivi, da parte mia, é esplicativo della guerra crudele e spietata che ho intrapreso contro me stessa e che ogni giorno rade al suolo una parte del mio agglomerato animico).
Lo so, lo so bene, lo so talmente bene che la crescente consapevolezza di tutte queste cose insieme, io temo, un giorno o l'altro mi esploderá fisicamente dentro, mi distruggerà, mi ucciderà, mi farà accasciare al suolo chiedendo pietà, un po' di pace, silenzio dai pensieri ossessivi e distruttivi, calma, aria, spazio, isolamento.
Chiedo a Dio ogni notte che qualcosa cambi, che un'amnesia mi colpisca, che una forma terribile e acuta di apatia inizi ad affliggermi, che qualcuno venga a salvarmi e a tirarmi fuori dal pozzo di un sentimento che, forse, mi rendo conto solo adesso, non é mai stato piacevole e rivoluzionario (come si suppone e ci si aspetta dall'amore), ma nocivo e tossico proprio per la sua impossibilità di realizzazione e concretizzazione.
Tra lacrime pesanti come macigni ed occhi troppo gonfi anche solo per vedere la luce del sole, chiedo a Dio ogni notte di rendere alcuni dei miei 5 sensi quantomeno selettivi, limitandoli nelle loro capacità: vorrei non guardarla più credendo sia la creatura più bella su cui io abbia mai posato lo sguardo; vorrei non sentire più il suo profumo, che appena avverto lievemente intorno a me, in qualunque luogo io mi trovi, mi costringe a vagare con lo sguardo nella disperata, paurosa e tremante ricerca della sua persona; vorrei non sentirla più parlare, per non attribuire alle sue parole gentili, armoniose e curative, un valore diverso da quello che realmente hanno, illudendomi di qualcosa che non é e non sarà mai; vorrei non correre mai più il rischio anche solo di sfiorarle la pelle per sbaglio, per la paura di abituarmi a carezze e attenzioni che non merito e che mai più riceverò, o vorrò ricevere, poiché diverse dalle sue.
Non avrei mai voluto sentire niente di tutto ciò, non voglio sentire niente di tutto ciò.
Non l'ho cercato, non l'ho mai cercato, lo giuro, ma adesso non ho la più pallida idea di come uscirne.

View more

Ludzie którzy doświadczyli traumy w życiu są bardziej skłonni do depresji czy lęku?

sticzeeeq’s Profile PhotoOla
Różnie. Mogą być podatne na różne reakcje, w tym na depresję lub lęk. To zależy od indywidualnych czynników oraz samej natury traumatycznego doświadczenia. Niektórzy mogą rozwijać objawy depresji, takie jak smutek, apatia i utrata zainteresowania życiem, podczas gdy inni mogą doświadczać objawów lęku, takich jak stałe uczucie niepokoju, napady paniki czy fobie. Niektórzy rozwiną ptsd, a w wyniku długotrwałych przeżyć negatywnych może rozwinąć się ptsd-c. Zespół stresu pourazowego ma mieszane objawy, zarówno lękowe jak i depresyjne.

Czytałeś/czytałaś "Wesele" S. Wyspiańskiego? Jak wspominasz tą lekturę? Czy coś cię w niej urzekło? Dodatkowe pytanie czy masz swojego ulubionego bohatera/bohaterów z tego utworu a może uwielbiasz którąś ze scen? Z checią poczytam wasze opinie na ten temat.

Moonaryte’s Profile PhotoAryte Moon
Mnie się w "Weselu" S. Wyspiańskiego podobało rozliczenie romantyków i pozytywistów. Nie przepadam ani za jedną, ani za drugą grupą, a on wyśmiał wszystkich XD No i przełamuje pewne mity i zakłamania odnośnie narodu polskiego i tego, w jaki sposób Polacy funkcjonują oraz funkcjonowali w poprzednich stuleciach.
Ulubionego bohatera nie mam, ale bardzo lubiłam końcową scenę, w której bohaterowie zaczęli tańczyć chocholi taniec w sposób pełen zniewolenia - kompletnie bez pomyślunku, w marazmie, z apatią i niemocą.
Generalnie podobała mi się ogromna symbolika tegoż dramatu.
Czytałeśczytałaś Wesele S Wyspiańskiego Jak wspominasz tą lekturę Czy coś cię w

Buondì! 🤍🌷Oggi vorrei porvi una domanda a tema “intelligenza emotiva”. Quanto incide il vostro stato emotivo nelle situazioni? Riuscite a gestire tutto ciò che provate con facilità?

Giuliaaaaaa_’s Profile PhotoWonderwall.
gestire è un parolone. In realtà è un verbo che non appartiene al mio vocabolario in nessun ambito, almeno non in senso stretto.
Per me le emozioni sono l'opposto dell'equilibrio, del controllabile.
Un fiume in piena come lo si gestisce? Potrei cercare di arginarlo, ma sento di non avere gli strumenti adatti, non saprei da dove iniziare. A quel punto le opzioni che mi restano sono due: permettere che quel fiume scorra con il rischio di provocare danni permanenti a cose e/o a persone oppure prosciugarlo totalmente, che equivale un po' ad anestetizzare tutto ciò che provo per non lasciarmi sopraffare.
Insomma, mi ritrovo sempre a dover scegliere tra apatia e struggimento, e dubito sia una caratteristica delle persone emotivamente intelligenti 👀

Una persona en extremo fría o en extremo caliente, emocionalmente, cuál causa mayor impacto en vos? Cómo te sentirías en un mundo de "tibios"?

La frialdad es un arma de doble filo, tanto puede indicar apatía como control de uno mismo. Aunque no creo que ninguna de las dos sea frecuente en el mundo. Lo que más abunda son las personas calientes, quizás por eso cueste más encontrar un calor que no queme. Pero cada persona es un mundo, así que aplicar normas generales tampoco suele salir bien.
Liked by: Azahara

Comprendo tu apatia hacia la bandera de España, si mi país fuera gobernado por reyezuelos entonces yo también detestaría mi bandera, ciertamente la monarquía te convierte en una plebeya y tu pais me dá asco, saludos.

