#teatru

Kolega Warzecha nie rozumie jednej, prostej kwestii! Nasi koledzy zza Buga, głosując na p. Zełenskiego, zdecydowali się na wojnę totalną moi drodzy i moje drogie, a w wojnie totalnej używa się wszystkich zasobów państwa, sprzętowych i co najważniejsze ludzkich! Nie jest sprawą Polski negatywne czy pozytywne nastawienie do nas, jeśli ukraińcy sami walczyć nie chcą bo nie widzą sensu tej walki, to niech pokojowo doprowadzą do zmiany władzy w Kijowie i zmienią gospodarzy na takich którzy wyrażą gotować do rozmów pokojowych i tyle! My nie jesteśmy czyjąs niańką, byśmy mieli zajmować się problemami sąsiednich narodów! Ta sytuacja jest tak banalna że nie widzę sensu dzienników na ten temat wydawać! Skoro nasi sąsiedzi zgldzili się na wojnę totalną, i utrzymują obecne władze w Kijowie to są zobowiązani do tej walki i koniec, jeśli zaś walczyć nie chcą niech zorganizują protesty pokojowe i wyrażą swój radykalny sprzeciw dla dalszego prowadzenia teatru wojennego, i każda władza będzie musiała się ugiąć! Adolf Hitler też prowadził wojnę totalną, gdy Berlin się walił i brakowało już żołnierzy, do boju posyłał dzieci i kulawych starców którzy walczyli w oddziałach ,,Volkssturmu", którzy ledwo dźwigali panzerfausty, bo tak właśnie wygląda wojna totalna, a p. Warzecha będzie robił za niańkę! Ręce czasami opadają gdy się czyta tych geniuszy ..

View more

Mało jest tych plusów bycia starszym człowiekiem. Myślę, że wymienić tutaj można na pewno życiową mądrość i doświadczenie. Natomiast najwięcej oczywiście będzie minusów, tj. choroby, brak sił, niemożliwość wykonywania rzeczy, które kiedyś nie sprawiały problemów, a często też i samotność.
Ostatnio czytałam pewien wywiad.
Przytoczę teraz słowa aktorki, Pani Teresy Lipowskiej:
,,Starość jest straszliwa. I bez względu na to, że mając te 86 lat, jednak mam tu w głowie dużo młodziej. Mam jeszcze plany, jeszcze chciałabym wiele rzeczy zrobić, ale już wiele się nie da po prostu. Po prostu się nie da, bo gdzieś tu wyjazdy, jakieś projekty... Ja do teatru nie chcę, bo to jest za ciężki tekst, za późno się wraca. [...]To są te ograniczenia, to jest choroba, że ja tego nie mogę. Zdaję sobie sprawę, że pewnych rzeczy nie mogę robić i pewne choroby wieku starczego mnie dorywają, ale jakoś nie mogę się z tym pogodzić. Tak chciałabym do przodu jeszcze. [...] Tu mi strasznie krzyż nawala, a tu noga, a to głowa. Siadasz wtedy w fotelu, nalewasz sobie wody mineralnej i jest ciężko. Wtedy zdaję sobie sprawę, że ja mam już bardzo blisko do tego końca. Może to być rok, pięć i dziesięć też, bo w końcu Danusia Szaflarska umarła dosyć późno, ale to już jest końcóweczka. I to dobija.”

View more

Dziękuję za życzenia! Co do pytania, czy dzień może być z definicji miły... Dzień to jak pudełko czekoladek - czasem trafisz na te słodkie, pełne radości i uśmiechu, a czasem na te gorzkie, pełne wyzwań i trudności. Ale pamiętaj, że to Ty masz kontrolę nad smakiem życia, więc zawsze wybieraj te najsmaczniejsze kawałki i smakuj każdą chwilę jak najbardziej intensywnie! 🍫💫.
Jeżeli chodzi o moje 'miłe dni' - to ostatnio są bardzo intensywne. Obiecałam sobie, że pożegnałam się raz na zawsze z deskami teatru. No i cóż... Wychodzi na to, że skłamałam życiu ;) Co więcej - zdobyłam się na aranżację muzyczną swoich wierszy; ba efekty wrzuciłam na yt. (Po części działanie to jest zmotywowane ze względu na takie a nie inne - wokalne - zaliczenia na studiach). Czuję się przemęczona. A mimo tego przemęczenia i padania na twarz... Te dni są dla mnie miłe :)
Tak więc... Dni pełnych spełnienia - niezależnie od tego jak kto owe spełnienie rozumie :)

