#opowiadania

To pytanie padło już tak dawno i ja w międzyczasie miałem kilka książek, które mogłem lub nawet zamierzałem polecić, ale pozostanę póki co przy ostatniej, którą postanowiłem tu umieścić, mimo że aktualnie czytam inne i do Pilipiuka póki co nie wracam.
Tak, a więc... "Rzeźnik drzew", stary już, bo pochodzący gdzieś z 2009 roku zbiór opowiadań Pilipiuka, trzeci, który wydał. Nie ma w sobie jeszcze tego, co będzie miał konsekwentnie od tomu piątego, jest tu dużo różnych postaci i klimatów, co wprowadza pewien chaos. Jest trochę takiego starego Pilipiuka, z nie całkiem jeszcze wyklarowanymi pomysłami, nie ma postaci Roberta Storma, choć jest już doktor Skórzewski i to w bardzo fajnej odsłonie, pojawia się też, chyba po raz pierwszy, Dom Czterech Liści. Oprócz tego jest humor, trochę groteski, trochę dobrego opowiadania historii i mamy całkiem solidny zbiorek z paroma perełkami. Książka dobra naprawdę na każdy moment, nie przybija, nie jest szczególnie wymagająca, a dobrze wchodzi i spełnia swoją rolę.

View more

Dobra, trzeba ustalić sobie kilka pojęć kardynalnych.
Z jednej strony można wyjść poza dychotomiczny podział na dobro i zło, funkcjonować nie tyle neutralnie, co poza tymi pojęciami (coś, co proponuje nietzscheanizm, wskazując na umowność tych pojęć jako ustalonych przez człowieka), jednakże polecałbym to jedynie w ujęciu jednostkowym i też zdecydowanie nie dla każdego, a jedynie może dla jednostek szczególnie świadomych i rozumiejących z czym trzeba się przy tym liczyć.
No i nie jest to łatwe, gdy funkcjonuje się w kulturze opartej na tym właśnie podziale (jakkolwiek nie byłby on umowny).
Tylko, że w Twoim przypadku widzę raczej chęć bycia pomiędzy. Tak, wiele sytuacji jest szarych, niejasnych moralnie czy też aksjologicznie, szare bywają też życiorysy ludzi, niemniej jest to raczej efekt pewnych decyzji niż ich przyczyna. A tu niestety wydaje się, że wybór jest konieczny, tertium non datur.
Przypomnijmy sobie historię z opowiadania "Mniejsze zło" o wiedźminie Geralcie z Rivii. Wobec nieuchronnego konfliktu Geralt pragnie pozostać neutralny, twierdząc, że wybór między jednym złem a drugim nie jest dla niego wyborem. Tylko, że ta neutralność nie jest możliwa, bo rzeczywistość i tak zmusza go do jakiegoś działania. I to właśnie tego, którego bardziej nie chciał, gdyż zabija Renfri i jej bandę, a przy życiu zostawia Stregobora, mimo że jego natura i typ zachowań sugerowałby bycie po stronie Renfri, ale nie może nie działać, gdy ta zaczyna zabijać niewinnych ludzi.
No i tu też trochę dochodzimy do tego, że trudno dokonać jednoznacznej oceny między dobrem a złem i je rozgraniczyć. Tutaj spotkało się jedno i drugie zło, ale każdy wybór byłby na swój sposób dobry i na swój sposób zły. Najważniejsze jest jednak to, że próba zachowania neutralności nie działa.