Aprecio la educación y la cortesía ante todo. Lo siento, no soy española, no tenemos monarquía en México, aunque sé lo que es mantener a un parásito real como López y su simpática y refinada familia. Sin embargo, siendo mexicana, tengo muy arraigado en lo profundo del corazón el respeto y amor por nuestra bandera mexicana, y me resulta una barbaridad que en otros países no respeten sus símbolos patrios, o su bandera.

[🌸] ¿Te avergüenzas de algo que eres incapaz de cambiar?

Evanescente_’s Profile PhotoGin
¿Realmente somos incapaces de cambiar lo que somos?
Si te digo que me avergüenza sentir un odio que todo lo consume, incluida yo misma. Si te digo que prefiero atacar, antes de que me ataquen. Desaparecer, antes de que me vean.
Despreciar todo aquello que es cotidiano, anodino y superficial porque no puedo sobrevivir pensando que todo es así de banal.
Si te digo que soy caótica, inconstante e imprevisible porque así si todo sale mal con los demás, no tengo que tomar ninguna decisión con la que pueda implicarme demasiado con otros.
Si te digo que todo ello me avergüenza pero no puedo cambiarlo, te estoy mintiendo.
¿De verdad no puedo cambiar mis reacciones? ¿No puedo pararme a pensar un poco más en lo que estoy haciendo? ¿Seguro que no puedo calmarme y ser más "normal"?
Claro que es posible, lo que pasa que me niego a dar el paso, por las razones que sean.
Miedo, pereza, apatía, odio hacia mí misma, odio hacia los demás... Qué más da. No lo hago por imbécil. No lo hago por principios, equivocados.
No lo hago por amor, propio.
No lo hago por ego. No lo hago porque soy incapaz de imaginarme de otra manera. No lo hago porque quizá me gusta pensar que puedo cambiar y no quiero descubrir que lo mismo no puedo hacerlo. No lo hago por razones que ni yo misma conozco.
No lo hago porque sinceramente, lo mismo no tengo que hacerlo, lo mismo puedo vivir el resto de mi vida siendo esta absurda persona, patética, por momentos.
A veces me avergüenza no hacerlo. Otras veces me avergüenza querer hacerlo.
¿Incapaz de cambiar? No soy lo suficientemente indulgente conmigo misma como para permitirme pensar que todo esto que soy, se escapa a mi control.
Si alguien es responsable aquí, soy yo.
Físicamente hay muchas cosas que no puedo cambiar, pero me gustaría, porque soy un ser irracional que ha consumido demasiadas concepciones ajenas, que desea encajar aunque sea en un canon físico, ya que nunca lo hará en el mental.
Y a la vez, me avergüenza lo débil que soy por desear esto.

View more

°• ¿Que haces cuando tu motivación es nula y tu mente pareciera que estuvieras en blanco dado a que tus pensamientos se mueve tan rápido que no llegas a profundizar en ninguno de ellos? •°

Hatori01’s Profile PhotoBlueMoon
Hola Dodi, me gustan tus intimistas y encantadoras preguntas 🌻
Ettoo... me ha sucedido muchas veces en mi vida el tener ese estado de estar mentalmente en blanco, verme con nula motivación, encontrarme sentimentalmente decaído, atravesar una época confusa o depresiva, y no saber qué hacer ni cuál debería ser mi camino o mi estrategia para avanzar.
Creo que todas las personas experimentan esos estados, en mayor o menor medida, a lo largo de cada uno de sus ciclos de vida, infantil, adolescencia, juventud, madurez.
La forma normal de superar esos estados confusos, suele ser el mantener la mente ocupada y concentrarte en cuestiones como la familia, los estudios, asistir a clases y cursos, el trabajo, profesorado y tutorías, compañeros de estudios, amistades normales, y también posibles parejas o amistades íntimas.
Y eso es así, porque desde siempre se ha demostrado que la mejor terapia para superar estados individuales de confusión mental y sentimental, consiste en realizarse como persona dentro de un contexto social que implica hacer actividades físicas y mentales, que te mantienen completamente ocupado durante el día y varios meses, que además de darte beneficios de buena forma física, de adquirir conocimientos, de conseguir títulos académicos, de tener acceso a trabajo bien pagado, obviamente te hace olvidarte de cualquier estado mental anterior, inactivo o negativo.
Eso mismo es lo que siempre hice en mi vida, cuando mis pensamientos se movían demasiado rápido o demasiado lento, cuando la apatía o la desidia me impedían avanzar en cualquier actividad, cuando no podía profundizar en mis ideas, o cuando no era capaz de tener una estrategia ni de ver los posibles caminos para realizarme hacia uno de mis posibles futuros.
En resumen, eso es lo que hago al tener problemas personales, romper con todo lo negativo anterior, replantearme todo, trazar una estrategia y realizar el plan, mantenerme ocupado física y mentalmente para avanzar, con el apoyo de las personas que me interesan y que me han demostrado que podemos tener sentimientos positivos correspondidos.
Espero que algo de esto responda tu pregunta, deseo que estés bien, cuídate 🙃

View more

Que haces cuando tu motivación es nula y tu mente pareciera que estuvieras en

Dejarte sola? Por qué lo harían? Son tu familia después de todo, o crees es más visita pasajera y adiós? 🤔. Extraño eso, has escuchado música para aliviar un poco? O te pasó algo más? 😯. Y tu pareja? Seguro él llega para darte un poco de luz a tu vida 🙂, cierto?