View more

Sophija stała przed decyzją, która była dla niej trudna, a zarazem nieunikniona. Czy w jej sercu jest miejsce na odwagę, by zmierzyć się z własnymi słabościami i z przeszłością? To pytanie pojawiało się w jej myślach, kiedy zastanawiała się, czy dostarczyć faks osobiście czy przez pośrednika.
Wreszcie podjęła decyzję, sięgając po ręcznie napisany list na starannie dobranej papeterii. W liście zawarła informację, że chce się spotkać, a na dole umieściła nazwę teatru - Verdi Firenze i bilet na przedstawienie.
Gdy list opuszczał jej dłonie, towarzyszyły jej mieszane uczucia. Nie mogła się oprzeć wrażeniu zmieszania, złości i rozpaczy, ale zarazem czuła ulgę, że podejmuje ten krok. To był dla niej ważny moment, kiedy walczyła ze swoimi demonami i postanowiła stawić czoło swojej przeszłości ale także tego kim jest, kim się stała. I choć nie wiedziała, co przyniesie przyszłość, to była gotowa zmierzyć się z nią, pełna odwagi i determinacji.
@zebediahthompson

View more

Jakie cudowne pytanie! Jakże wiele radości mi ono sprawiło 😍. Ktokolwiek za tym pytaniem stoi - życzę tej osobie, aby serdeczny uśmiech jaki się pojawił u mnie po przeczytaniu tego pytania - wrócił do Ciebie dobra duszyczko potrójnie 💚.
♣️
Wracając jednak do Sophie. Trzeba przyznać, że spektrum jej zainteresowań jeśli idzie o sztukę jest przeogromne. Gdyby miała nie tworzyć, nie obcować ze sztuką - to cóż... Równie dobrze można byłoby nakazać jej przestać oddychać. Przyjemnośc, konieczność wyższa? Obydwie. Sophiję bowiem spotkać możesz na deskach florenckiego florenckiegi teatru Verdi Firenze, stanowiąc jego swoistego: opus ex machina. Niekiedy w jazzowym klubie i nie tylko wydobędzie z siebie podczas śpiewu - głos, który mógłby przecinać mgłę... Czasem zapatrzona w obraz, sama wydaje się żywym eksponatem muzeum. Innym razem w rzeźbie schowa coś cennego, a na strunach jej muzycznych instrumentów drży ludzkie życie. Jej życie, cudze?... Tego chyba jeszcze nikt nie odgadnął. Gdy jednak pokusić się o wyodrębnienie dziedzin sztuki dla Sophie najważniejszych byłyby to: rysunek i literatura. Rysunek ze względo na to, że obserwowanej rzeczywistości nadajemy inny wymiar z chwilą, kiedy pierwsza kreska pojawi się na kartce - a ta potrafi zdradzić dosłownie wszystko. Nasz obecny nastrój, nastawienie do przedstawianego obiektu, sposób myślenia - to, czy jest jednolity, czy perspektywiczny. Co się zaś tyczy literatury to słowami można oddać tak piękne duszopocztówki. Czarować, zwodzić, mamimić, uzdrawiać. Zostawić niedosyt. Schować się za metaforą. W kilku prostych splotach fraz zmieścić cały wrzechświat. A czego ów wszechświat dotyczyć ma - ot... To już osobista zagadka i przygoda czytelnika.
Ściskam i raz jeszcze dziekuję za to pytanie jak brzmienie skrzypiec i pianina podczas burzy 🖤♣️.

View more

W teatrze zazwyczaj obowiązuje strój wizytowy*, czyli w przypadku kobiet są to albo elegancka sukienka do kolan lub midi, najlepiej o kroju ołówkowym, albo połączenie eleganckiej bluzki i spódnicy, również najlepiej o kroju ołówkowym i długości do kolan lub midi. Do narzucenia na siebie można wybrać żakiet albo szal. Należy pamiętać, że w teatrze ramiona i kolana powinny być zakryte, kolory ubrań stonowane, a nogi nie powinny być gołe - co oznacza założenie butów zakrywających palce i pięty oraz włożenie rajstop. W przeciwieństwie do stroju biurowego, gdzie biżuteria jest niewskazana, strój do teatru można lekko przyozdobić, na przykład naszyjnikiem lub broszką.