View more

Często czytam książki równolegle. Zaledwie odpowiedź temu pokazywałem wam "My", a teraz lektura z dzisiejszego dnia, wyjątkowo nie nocy. Wybór listów i esejów mistrza Lovecrafta w przekładzie Mateusza Kopacza. Jest to wybór rzecz jasna bardzo skromny, gdyż Lovecraft w całym życiu napisał około 80 tysięcy listów. U nas jest jeden tom, w USA, gdzie schedę po nim przejął August Derleth, wydano pięć tomów zbiorczych, a korespondencja z samym tylko Robertem Howardem stanowi jeden obszerny tom.
Ale dość o tym, zawartość tej pozycji to poniekąd coś więcej, bo można trafić tu na absolutnie wiele różności - np. mini autobiografia Lovecrafta (wydaje się być nieco przesadzona), zbiór notatek i pomysłów na opowiadania, zachowane i porzucone wersje fragmentów opowiadań itd.
A same listy i eseje są niesamowicie ciekawe, zwłaszcza listy, z których wychodzi dużo na temat okoliczności powstawania niektórych utworów lub inspiracji do nich, a przy okazji dużo wywodów światopoglądowych, a nawet rozważań filozoficznych i historycznych.
Tylko, że takie jedno zastrzeżenie - to jest lektura zdecydowanie dla osób, które Lovecrafta już dobrze znają, orientują się w rzucanych przezeń tytułach opowiadań. I w zasadzie nie tylko Lovecrafta wypada znać, ale też kojarzyć cały powiedzmy kontekst okołolovecraftowskich literatów - Lorda Dunsany'ego, Roberta Chambersa, Augusta Machena, Algernona Blackwooda, Clarka Ashtona Smitha. Gdzieś tam przewijają się jeszcze Ambrose Bierce, Robert Howard czy August Derleth. To najważniejsi, a i tak dużo pomaga słowniczek znajomych na końcu książki, z którym naprawdę łatwiej orientować się kto jest kim.
Niemniej jednak, cały zbiór to świetne uzupełnienie dla kogoś kto chce Lovecrafta więcej i bardziej, a przy okazji poznać też ten literacki światek wokół niego.

View more

Największy wpływ na mnie w dzieciństwie mieli moi dziadkowie, których niestety już nie ma ze mną. Ich obecność i wpływ w moim życiu były ogromne, pełne miłości, mądrości i cennych lekcji, które do dziś są ze mną i kształtują, kim jestem 🌟💖
Dziadkowie byli dla mnie nie tylko opiekunami, ale przede wszystkim mentorami i przyjaciółmi. Od nich nauczyłem się wielu wartości, takich jak szacunek do pracy, znaczenie rodziny i siła pokory. Spędzanie czasu z nimi, czy to podczas wspólnych posiłków, opowiadania historii czy prostych spacerów, było dla mnie bezcennym doświadczeniem, które na trwałe wpłynęło na moje życie.
Naukowo rzecz biorąc, relacje międzypokoleniowe, takie jak te z dziadkami, mają znaczący wpływ na rozwój emocjonalny i społeczny dzieci. Badania pokazują, że dzieci, które mają bliskie relacje z dziadkami, często cieszą się lepszym zdrowiem emocjonalnym, mają wyższą samoocenę i lepiej radzą sobie w społeczeństwie. Moje doświadczenia idealnie odzwierciedlają te odkrycia 📚❤️
Chociaż moi dziadkowie już nie są ze mną, ich wpływ na moje życie wciąż jest silny. Wiele decyzji, które podejmuję, wiele wartości, które pielęgnuję, i sposób, w jaki traktuję innych, mają korzenie w tym, czego nauczyłem się od nich. Ich mądrość i nauki nadal kierują mną, a wspomnienia z nimi to skarby, które chronię i pielęgnuję każdego dnia 🌟✨
Podsumowując, choć dziadkowie nie są już fizycznie obecni w moim życiu, ich dziedzictwo i wpływ nadal żyją we mnie. Dzięki nim jestem lepszą osobą, i choć tęsknię za ich obecnością, jestem wdzięczny za wszystkie chwile, które razem spędziliśmy. Ich wpływ jest trwały i niezmienny, a ja staram się żyć tak, aby być godnym wnukiem, jakiego by sobie życzyli 🌼🌿

View more

Byłoby naprawdę dziwne, gdybym nie wiedział co przeczytałem ostatnio, serio, nie wiem co by się musiało ku temu stać.
Książkę przeczytałem mijającej właśnie nocy i była to wrzucana tu niedawno pozycja "Strachy codzienności" Alexandra Mortiza Freya. Szczerze to się trochę na niej zawiodłem. Sięgając po autora z tamtych czasów (ok. 1920), piszącego w tym nurcie, liczyłem naprawdę na coś wyjątkowego. Fakt były ze 3-4 opowiadania dobre, ale większość była najwyżej przeciętna, jak nie słaba.
No i tu jestem trochę rozdarty, bo z jednej strony głos od kumpla mówi mi, że nie warto tracić czasu na rzeczy, które w trakcie już nie zapowiadają się dobrze, a z drugiej ja sam mam świadomość, że w pewnym momencie czytelnictwa (zwłaszcza jak się czyta jakiś konkretny gatunek), to czyta się nie tylko dzieła wybitne i najbardziej znane, ale też i te słabsze. Raz - żeby mieć szerokie rozeznanie, dwa - żeby wiedzieć dlaczego jedno jest arcydziełem, a drugie czymś co po prostu było. Literatura jest absolutnym wrogiem równości.
Niemniej, nie żałuję, że zapoznałem się z tym tomem, bo kilka historii było wartych uwagi.
No i dodaję cytat z utworu "Rozpacz", chyba najlepszego w całym zbiorku. A samo opowiadanie przypomina mi trochę moje własne, opublikowane w zeszłym roku w Rubieżach Rzeczywistości.
Swoją drogą w mojej skrzynce dominują obecnie pytania o chlanie albo książki, well...