Los amigos que tenía se fueron porque sólo veían lo superficial y nadie quiere conocerme sabiendo mi situación, a lo sumo quedar una vez y que me hagan el vacío, se siente mal.
Escucho música cuando conduzco, Rozalen y Måneskin generalmente.
¿Algo más? No entiendo.
Sí, él me ayuda mucho y mi familia ha ido aprendiendo, también debo respetar sus tiempos y "duelos" porque pasar de ser una chiquilla risueña a tal apatía... al menos llevo un tiempo con depresión camuflada/risueña y les puedo dar buenos momentos ☺️

// R https://ask.fm/sanjikun_/answers/171890002095

sanjikun_’s Profile PhotoSanji-kun
- ¿Brote de soja? ¡Serás...! –Masculló Zoro ante tal apodo, pero se contuvo teniendo en cuenta y siendo algo poco habitual, que el cocinero tenía razón. De todas formas, pensaba, a cualquier señal de ataque o de problemas, no dudaría en ponerse en acción.
Y eso mismo era lo que Sanji proponía; el rubio, a pesar de tener las mismas ganas de patear traseros que su compañero, estaba totalmente entregado al plan e incluso confiaba en el pecoso, quien tragó saliva al sentir el peso de la misión en sus hombros.
Desde el primer momento era más que consciente del riesgo, y no era como si en infinitas ocasiones no hubiese tenido encontronazos violentos con la guardia. No era su integridad física lo que le preocupaba. Esa vez era distinto, esa vez el ataque se produciría desde dentro, algo que, como apuntó el cocinero, podría interpretarse como un complot del pueblo al que trataba salvar.
- Entraré por una de las puertas traseras – Se asomó, señalando una zona algo más alejada de la edificación para sus acompañantes – parece que no la usan mucho y los únicos que hemos visto salir de allí son del servicio.

Volvió de nuevo a los mugiwara que se asomaban a ver tras él, procurando dejar en claro cuál sería la estrategia. Para decepción del peliverde, la complicación no residía en el posible enfrentamiento; se podría decir que su trabajo era más bien sencillo.
- Me esperaréis fuera. Me encargaré de contaminar el depósito que tienen dentro, no queda muy lejos de la salida. No dejéis que entre nadie. – Inspiró fuerte, sin querer del todo decir lo siguiente para no llamar al mal tiempo – Si no salgo de allí en quince minutos, entrad.
Y dicho esto, salió del escondite para dirigirse al lugar acordado. Zoro y Sanji fueron detrás, aunque estos no adoptaron el gesto de sigilo y precaución que sí tenía Pim. Avanzaban por la calle con naturalidad, el espadachín incluso con algo apatía, chutando una piedrecita en su camino.
- ¿Eso es todo?- Preguntó en un gruñido más para sí mismo con evidente decepción.

View more

R httpsaskfmsanjikunanswers171890002095

Cuáles son las 4 etapas de la victimización?

mstp.
1. Etapa de Shock: La persona queda paralizada por el crimen con sensaciones de
irrealidad e incredulidad (fase de negación).
2. Etapa de Miedo: Se impone la realidad aplastante de los hechos y surge el terror, el
pánico, el miedo que generan alteraciones graves en el comportamiento.
3. Etapa de Apatía y Rabia: A veces se alternan en el mismo sujeto. Esta etapa puede
ser larga en algunas personas. La apatía y la resignación proceden de una “depresión traumática”. La rabia puede estar dirigida hacia uno mismo originando culpa
y depresión o dirigida hacia fuera, en forma de irritabilidad, hostilidad o conducta
agresiva.
4. Etapa de Resolución del Conlicto: Se caracteriza por una actitud hipervigilante y
una revisión de valores y creencias. Esta etapa puede retrasarse según la duración e
intensidad de las etapas precedentes. En esta etapa se dan los sentimientos pleitistas,
de venganza o de agradecimiento hacia el ofensor (“Síndrome de Estocolmo”).

View more

Cuáles son las 4 etapas de la victimización

Hola chikitos, ¿si os ofrecieran tener el don de la inmortalidad, lo aceptaríais? ¿Por qué? -Os leo, ciao ✨

Vivir para siempre es una maldición, no un don. La esencia de nuestra vida es nuestra propia mortalidad. Es lo que le da sentido a la existencia. Vivimos porque sabemos que un día moriremos, que aquí sólo estamos de paso y que todo cambia de estado llegado el momento. Si la vida fuese para siempre no viviríamos en realidad, sólo existiríamos en un perpetuo estado de apatía y aburrimiento.

Bolsonaros e Lulas da vida... Agora PTBR, MBL... Estes tipos de grupos que emergem ao protagonismo em nossa nação são fruto da ignorância, da falta de acesso aos estudos, apatia? Como combater isso no futuro?

antonino_m’s Profile PhotoAntonino Szvesztjanós Di Mauro
Isso só vai ser combatido com um grande incremento do esclarecimento, da consciência e da responsabilidade do povo, que não cairá mais nos engodos produzidos por quem apenas deseja ascender ao poder para gozar de suas benesses. E isso é trabalho para a "Educação", ao longo de muitas gerações, alcançando, quem sabe, milênios. O problema é que os próprios professores, em grande parte, também caem nesses engodos. Com insistência e persistência infinitas se conseguirá tal intento.

quien tenga el ombligo bonito que ponga foto

Ya me negué a vivir en mi propio infierno, me obligué a salir y a empezar de nuevo, despacio y viendo bien por dónde piso; sin embargo, una cadena me aferra y poco a poco, a medida que pierdo fuerzas, me arrastra de nuevo hacia sus ardientes recovecos, y ya no solo es mi infierno, sino que los demonios que no me pertenecen han decidido hacer un pacto con los míos. Okupas en mi propia cabeza.
A veces creo estar volviéndome loca, otras que muero poco a poco, incluso he llegado a pensar que me he perdido a mí misma. Mi antigua yo veo que cada vez que me doy la vuelta se aleja un paso más, tan diminuto que no me percato de ello hasta que no puedo verla. Mi apatía me asusta casi tanto como me asustan mis propios pensamientos autodestructivos.
Música en vena. Videojuegos. Lectura. Sexo.
Meros refugios momentáneos. Simples escapadas para la rutina instaurada en mi mente.
Lloran. Mis ideas no dejan de gritar en un tortuoso silencio agónico hasta que logran sacar a navajazos el agua atrapado en mis ojos.
El dolor me ha dado duras pero sabias lecciones... Aun así, no siento que compense todo el sufrimiento que padezco y que no consigo aliviar. Seguramente muchos dirían que la real culpa es mía porque no colaboro hablando. Pero, ¿cómo hablar cuando tu corazón y tu mente se desconectan sintiendo el peligro? ¿Cuando ni siquiera eres capaz de definir el cómo o el porqué de ese malestar? Intento hacer introspección, pero el dolor es tan espeso que da igual hacia donde mire o qué toque, no consigo atisbar nada más que un viscoso sufrimiento que se pega y se extiende por mi cuerpo llevándome al silencio, a la apatía o a la ansiedad.
¿Seré un caso perdido por la forma en la que simplemente acepto que esto sea así?
Dicen que la tristeza, la depresión y el malestar son sensaciones adictivas... ¿Acaso eso me convierte en una adicta al sufrimiento y al dolor interior?
De nuevo... ¿Soy yo mi propio verdugo?
...
...
...
No quiero morir así, no quiero esta ponzoña que tengo dentro, no quiero este dolor ni este sufrimiento. No quiero sentir constantemente que me estoy muriendo, que quiero llorar ni que tengo un nudo en el estómago.
Quiero tirar todo eso por la borda y abandonar este profundo lago lleno de lodo.