---

* Z wyjątkiem uroczystych spektakli, na przykład w Teatrze Narodowym czy wielkich premier, gdzie obowiązuje strój wieczorowy, czyli długa suknia.

View more

Muzykę kochałam chyba od zawsze, śpiew zamarzył mi się jakoś w podstawówce, nawet nie wiem dokładnie kiedy, ale oczywiście żadne lekcje nie wchodziły w grę. W gimnazjum śpiewałam w chórze szkolnym i to była chyba moja jedyna szansa wtedy na większą styczność z muzyką wokalną. W sumie miło było, poza tym, że dyrygentka mi często mówiła, że fałszuję (ale nie raczyła mi już powiedzieć, co mogę zrobić, żeby w końcu zacząć śpiewać czysto), poznałam kilka ładnych utworów na chór żeński (jak "Ave maris stella" Griega czy "Ave verum corpus" Poulenca), a i dowiedziałam się, że głos mi się cofa, jak śpiewam. Czyli, jak widać, nie nauczyłam się zbyt wiele, poza tym byłam wiecznie niezadowolona ze swojego śpiewu. Chór się rozsypał, więc próbowałam śpiewać sobie sama w domu, czego oczywiście nie polecam, bo śpiewanie w drugiej oktawie to był koszmar, a nawet wolę nie myśleć o tym, ile swoich błędów non stop powielałam. Tak czy owak często słyszałam od różnych osób, że mam ładny głos i może powinnam coś z nim zrobić. W 2018, w wakacje, słuchając chórów na youtube, trafiłam na zespoły wokalne, o których już tu kiedyś pisałam, aż wreszcie sztuczna inteligencja na podstawie oglądanych filmików (wśród których była ta bardziej znana aria Królowej Nocy, aż mi żal siebie, że słuchałam wtedy Diany Damrau i uważałam, że to super wykonanie) zaproponowała mi arię Vivaldiego. Pod wpływem tego utworu namówiłam rodziców, żeby sfinansowali mi zajęcia indywidualne.
Śpiewając solowo, o wiele bardziej rozwinęłam się muzycznie (choć zanim trafiłam do mojej obecnej pani, to też miałam różne przygody), lepiej poznałam swój instrument i jego możliwości, a na próbach dostaję mnóstwo wskazówek, co zrobić, żeby wydobyć z mojego głosu to, co najlepsze. Oczywiście nadal się uczę i szukam swojego repertuaru, ale czuję, że jestem na dobrej drodze. Poza tym mam motywację, żeby szukać coraz to nowszych utworów i jak na początku pani od śpiewu przynosiła mi nuty, tak teraz to ja jej przynoszę i śpiewam to, co chcę, a ona cieszy się z mojego zaangażowania, a i przypomina sobie utwory, które śpiewała w młodości.
W skrócie często mówię, że chodzę na śpiew operowy, ale tak naprawdę wcale nie muszę ograniczać się do opery czy oratoriów, mogę śpiewać też musical (podobno do tego mam największe predyspozycje, co jest ciekawe, bo nie przepadam za musicalami), operetkę czy rozrywkę, a według mojej pani od śpiewu kiedyś na luzie będę mogła pójść na przesłuchanie do chóru profesjonalnego albo teatru muzycznego, jeśli będę chciała (nie wiem, jak to wygląda od strony formalnej, bo nigdy nie sprawdzałam, ale według niej będę przygotowana głosowo do takiej pracy).

View more

Wiele cytatów lubię, głównie ze względu na ich dopasowanie do mojej aktualnej sytuacji, do moich cech i osoby.

---

Głównie książkowe, choć jest też wiele na przykład z utworów muzycznych.