View more

Pseudonimy z dzieciństwa często mają ciekawe pochodzenie, a te, które nosiłem, także nie były przypadkowe. Kostek, jak sami się domyślacie, to był pseudonim, który otrzymałem ze względu na moją szczupłą sylwetkę. Kiedy byłem dzieckiem, byłem dość chudy, co zwracało uwagę rówieśników i skutkowało tym żartobliwym, ale trafnym przezwiskiem 🦴🏃‍♂️
Co ciekawe, pseudonimy takie jak Kostek mogą mieć wpływ nie tylko na to, jak postrzegają nas inni, ale także na to, jak postrzegamy samych siebie. W psychologii społecznej istnieje pojęcie „etykietowania”, które opisuje, jak przydzielone nam etykiety mogą wpływać na naszą tożsamość i zachowanie. Chociaż byłem „Kostkiem” ze względu na moją fizyczność, z czasem stałem się bardziej pewny siebie i zaakceptowałem to jako część mojego unikalnego ja 🌟💪
Mieszko, z drugiej strony, ma dla mnie bardziej enigmatyczne znaczenie. Część jego pochodzenia pozostaje tajemnicą, a druga część jest wyrazem mojej głębokiej sympatii i zainteresowania historią. Historia zawsze fascynowała mnie swoją zdolnością do opowiadania o przeszłości i kształtowania teraźniejszości, a pseudonim Mieszko tylko umacniał moją miłość do tej dziedziny wiedzy 📚🏰
Każdy z tych pseudonimów, Kostek i Mieszko, wnosił coś unikalnego do mojego życia i pomagał mi zrozumieć, jak różne aspekty mojej osobowości są postrzegane i cenione przez innych. W pewnym sensie, te pseudonimy stały się częścią mojej tożsamości, przypominając mi, że jestem więcej niż tylko etykietą – jestem złożoną osobą z własnymi historiami, marzeniami i aspiracjami 💬
Podsumowując, te pseudonimy – Kostek ze względu na moją fizyczność i Mieszko ze względu na moją pasję do historii – są nieodłączną częścią mojego dzieciństwa. Są one jak okno do czasów, kiedy odkrywałem siebie i świat wokół mnie, a także przypomnienie, że każdy z nas jest wyjątkowy i ma coś niepowtarzalnego do zaoferowania światu 🌍