View more

❷ MɎ ᕈERSOṈΔL ĦELL ❚ ᴘᴛ. ₂ — 09.06.2021, ᴇᴠᴇɴɪɴɢ

Per lei e per le sue sorelle, per dar loro la prospettiva di una vita migliore della sua. E mentre segue distrattamente la line violacea della sua pelle con l'ausilio delle dita, chiedendosi se il colore peggiorerà l'indomani, intravede, sfocata, una coppia di passanti sullo sfondo; focalizza l'attenzione su di loro, piegandosi in avanti sul parapetto da cui, per un attimo solo, fantastica di buttarsi e farla finita.
❝ Lisa si aiuta saltellando in mezzo ai passi falsi
Conosce i modi di fare e ɪ ᴍᴏᴅɪ ᴅɪ ғᴀʀsɪ
Lisa balla col diavolo un lento come una principessa
ʟɪsᴀ sɪ sᴠᴇɢʟɪᴀ ᴇ ᴠᴏʀʀᴇʙʙᴇ ᴛɪʀᴀʀsɪ ᴜɴ ᴄᴏʟᴘᴏ ɪɴ ᴛᴇsᴛᴀ﹗
Si porta nuovamente la sigaretta alle labbra, e con non curanza ed apatia espira l'ennesimo sbuffo grigiastro. Stanchezza intrisa nelle ossa.
I due sembrano felici.
Lei si stringe a lui con sicurezza, in pace col mondo, lui le mormora qualcosa all'orecchio che la fa ridere in maniera sguaiata e sentita.
Sono tutti sorrisi e moine, e lei prova disgusto. Perché non le è stato concesso altrettanto? Perché anche per lei non può essere così?
❝ sᴄᴇɢʟɪ ɪʟ ᴅᴇsɪᴅᴇʀɪᴏ ᴘɪᴜ̀ ғᴏʀᴛᴇ ᴄʜᴇ ᴘᴇɴsɪ.
Poi scappa via Lisa
Corri più forte che riesci
Scrollati il mondo da dosso fotti problemi e lacrime
Lisa corri a più non posso e falli piangere per te.
“ Tanto vi lasciate. „ mormora tra sé, velenosa, dandosi l'illusione che questo possa aiutarla a sentirsi meglio. Ma le rode dentro la più verde e corrosiva delle invidie, perché vorrebbe esserci lei al posto di quella ragazza, a proferire risate per battute idiote e sentirsi amata, protetta e voluta dalla persona che ha accanto. Non costantemente in pericolo ed impaurita.
ᴀ ᴄɪᴀsᴄᴜɴᴏ ɪʟ sᴜᴏ, sibila la voce di Aaron nella sua testa, e per un attimo le sembra di avercelo dietro, che sussurra malevolo al suo padiglione uditivo, con quel sorriso soddisfatto impresso sul volto; le da il tormento anche quando non è fisicamente presente. E, prima ancora che se ne sia resa conto, ha ripreso a singhiozzare, stavolta senza darsi un freno, celando invano col palmo gli occhi arrossati per lo sforzo del pianto.
❝ Oggi puoi spegnere il telefono
Anche se gridi gli altri non ti sentono
La tua migliore amica è sopra il tavolo
ᴛɪ ᴅᴇᴅɪᴄᴏ sᴛᴀ ᴍᴜsɪᴄᴀ ᴅᴇʟ ᴅɪᴀᴠᴏʟᴏ.

View more

MɎ ᕈERSOṈΔL ĦELL  ᴘᴛ   09062021 ᴇᴠᴇɴɪɴɢ

Qual traço na sua personalidade você gostaria de mudar?

Minha apatia
Sei que isso é uma característica
Mas já estou considerando minha apatia como uma personalidade 😂😂😂😂
Liked by: Saki Marcelo.

in che senso,come non provi emozioni

Doriana Fermo
Be che non ho dei sentimenti che non provo nessun amore ma è una Patologia che ho io e cioè sono una persona un po' insensibile e non è colpa mia però posso dirti che non provo più niente per nessuno. Sembro freddo ma però pare che sto avendo il modo di riprendermi da questa apatia causata sai covid. Sai apatico sono e però poi capisco che la sofferenza psicologica di avere dovuto reprimere. Comunque voglio anche dirti che sono freddo ma tu sei brava a capirmi

Guardar raiva de uma pessoa muito tempo pode prejudicar? Você guarda rancor de alguém?

Senhorparker1’s Profile PhotoSebastian
Já dizia uma frase muito antiga: “Guardar ressentimento é comotomar venenoe esperar que a outra pessoamorra.”
Ao alimentar mágoa, rancor, apatia ou qualquer outra sensação ruim só estamos deixando o emocional em desequilíbrio.
Eu não guardo sentimentos, trabalho muito o meu desapego de tudo, aproveito o que tenho que aproveitar e quando algo me faz mal demais eu me retiro e trato como se nunca tivesse feito parte da minha vida.
É muito libertador viver assim, sem remoer, sem esperar demais dos outros. Recomendo altamente.