---

Przykłady:

---

📜“Trochę mi brakowało, żeby ktoś mi powiedział, że mam prawo popełniać błędy i że nie zawsze we wszystkim mam być najlepszy. I że mogę mieć ograniczenia.” ~ Piotr C.
📜"Świat podobny jest do amatorskiego teatru; więc nieprzyzwoicie jest pchać się w nim do ról pierwszych, a odrzucać podrzędne. Wreszcie, każda rola jest dobra, o ile grać ją z artyzmem i nie brać zbyt poważnie." ~Bolesław Prus, "Lalka"
📜"Nie możemy zmienić kierunku wiatru, ale możemy inaczej postawić żagle." ~ Andreas Pflüger
📜"Myślałam, że zawsze będziemy młodzi, że świat poczeka. Nic nie poczekało. Nie odkładajcie na później piosenek, egzaminów, dentysty, a przede wszystkim nie odkładajcie na później miłości." ~ Agnieszka Osiecka.
📜"Miałem zły dzień. Tydzień. Miesiąc. Rok. Życie. Cholera jasna."
~Charles Bukowski, Szmira
📜"Każdy człowiek jest jak Księżyc. Ma swoją drugą stronę, której nie pokazuje nikomu. " ~Mark Twain
📜"Szczerość to drogi dar, nie oczekuj jej od tanich ludzi." ~Warren E. Buffett o Przewidywaniu.
📜"Jestem zmęczony, szefie. Zmęczony wędrówką, samotnie jak jaskółka w deszczu. Zmęczony tym, że nigdy nie miałem przyjaciela, żeby powiedział mi skąd, gdzie i dlaczego idziemy. Głównie zmęczony tym, jacy ludzie są dla siebie. Zmęczony jestem bólem na świecie, który czuję i słyszę... Codziennie... Za dużo tego. To tak, jakbym miał w głowie kawałki szkła. Przez cały czas." ~Stephen King, Zielona Mila
📜"Jeden mały akt dobroci jest lepszy niż tysiąc głów pochylonych w modlitwie."~ Mahatma Gandhi
📜Wszystko ma swoją cenę. A informacja to jeden z najdroższych towarów na świecie".~Paulo Coelho,Zahir
📜"Żyjemy dłużej, ale mniej dokładnie
i krótszymi zdaniami (...)". ~Wisława Szymborska, Tutaj/Here

---

Mogłabym pisać i pisać, ale miejsca na Asku brakuje...🥹🥹

View more

Bardzo często to słyszałam kiedyś, a aktualnie nie otaczam się ludźmi, którzy wytykali by mi cokolwiek tylko dlatego, że jest to niemodne.
Lubię chodzić do teatru, czasami na operę a to powodowało drwiny i śmiechy ze strony moich rówieśników, ponieważ uważali oni, że jest to niemodne i głupie. Miałam wtedy nawet chwilę zawahania i chciałam przestać chodzić na przedstawienia oraz koncerty, jednakże jedna osoba powiedziała mi wtedy, że jeśli coś sprawia mi przyjemność, to nie warto z tego rezygnować tylko dlatego, że ktoś uzna to za dziwne bądź śmieszne.
To samo było z książkami, które pochłaniam do tej pory regularnie. W weekendy zamiast na imprezy ja wybierałam się w podróż zapisaną na kartach powieści. Niewiele osób potrafiło to zrozumieć.
Najgorzej jednak było z moją pasją do pisania wierszy. Śmiano się ze mnie, gdy prosiłam polonistkę o rady by poprawić swój warsztat. Moi znajomi ze szkoły nie potrafili zrozumieć jak w XXI wieku ktoś może lubić pisać wiersze. Teraz już wiem, że to oni mieli ograniczone horyzonty a nie ja.
Nauczyłam się nie słuchać ludzi, którzy uważają, że coś wyszło z mody i nie warto się już tym przez to interesować. Pasje to coś więcej niż moda, która zmienia się co chwilę.

View more

Pytanie jest osobiste, nie wiem czy zadane stricte do mnie, ale no cóż, się okaże albo i nie.
Ależ ja nie żyję w pojedynkę. Żyję ze swoim narzeczonym oraz jego braćmi i moimi przyszłymi teściami. W zasadzie to mi wystarcza prawie w zupełności. Nigdzie nie napisałam nigdy, że jestem pustelnikiem. Jestem wyalienowana, owszem, jednakże żyję wśród ludzi, którzy otaczają mnie na codzień.
Co do emocji, to w zasadzie ciągle mam je odłożone na bok, przynajmniej część z nich i też nigdy nie napisałam, że to nimi się kieruję. Nawet nie wiem skąd takie spostrzeżenia. Co do znajomych i przyjaciół, to fakt, nie mam ich, jednakże tak też da się żyć. Nie szukam ich na siłę, bo i po co. Jeśli ktoś będzie chciał, to mnie polubi, jeśli nie, no cóż, zbyt wiele razy się to zdarzało, bym się tym przejęła.
Nie uważam też, że proszenie o radę czy pomoc to wstyd. Najczęściej jednak problemy rozwiązuję sama, lub zostawiam je nierozwiązane aż do momentu, gdy odkryję jak sobie z nimi poradzić. Nie siedzę ciągle w domu. Lubię podróżować, chodzić do kina czy teatru. Wiele moich odpowiedzi tyczy się czasu przeszłego i trzeba to zauważyć, by nie pomyśleć, że coś, czego już nie ma trwa aktualnie.
Nie twierdziłam nigdy, że jestem nieomylną czy wszechwiedząca lub też, że potrafię zrobić wszystko sama, bo nie jestem na tyle głupia, by nie mieć świadomości, że tak jest. Nie wiem skąd ani dlaczego wyzywasz takie wnioski ale są one błędne. Oczywiście przy założeniu, że ta wiadomość dotyczy mnie a nie została wysłana kilku osobom.