View more

Moja relacja z oniryzmem jest nieco skomplikowana. Nie nazwałbym tego love/hate relationship, ale bywa problematyczna. O ile sam motyw nie jest mi obcy, wiem o co chodzi w tym założeniu, o tyle sam nie wykorzystuję go szczególnie często i chyba wystarczy mi on jako prosty dość motyw wyśnienia jakichś wydarzeń, chociaż nie jest to może wcale takie proste, wszak korzystał z tego chociażby Milorad Pavić w "Słowniku chazarskim", w którym to jeden z bohaterów, Avram Branković, wyśnił własną śmierć na wiele lat zanim nadeszła, a umarł dopiero, gdy dopełniła się wizja ze snu. Świetnie snem zabawił się niezrównany Stefan Grabiński w opowiadaniu "Nocleg", w którym to przypadkowy podróżnik, który nieświadomie zasnął po ciemku koło trupa, wyśnił przeszłość i jego ostatnie godziny.
Rzecz jasna, największym wirtuozem oniryzmu jest Bruno Schultz ze swoimi "Sklepami cynamonowymi", ja jednak nie jestem wielkim entuzjastą i trochę się odbiłem przy czytaniu. Kto wie, może za kilka następnych lat, ale pamiętam, że nawet, gdy ze dwa lata temu wracałem do jednego opowiadania, dalej czułem, że nie jest to dla mnie.
Schulz może zbudował tę przestrzeń zbyt oniryczną jak na mój gust. W mniejszym i bardziej odpowiednim dla mnie stopniu jest ten klimat u Jana Potockiego w "Rękopisie znalezionym w Saragossie", gdzie przez pewną część powieści, Alfons van Worden regularnie zapada w tajemniczy sen błąkając się po oniryczno-magicznej Andaluzji, po czym budzi się pod szubienicą i nie wie już czy to co doświadczył było tylko snem, czy zdarzyło się naprawdę. A zresztą, jak powiedziała mu bodajże dona Rebeca de Uzeda, jedno nie musi wykluczać drugiego. Z innych onirycznych przestrzeni wielbię Tatry Micińskiego (szczególnie odmalowane w "Nietocie", ale próg wejścia naprawdę wysoki, więc ostrzegam) czy magiczną Pragę w "Golemie" Gustava Meyrinka umieszczoną w opowieści, która od początku zdaje się być snem. Wspaniale oniryczną przestrzeń oddał też Robert W. Chambers w opowiadaniach dziejących się w Bretanii oraz w lasach na granicy USA i Kanady. Tam naprawdę nie wiadomo, co jest snem, a co czymś realnym, a szczególnie chyba ujęła mnie wizja Bretanii, zwłaszcza, że dotąd chyba rzadko spotykałem się z tym regionem w kulturze. W filmie oddał to zachwianie pomiędzy dwiema rzeczywistościami oddał poniekąd Andrzej Żuławski, tworząc niesamowity i w dużej mierze groteskowo-grozowy klimat "Diabła".
Jeśli dobrze pamiętam to oniryczny motyw był także u Roberta E. Howarda w opowiadaniu "Dolina zaginionych kobiet". Zaraz stuknie limit znaków więc już ostatni przykład, o którym nie mogłem zapomnieć - HP Lovecraft i jego opowieści umieszczone w Krainie Snów (ale nie tylko tam, u niego w ogóle większość obcych istot działa na ludzi we śnie). Mistrzostwo oniryzmu, szczególnie minipowieść "Ku nieznanemu Kadath śniąca się wędrówka", gdzie sen wkracza już w tytule, a śniąca się wędrówka, godna jest miana odysei.

View more

"Są tacy, którzy używają słów tylko po to, żeby zamaskować swoje myśli." (Voltaire)

---

W wieku 40 lat Franz Kafka (1883-1924), który nigdy się nie ożenił i nigdy nie miał dzieci, szedł przez park w Berlinie. I tam spotkał płaczącą dziewczynkę. Zatroskany podszedł, zapytał o powód jej smutku i odkrył, że zaginęła ukochana lalka dziewczynki.
Kafka za wszelką cenę, chce pocieszyć zmartwione dziecko, więc pomaga dziewczynce szukać. Jednak pomimo usilnych prób nie udaje się znaleźć zabawki. Kafka mówi dziewczynce, że jutro wrócą do parku o tej samej porze i razem ponownie poszukają zaginionej lalki.
Jednak i te poszukiwania nic nie dają.
I następnego dnia lalka się też nie odnajduje, jednak tego dnia Kafka daje dziewczynce list następującej treści, rzekomo „napisany” przez lalkę do Leny:

---

''Proszę, nie płacz. Wybrałam się w podróż, żeby zobaczyć świat. Napiszę ci o moich przygodach.''

---

Tak zaczyna się historia, która trwa do końca życia pisarza. Każdego dnia Kafka przybywa on do parku, siada na ławce pod rododendronem, gdzie pierwszy raz rozmawiał z dziewczynką, czeka na Lenę i czyta jej list o kolejnych przygodach jej lalki. Zawsze o tej samej porze siedzą na ławce, aż do momentu, gdy zegar wybije godzinę drugą.
Podczas spotkań Kafka czyta starannie napisane listy lalki z przygodami i rozmowami, które dziewczynka uważa za urocze.
Wreszcie któregoś dnia pisarz przynosi na spotkanie prawdziwą lalkę i wręcza ją Lenie.
''Wcale nie jest podobna do mojej lalki'' – mówi dziewczynka.
Na to mężczyzna przekazuje jej inny liścik napisany przez lalkę: ''Moje podróże mnie zmieniły''.
Dziewczynka tuli nową lalkę i szczęśliwa, zanosi ją do domu.
Rok później Franz Kafka umiera.
Wiele lat później dorosła już dziewczynka znajduje w lalce list, a w nim, napisane i podpisane przez Kafkę, takie słowa:
''Wszystko, co kochasz, prawdopodobnie zostanie utracone, ale w końcu miłość powróci w inny sposób.''