¿Cuántas veces pediste perdón sin sentirlo realmente?

rockinwxrdz’s Profile Photogemini
Creo que en ninguna ocasión, no soy de las personas que pide perdón a cualquier persona. Si daño a alguien con quien no simpatizo me dará por igual inclusive si resultó en daño físico, diría que mi apatía e indiferencia es quién me provoca verlo de esa forma, sin embargo, cuando se trata de una persona importante para mí y con quién soy afectivamente abierta pido perdón y me disculpo cien veces si es necesario, incluso pueden pasar cinco años por ello y yo me seguiré disculpando ¿Por qué? Porque... no lo sé, es un sentimiento de arrepentimiento y culpabilidad insaciable, quizá yo no me perdono o quizá es por temor a perder alguien tan valioso para mí, ya que aunque soy significativamente sociable no cualquier conoce mi soledad, tristeza, emociones, sentimientos, no cualquier persona me conoce realmente. Todos conocen esa persona apática y burlona, nadie conoce mi sensibilidad a menos que se tratase de mi círculo de confort emocional. No se me da mentir, se dan cuenta cuando estoy mintiendo y tampoco me gusta ser hipócrita, no me cae, pedir "perdón" sin sentirlo es algo que no me ha pasado.

View more

【⠀】Be happy for this moment. This moment is your life.

Eclipse Games
Solo las personas que otorgan una gran importancia a vivir el momento son las que logran sentirse plenas y felices, a pesar de no tener grandes riquezas o tener problemas comunes. Frente a las dificultades, necesitaríamos ser capaces de sobreponernos, permitiéndonos sentir apatía, odio, miedo, aburrimiento, tristeza, etc. pero siempre con la meta de volver a celebrar la vida. La vida es un regalo lleno de pequeños placeres que en ocasiones pasan desapercibidos. Un atardecer, un beso, una conversación, una canción, una flor que acaba de mostrarse en todo su esplendor. En realidad, sobran razones para celebrar la vida, para sonreír, lo único que hace falta es cambiar la perspectiva.

Più passa il tempo più credo che la monogamia sia una forma di unione non compatibile con l'essere umano; tu invece che ne pensi? sono curioso

lifefall’s Profile PhotoEmanuele
Le relazioni sono impegno.
Più che monogamia parlerei e mettere in dubbio la capacità di impegnarsi.
Ovviamente dipende dal tipo di relazione, c'è chi si frequenta liberamente, chi invece preferisce mettere dei punti fermi ... E nessuna è uno sbaglio ,anzi se vi è sincerità e rispetto uno può divertirsi come scegliere una singola persona.
Scegliere come , chi , dove e quando richiede testa ed impegno ma soprattutto rispetto anche laddove non si tratti di monogamia anzi ci vogliono la stessa medesima trasparenza e sensibilità .
Credo che più passi il tempo più si perda il contatto con ciò che è la base.
Non si possono avere relazioni e rapporti qualunquisti o mortificanti .
Si dovrebbe avere la libertà con tanto di responsabilità in cui mettersi in discussione e provare veramente a fare di tutto prima di dire "no, non funziona,non fa per me" e mettere in dubbio principi e persone o la natura delle cose.
Non credo che tutti capiscano cosa vuol dire avere attenzione e cura di qualcun altro come di sé.
Forse se ci fosse meno superficialità si apprezzerebbe molto di più quello che si ha , e ciò che si potrebbe avere.
L'essere umano indubbiamente non è fatto per essere associale, questo credo sia indiscutibile. Le capacità sociali sono indispensabili per poter creare legami ed affetti , anche per fare esperienze prima di crearsi delle realtà e delle solidità come delle libertà. Queste dovrebbero esserci date dal contesto in cui siamo , che dovrebbe anche fornirci stimoli per pensare, creare ecc... Non possiamo trovare all'infuori di noi ciò che non abbiamo dentro men che meno in un letto o nelle braccia altrui.
Se cerchiamo di colmare un vuoto con il piede in più scarpe , non riusciremo mai ad arrivare ad assumerci delle responsabilità...stiamo semplicemente scappando e sedando una apatia o una mancanza.
Temo che per l'argomento in se e la complessità servano più riflessioni, tempo e spazio

View more

(Misma pregunta para ti) ¿Sabes la diferencia entre tener mucho miedo y ser un/a cobarde?¿Cuál de las dos crees que eres tú?

DuenoDelCortijo’s Profile PhotoEl dueño del cortijo
Yo considero que hay gente que no es que tenga mucho miedo, ni que sea cobarde, sino que hay una razón que pesa más que un miedo o querer enferntarse a una situación, emoción... Esta pregunta la encaminaría más hacia la psicología, porque algunos no somos cobardes ni tenemos miedo, simplemente tenemos la apatía en niveles extremos, por diferentes razones, ya sea que tengas depresión, ansiedad, o ya sea que tenga que ver con tus energías (tipo que te falten nutrientes y tal, o el caso de la anemia 🖐🏻)... Yo por ejemplo siempre he sido de tener mucha motivación, muchos planes, muchas ganas de llevarlos a cabo, y a día de hoy hay muchas cosas que me interesan y quiero hacer, pero simplemente pierdo la motivación, energía y entusiasmo, pero ahí están, porque espero algun día recuperar la ganas de seguir adelante y completar mis planes, objetivos, metas, como lo quieras llamar.

View more

Misma pregunta para ti
Sabes la diferencia entre tener mucho miedo y ser una

Mi az, amire túl sok időt fordítasz?💥 Persze ha egyáltalán van olyan. 🙊

Emily.
Szerintem az az egyik legnagyobb bajom, hogy semmire se fordítok elég időt. Vannak ilyen kattanásaim, mikor valami felkelti az érdeklődésemet és belelkesít, akkor minden mást félredobok, vagy csak minimumon teljesítem őket, hogy mielőbb és minél több időt foglalkozhassak az aktuális érdeklődésem tárgyával... ami nagyon max. 1 hónapig tud lángolni, utána úgy elmúlik, ahogy jött és kell keresnem valamit, ami kitölti a megüresedett szabadidőmet.
Viszont, ha meg nincs éppen semmi, ami érdekeljen, akkor meg nem az van, hogy a napi feladataimra több idő jut, és eleget tudok nekik szentelni, neeem, akkor jön az apátia, hogy á, minek foglalkozzak velük... so yeah.
Egyedül a takarítás az, ami minimálisan motiváltan tud tartani, mert mindig van a ház körül valami feladat, amit el lehet végezni és a legkisebb munka is olyan, ami eredményes, látványos és jóleső. Ha meg már ebből kapok sikerélményt, sokkal könnyebben állok neki bármi másnak is.