View more

Lol, usunęło mi recenzję. Może to przez kadr. No więc teraz sam opis.
Fabuły nie będę przytaczał, bo bajkę Disneya chyba każdy zna, a fabułę oryginalnej powieści Wiktora Hugo możecie sprawdzić w jednej z moich pierwszych recenzji w Internecie.
Tego też nie było w zapowiedzich, ale już dawno temu pytałem was, czy znacie jakąś ekranizację powieści "Katedra Marii Panny w Paryżu" i dostałem linka od @Opowiastka_ za który bardzo dziękuję.
No więc film jest z 1956 roku i jestem z niego niezadowolony. Scenografia ok, kostiumy to chyba wypożyczyli z jakiegoś biednego teatru. Postać nieodzywającego się Frolla leży i kwiczy, a to najciekawszy z bohaterów. Pewne wątki i sceny są pokazane powierzchownie. Nudziłem się niemal tak jak podczas czytania książki.
Bardzo dziękuję @Opowiastka_ za podesłanie filmu, bo chciałem obejrzeć ekranizację powieści, ale jak dla mnie film z 1956 wyszedł kiepsko.

View more

Posiadam w sobie duszę artysty. Realizuję ją poprzez muzykę, taniec i teatr. Jeśli chodzi o muzykę to pogrywam na harmonijce. W przypadku tańca jest to kilka styli: klasyczny, jumpstyle, shuffle dance, tecktonik dance, industrial dance i nieco hip hop. Zazwyczaj lubię łączyć te czasem całkowicie odmienne do siebie style tworząc różne wariacje. Sprawia mi to ogromną przyjemność i też poniekąd ukazuje mój styl bycia.
Co do teatru uwielbiam improwizacje. Nie przepadam za z góry nałożonym tekstem. Wolę działać chwilą, własną wyobraźnią i kreatywnością.
Podczas ostatniego występu los chciał, że zostałem szminką... tak wybrała publiczność. Jako, że kompletnie nie znam się na szminkach to powiedziałem, że jestem pomadką luksusowej marki Mouth Power 3000 o prestiżowym kolorze golden gold. 😅
Jedyne w czym chciałbym się jeszcze spełnić, a się na to nie zanosi jest śpiew. Niestety nie potrafię dobrze śpiewać, a szkoda, ale wszystkiego mieć w życiu nie można, gdyż byłoby zbyt nudno. 😊

View more

Mój bohater bardzo się przejął rolą dyrektora artystycznego teatru w Hafnarfjörður. Wystawiane są tam przede wszystkie jego sztuki, jasne - porypane, przesiąknięte negliżem, moralizatorskie, ogólnie „social commentary” w najbardziej abstrakcyjnej formie. Ale nie tylko! Zapraszani są tam artyści amatorzy z całej Islandii, jeśli tylko sami dadzą o sobie znać lub on ich wynajdzie. Matthias ma takie patriotyczne przekonanie, że sztuka zawsze była dla Islandczyków bardzo ważna i trzeba ją propagować, więc on odwala swoją część roboty w temacie. Widzę to tak, że sam teatr cieszy się faktycznie sporym zainteresowaniem, bo spektakle nie podlegają żadnej cenzurze, wręcz przeciwnie. Powiew świeżości, który jest jednocześnie wspomnieniem przeszłości. Także mój bohater bardzo się w swoim teatrze spełnia, na pewno ma w głowie ogrom projektów, które tylko czekają na realizację.

View more