---

Uśmiechnijcie się

---

Już dawno nie czytałam opowiadań nikogo od początku, czekając na kolejne rozdziały. Za dużo rozczarowań: przerwanym wątkiem, spadkiem jakości... cóż najpewniejsze są jednak ulubione książki, a czasem ciekawostki o pisarzach zachęcające do sięgnięcia do ich dorobku. I tego niestety będę się trzymać ja :)

View more

Brzmi jak zagwozdka rodem z jakiegoś opowiadania Pilipiuka. Na pewno otworzyłbym samą walizkę (choć opowiadanie, nomen omen, "Walizka" jest przestrogą, że lepiej tego nie robić) i może zawartość by coś podpowiedziała.
Na pewno potraktowałbym to jako wyzwanie, zagadkę do rozwiązania (zawieszając niewiarę i brak prawdopodobieństwa, że się to wydarzy). Zagadkę z gatunku ustalić kim byli ci ludzie, a nawet jak się da to spróbować poszukać potomków.
List miłosny - w liście mogłyby być wskazówki odnośnie miejsca jego napisania lub też osoby, do której był kierowany. 1860 to blisko do powstania styczniowego, jeżeli byli to ludzie chodzący na bale i mający fotografię to raczej biedni nie byli, a sporo arystokratów kilka lat później uczestniczyło w powstaniu, więc możliwe, że ukochany Anny zginął w jakiejś potyczce lub trafił na Syberię kilka lat później.
Fajnie byłoby ustalić nazwisko chociaż jednej z osób, bez niego trochę trudniej, ale może coś by się znalazło. Sprawdziłbym sam bilet na bal, może tam byłyby jakieś wskazania co do miejsc, z którymi byliby związani. No i fotografia - może znalazłaby się tam jakaś notatka lub też symbol zakładu fotograficznego. Minuta szukania w google od niechcenia wystarczyła, żebym znalazł pdfa książki o historii polskiej fotografii z lat 1839-1889, więc interesujący nas przedział.
Z jej ukochanym mogło stać się równie dobrze wszystko - mógł mieć wypadek, zachorować lub zginąć w pojedynku (jeśli wykluczymy opcje, że dożył przynajmniej powstania). Ewentualnie ten list mógłby być starym listem, który owa Anna przechowała dłużej lub nigdy go nie wysłała z jakichś powodów. Gość mógł ją też zdradzić, porzucić, wyjechać, no tu już gdybologia.
Na pewno wrzuciłbym odbitkę zdjęcia na kilka forów i grup internetowych, gdzie ludzie udostępniają takie rzeczy i szukają ludzi z przeszłości, może to by coś dało.
Jeżeli ustaliłbym jakoś miejsce, z którym byli związani i personalia to przez bazę genealogiczną poszukałbym czy np. zawarli ślub lub gdzie też się urodzili. Oczywiście, mówimy o ludziach sprzed 160 lat - nie mamy pewności czy ich potomkowie w ogóle dotrwali do naszych czasów, bo pamiętajmy po drodze były dwie wojny światowe i epidemia hiszpanki, że o zwykłych przypadkach losowych nie wspomnę.
No ale na pewno podjąłbym się w jakiś sposób poszukiwań i nawet jeżeli do niczego bym nie dotarł, to cieszyłby mnie sam fakt podjęcia się tego.

View more

Wiedźmin uratował Yen od śmierci podczas gdy Yennefer dala się opetywać przez dżina by nabyć jego moc. Niestety nie wytrzymalaby tego, wiedźmin wypowiedział ostatnie tytuowe życzenie, z gier Wiedźmin 3 Dziki Gon dowiadujemy się ze rzyczył on sobie cos na wzór "Byśmy zawsze byli razem."

---

Mogł ją olać, z reszta tam sie prawie wszystko waliło zapadało dżin opanował z tego co pamietam wiekszość miasta. Z resztą wczesniej Yennefer posłuzyla sie widedźminem - rzucila na niego czar gdzie ten robił wszystko co ona mu rozkazala, nie był nawet przytomny a obudzil sie dopiero w więzieniu i miał zostać powieszony, jednak udalo mu sie przeteleportowac dzieki pewnemu duchownemu. Takze kto tu na kogo zly urok rzucił. Czytałaś wgł pierwszy tom wiedźmina albo słuchałaś audiobooka? To są opowiadania dopiero od 3 tomu zaczyna sie akcja. Brzmisz tak jakbyś nie czytala a informacje wzięla chociazby z gównianej abominacji netflixa.