View more

solitamente ti fidi delle tue sensazioni?

esistenza esiziale
Sono una persona molto empatica. Ho duvuto diventarlo, perché quando ero nel mio periodo di totale apatia, l'unico modo per non impazzire era cercare di capire cosa provavano gli altri. Vestire i loro panni era molto più piacevole, e addirittura più facile. Ora qualche emozione la provo, sono venuto fuori dal mio periodo buio, ma sono ancora ingrado di immedesimarsi piuttosto bene negli altri, e questo mi permette di capirli, in un certo senso. Ma non ha nulla a che vedere con la ragione o la logica, sono sensazioni, appunto.. quindi si, do molto ascolto alle mie sensazioni.

Czego objawem są dreszcze?

Dreszcze to skurcze niewielkich grup mięśniowych występujące pod wpływem czynników zewnętrznych lub wewnętrznych. Nie należy mylić ich z drgawkami, które są mimowolnymi skurczami mięśni, występującymi przy wielu chorobach, na przykład cukrzycy. Dreszcze i gorączka to duet, który nie budzi wśród ludzi niepokoju i jest czymś normalnym. Jest to jednak zjawisko patologiczne, które wynika z przenikania do krwi substancji wywołujących podwyższoną temperaturę ciała. Dreszcze i gorączka to zwykle objaw przeziębienia, grypy, infekcji wirusowych lub bakteryjnych. Objawy, które im towarzyszą w takim przypadku, to katar, kaszel, ból mięśni i stawów, osłabienie, bóle głowy i brzucha. Dreszcze bez gorączki mogą mieć wiele poważnych przyczyn. Jedną z nich może być hipoglikemia, czyli niedocukrzenie. Zbyt niski poziom cukru we krwi wywołuje ciarki, drgawki, nerwowość i rozkojarzenie. Hipoglikemia może również wywoływać drgawki, które często mylone są z dreszczami. Kolejną przyczyną mogą być choroby układu krążenia, które spowodowane są niewłaściwym krążeniem krwi lub zbyt niskim ciśnieniem. Dreszcze i ciarki spowodowane mogą być anemią, która w dodatku objawia się apatią, osłabieniem włosów, paznokci i bladą cerą. Inne przyczyny, które wywołują dreszcze bez gorączki, to choroby układu moczowego, menopauza, choroby nowotworowe, zaburzenia psychiczne, przemęczenie organizmu, niewłaściwe leki lub nadużywanie alkoholu. Dodatkowo dreszcze mogą pojawić się podczas bardzo silnego stresu i w sytuacjach intensywnego napięcia nerwowego.

View more

¿Qué cosa desearías que la gente entendiera sobre ti?

hananelj’s Profile PhotoNobody said it was easy...
Tu pregunta puede tener 2 respuestas, que la haré de forma sintética y rápida, pues ya será la última respuesta año del 2021. Aparte de la apatía, la pereza, no hay tiempo para invertir/perder aquí.
*Antes* Si se habla del yo pasado, me hubiera gustado bastante que las personas con quien yo busqué interactuar, relacionarme o convivir en mi día a día, supiesen que yo, solo soy una persona más, tan normal y corriente como todos, con sus defectos y virtudes que lo hacen tan humanos, como todos. Que estoy lleno de curiosidad y mis ganas de aprender de todo es infinito. Aunque no lo pongo en practica muchas veces, me gusta conocer personas nuevas, porque soy de los que cree que toda persona, puede enseñarte algo.
*Actualmente* Sinceramente me da igual, si realmente una persona o un grupo de personas, me entienden o me deja de entender, es algo que me da tan igual, que su valor es cero. Ya he experimentado bastante cosas no muy agradables como para ponerle cuidado a esas nimiedades que no me aportan nada, ni obtengo nada.
En resumen, ya con el pasar del tiempo y el de años, voy entendiendo que solamente lo que yo piense es lo que vale, el resto no tiene importancia.

View more

APATIA 1. Mancanza di passioni, assenza di volontà; insensibilità. 2. Stato di indifferenza verso il mondo circostante. 3. Salvatemi da questa merda.

Sembra, ultimamente
Che la mia mente abbia trovato quiete
Ma è solo apparente
La noia mi consuma
Con brutalità mi frantuma
Nella mia intima quotidianità
Annego in una tasse de chocolat
Come immortalato da Renoir
E così viene fuori, la mia ennesima banalità

Czym charakteryzuje się według Ciebie wypalenie zawodowe?

Ja z zawodu jestem pielęgniarką, a zawody medyczne szczególnie narażone są na wypalenie zawodowe. I bzdurą jest, że może pojawić się ono dopiero po kilkunastu czy kilkudziesięciu latach pracy, ono może wystąpić znacznie szybciej. Coś takiego ja przeżywam teraz - pracuję ponad rok, skończyłam studia licencjackie, kończę studia magisterskie, a już czuję się wypalona. I nie chodzi o specyfikę mojej pracy, bo swój zawód lubię. Bardziej chodzi mi o czynniki, które wpływają na to, że czuję się wypalona, a czymś takim u mnie na oddziale jest tragiczna odgórna organizacja, praca pod ciągłą presją, mała ilość pielęgniarek na wielu pacjentów, przez co my nie nadążamy, nadmiar obowiązków (w tym przejęłam część obowiązków lekarzy), pierdyliard bodźców zewnętrznych, liczne stresory, wielozadaniowość w jednym czasie, dobijająca oddziałowa. Dodatkowo lekceważące podejście ludzi do własnego zdrowia, gdzie część z nich w ogóle o sobie nie dba, a potem trafia z udarami wywołanymi czynnikami modyfikowalnymi, zajmując miejsca tym, którzy naprawdę wymagają pomocy, a nam dokładając roboty, której mogłoby nie być. Nie trwa to okresowo, tylko cały czas. Przez co czułam się ciągle zmęczona, wyczerpana fizycznie i psychicznie, niechętnie chodziłam do pracy, niechętnie podchodziłam do tych pacjentów, pojawiała się we mnie drażliwość, wybuchy złości, a gdy tylko słyszałam telefon, który dzwoni na oddziale, to wpadałam w furię. Często bolała mnie głowa, ogarniała mnie apatia, zniecierpliwienie, znużenie tym wszystkim, ignorowanie innych. Myślę, że nie byłoby tego wszystkiego, gdybym pracowała na innym oddziale, spokojniejszym i nieobciążającym aż tak, ale niestety, trafiła mi się neurologia (śmieję się, że chyba musiałam mieć skłonności samobójcze, żeby na ten oddział się wybrać xD). Dlatego prawdopodobnie w najbliższym czasie składam wypowiedzenie i się przenoszę na inny oddział albo nawet do innego miejsca, bo trzeba zasnąć o swoje zdrowie, psychiczne i fizyczne. Nie sądziłam, że wypalenie zawodowe dopadnie mnie tak szybko, że pojawi się u mnie neurastenia, że będę przez to zmuszona szukać pomocy u psychologa i brać leki przeciwdepresyjne/przeciwnerwicowe. No, służba zdrowia leży, proszę państwa, a możemy za nią podziękować wszystkim naszym dotychczasowym rządom, włącznie z tym obecnym. Lubię swoje życie, swój zawód, lubię pomagać ludziom i ich ratować, mam plany na przyszłość, ale pewnymi rzeczami jestem masakrycznie zmęczona i wyczerpana na tyle, że poza pracą przekładało się to też na inne sfery mojego życia. Wierzę, że sobie poradzę, ale na chwilę obecną jest mi cholernie ciężko i zwyczajnie mam tego wszystkiego dość. Dlatego muszę zmienić pracę i zadbać o siebie, bo nie ma sensu się dłużej wykańczać. 🙂

View more

Come dovrebbe essere una coppia secondo voi?(sinceri)

soul_in_love’s Profile Photoanastasia taranu
Matura. Deve essere una coppia che sa comunicare, rispettarsi a vicenda, una coppia deve esssere una squadra che risolve i problemi insieme e vanno insieme verso lo stesso obiettivo e non il contrario. Vedo fin troppe coppie che più che amarsi, sanno solo sopportarsi a vicenda e farsi del male con cose come i ricatti morali, bugie, rancori, egoismo,narcisismo e chi più ne ha e più ne metta. Ci vuole empatia e comprensivitá, non apatia e incomprensivitá.

Le persone che hanno sofferto molto indossano una corazza. Essa impedisce l'entrata di nuove delusioni. Siete d'accordo con questa mia affermazione? Buona serata.

Myssidia’s Profile PhotoMelissa
Per metà. Spesso è proprio quel che accade: il dolore spinge alla sindrome della tartaruga, al ritirarsi in se stessi negando le emozioni e tutto quello che possa provocarle. In altri casi, però, accade proprio l’opposto ed il dolore diviene una dipendenza, una drøga, un’assuefazione, poiché conduce ad uno stato di apatia tale per cui l’unico che può riuscire ad uscirne è esso stesso, in un circolo. Tali individui, al contrario dei primi, ricercano personalmente situazioni problematiche che sanno già li porterà a star male e, quindi, a provare qualcosa 🍪
Liked by: Fabe Gilbert Thomas

Le persone che hanno sofferto molto indossano una corazza. Essa impedisce l'entrata di nuove delusioni. Siete d'accordo con questa mia affermazione? Buona serata.

Myssidia’s Profile PhotoMelissa
Ciao bella😘😘😘buona serata anche a te,mi ritrovo molto nell’idea che chi ha sofferto molto indossa una corazza,sembriamo duri,aggressivi,fermi,strani ma è un modo di nascondere o combattere il nostro malessere,disagio,le nostre difficoltà soprattutto perché vediamo che spesso l’altro non ci capisce,ci teme senza motivo. In particolare questa situazione la noti negli occhi : una persona che ha sofferto molto o ha un malessere o un disagio ride,scherza,sorride nel viso perchè vuole che l’altro non percepisca il suo disagio,a volte è come per proteggere l’altro inconsciamente,per non trasmettere negatività o tristezza,ma se guardi bene e guardi negli occhi quella persona si vede che ha gli occhi incavati,”cupi”,sofferenti solo che molti non vogliono vedere questo. Però non sono proprio d’accordo sul fatto che la corazza impedisce l’entrata delle delusioni,perché anche solo la situazione di apatia che si ha è un’espressione di sofferenza,la corazza si mette per paura di stare male ma anche il “rischio” di stare bene,mi ci trovo molto

View more

Mit gondolsz mennyire számít a külső?

Ákos B.
Attól függ, milyen értelemben. Általánosságban egyáltalán nem érdekel, és ez legalább olyan igaz, mint amennyire álszentül hangzik. Felőlem az ember ciklámenszínű csuhában is elroboghat mellettem a buszmegállóban, én biztosan nem fogok még csak utána fordulni se, nemhogy kibeszélni a háta mögött / füle hallatára. Persze, ez most hatalmas erényfitogtatásnak tűnhet, miközben valójában egészségtelen mennyiségű apátia áll a dolog mögött.
Na de. Ne nevezzen senki álszentnek, egyébként is sejtem, hogy romantikus/szexuális vonzalomra vonatkozik a kérdés. Ilyen tekintetben pedig ismét csak közhelyekkel dobálóznék, mert hiába néz ki valaki úgy, mint Chris Evans, ha odabent nagy a sötétség, akkor bizony nincs miben megfogódzkodni. [Az elsődleges erogén zóna mégiscsak az agy, szokták volt mondani.]
Nyilván lehetnek az embernek preferenciái, de ha valaki igazán megnyerő személyiséggel rendelkezik, onnantól fogva még azok a külső tulajdonságai is ezerszer vonzóbbá válnak, amik esetleg nem vágnak egybe a társadalom által megkonstruált szépségideálokkal.

View more

https://ask.fm/alejacimowiewstaniwalcz/answers/168480774070 Dlaczego nie?