---

Po pierwsze wiedźmini jedyna magie jaką uzywaja oprocz tej zawartej w eliksirach ktore mają za zadanie polepszyć im widzenie, zrecznosc w walce, odtrucie po toksynach czy wzmocnic zycie, to prosta magia czyli składanie znakow: Ard, Igni, Aksji, Yrden, Quen. Aksji może powodowac ze sluchasz czyjegos rzadania i robisz poźniej to jednak ono trwa krotko a po za tym Yennefer wyczuwała najdrobniejsze drgania magiczne, chociażby wtedy jak w swiatyni Melitele Ciri chciala silą woli odczytać listy, które otrzymała Yennefer, mysląc ze ich tresć pochodzi od Geralta (Czyli Wiedźmina).

---

(Czytaj od XVI)

View more

Jak na razie to mogłabym czytać serie wiedźmina bez konca w kółko, ale jeżeli miałabym wybrać jedna ksiegę to chcialabym, żeby to była II cz. czyli miecz przeznaczenia (to jest drugi tom opowiadań i przygód Geralta) albo zeby to był "Chrzest Ognia" głównie, dlatego ze to już drugi tom gdzie toczy się cała akcja wiedźmińska (a nie opowiadania) a druga sprawa - do Geralta w poszukiwaniu jego dziecka niespodzianki dołaczają Jaskier, Milva (Łuczniczka wychowana wśród Driad), Cahir (Zwany Nilfgardczykiem chóc pochodził z Vico Varo, zdezerterował choć był wysoko postawiony w cesarskiej armii, to on wywiózł Ciri że zbrukanej wojną Cintry, po czym stal się jej koszmarem który nawiedzał ja w snach). Nastepnie wpadają oni na kompanie krasnoluda Zoltana Chiwaja w tym na gnoma Perscivala Schuttenbacha (Od którego taki jesten folk metalowy polski zespół wziął swoją nazwę) no i w końcu poznajemy Regisa (Wampira, dosc szlachetnego bo krwi nie pije, za to dobry bimber z mandragiry kreci i jest cyrulikiem, w tym jest uczony). Regis to moj ulubiony bohater (dlaczego, kiedyś się wypowiem na ten temat, dostalam kiedyś pytanie zwiazane z postaciami z wiedźmina). Z kolei jako ostatnia dochodzi do kompanii Anguleme (chociaz nie pamietam czy dopiero w "Chrzcie ognia" czy we "Wieży jaskółki."), ona z kolei nalezala do pewnej chanzy, których to rzeźimieszkow z resztą Geralt z Cahirem rozpłatali. Ogólnie bardzo uwielbiam tą część gdzie Geralt podrozuje ze swoją kompanią, kazda postać jest barwna i az chce się tam byc i razem z nimi przemiezać świat. Uwielbiam to. Dlatego mogłabym czytać o tym wciąż. To mnie mega uspokaja.

View more

Znam, ale z opowiadania prababci: Biedny młody facet wychodzi za starą, aczkolwiek bardzo majętną wdowę po miliarderze. Bierze z nią ślub i ze starej wdowy robi się panna młoda. W noc poślubną młody żonkoś unika 👉👌 bo z niej próchno się sypie, a korniki które to próchno zrobiły już dawno wyzdychały 😊 Majętność gościu sobie poprawił, ale żeby poprawił sobie jeszcze komfort, to jego świeżo upieczona stara żona musiałaby szybko zejść z tego świata na zawał 😊
Podobnie tylko na odwrót miałaby się sprawa, gdyby to piękna, młoda, zgrabna i powabna, aczkolwiek biedna jak mysz kościelna dziewczyna wychodziła za mąż za miliardera i czekała aż on dokończy swego żywota i wyzionie ducha 😁
Masz szczęście, że nie musisz czekać na spadek po obrzydliwie bogatym i starym mężu 😁😛
Spij spokojnie, jeżeli nie możesz zasnąć to licz koty, bo liczenie baranów 🐏🐏🐏🐏🐏 już obecnie nie ma sensu, ponieważ z miesiąca na miesiąc w Polsce 🐏🐏 coraz więcej, to już lepiej koty liczyć 🐱🐱🐱🐈🐈🐈🙀🙀🙀🙀😽😽😽 a może przynajmniej się coś okoci? 😉

View more