Bo to jest narkotyk, a nie cukierki i nie rozumiem dlaczego miałoby się ułatwiać ludziom dostęp do substancji niebezpiecznych.
Ja wiem, że fajnie jest sobie zapalić zielone raz na jakiś czas na imprezie, bo przyjemnie, wesoło i generalnie chill.
Ale marihuana to nie jest tylko dobry nastrój, to również apatia, zaburzenia koordynacji ruchowej, zniekształcone postrzeganie rzeczywistości, osłabiona zdolność koncentracji i pamięci, zawroty głowy, przy regularnym paleniu może dochodzić do zaburzeń lękowych, stanów depresyjnych.
Myślę, że mamy już wystarczająco duży problem z alkoholem i na przykład wsiadaniem po nim za kierownicę, żeby jeszcze dać ludziom wolną rękę wobec substancji, przez którą mózg nie działa poprawnie.
Lecznica marihuana powinna być ewentualnie przepisywana przez lekarza, a jej zażywanie powinno być w pełni przez niego kontrolowane, a jak ktoś siedzi w temacie i chce załatwić zielone na imprezę to i tak załatwi, obojętnie, czy jest legalne, czy nie. Ale jakoś nie wyobrażam sobie, żeby można było dostać to totalnie od ręki na każdym kroku, mamy naprawdę wystarczająco dużo przy.jebanych ludzi, którzy nie kontrolują swoich odruchów, żeby jeszcze dodatkowo im to ułatwiać.

View more

Manchi tu, e mi manco anch’io che vivo in un mare affaticato, dove la mia mente è una nave carica di ricordi e la mia anima una panchina vuota che fissa ancora l’orizzonte.

achielle’s Profile PhotoOζeώ
Mi manca quella persona, molti giorni non sembra che mi manchi perché sono abituata alla sua assenza o forse sto riuscendo a ri-accettare la cosa.
A dirla tutta, però, provo ancora dolore e credo sia del tutto normale. Ci sono momenti di totale disperazione o di apatia, momenti in cui il dolore prende piede e si trascina con sé tristezza e malinconia.
Il fatto di non poter condividere determinati momenti con questa persona, di non poterla avere al mio fianco e riuscire a vederla, mi abbatte e non poco.
"È vicino a te", sì può darsi, ma in molteplici momenti vorrei poterla toccare, vedere.
Il vuoto che ha lasciato non verrà colmato, rimarrà, sempre.

Buonasera e buon primo giorno di Settembre... Come stai?🍁 Quali sono i gruppi musicali o cantanti che ti hanno maggiormente accompagnato/a e segnato/a nella tua vita? Perché?

Buonasera Moonicorn!
Settembre porta con sé sempre un pizzico di apatia, sento le mie energie scarseggiare, è il lunedì dei mesi per quanto mi riguarda, tu come stai?
Il mio primo approccio alla musica, lo devo a mia madre, accanita ascoltatrice dei Queen, di Michael Jackson, degli ACDC, degli Abba, degli Aerosmith e Manu Chao
Di questi, ho continuato ad ascoltare gli ACDC e gli Aerosmith, aggiungendo negli anni pure i SOAD, i Guns 'n roses, i Linkin park, i Nirvana ed infine gli Arctic Monkeys, il mio gruppo preferito.
Da mia sorella ho estrapolato i vari artisti rap e la musica techno, che tutt'ora ascolto, i principali artisti che mi hanno accompagnato sono stati Salmo, Nitro, Mezzosangue, Enigma, Bassi Maestro, Fabri Fibra, Murubutu, Eminem, a cui io ho poi aggiunto Claver Gold e Mattak, sicuramente ci sono tanti altri artisti, questi sono i principali.
Comunque ad oggi ascolto una marea di musica, circa 2/3 ore al giorno, vario spesso anche i generi in base al mood e soprattutto amo scoprire musica nuova.
Se dovessi scegliere l'artista più importante, l'ho scritto già in passato, è Claver Gold, con l'album Melograno

View more

Gracias por los MG, me pasaba a agradecerte, pero tambien me gustaría saber, de todo lo que has visto en tu corta vida, que es lo que te frustra mas como persona? y... que es lo que te apasiona y te da satisfacción como ser humano? aunque... :V creo que es una pregunta muy simple

Hola @luyse94🙋🏽‍♀️ jaja. Perdón por no responder, no había visto tú pregunta🤦🏽‍♀️ y tranquilo, cada que puedo me paso por tú perfil reaccionando:). I really think that... No es una pregunta simple, más bien me gustó💁🏽‍♀️, si no no la estaría respondiendo🤷🏽‍♀️. Respecto a tú primera pregunta pues, no sé si deba llamarlo frustración pero si hay cosas que no me agrandan, cómo persona siempre vamos a encontrar cosas que no nos gusten porque solemos ser insaciables. Una de esas cosas que no me agrada tanto es la apatía que podemos tener de pensar, de ver un poco más allá de lo que se ve a simple vista, pienso que eso nos hace cada vez más tontos cuándo la solución la tenemos nosotros mismos, eso para mí no tiene lógica pero que puedo decir? Últimamente solemos encontrar esa clase de personas y en lo personal es desagradable porque está bien que suceda una vez pero que siempre sea así aparte de tonto sería mediocridad de parte de la persona. Y por segundo, ¿Que me apasiona o me da sastifacción? Pues... Muchas cosas pero algo que suelo sentir es cuándo veo bondad en las personas, suena muy cliché quizá pero no importa, es lo que siento, cuándo veo qué alguien sede su puesto a alguien que lo necesita, cuándo veo a un joven ayudando a un adulto mayor, o viceversa, cuándo de pronto voy caminando y una persona mayor me sonríe, son pequeñas cosas que me dan una sastifacción instantánea, que no puedo explicar, me da una razón para no ser cómo lo son la mayoría.🥀

View more

¿ Que consecuencias tiene el favoritismo entre los hijos ? ¿ Lo has vivido ? ¿ lo has visto en otras familias ? ¿ Por que crees que pasa eso ?

Hola! Por suerte nunca viví eso del favoritismo, ni tampoco lo he visto en otras familias. Solo se que tiene consecuencias en los niños como ansiedad, aislamiento, síntomas de apatía o agresividad, incluso en hijos adolescentes.

Language: English