Perunowy Witeź (Перунов Витез)

Ja? Szczerze wątpię. Sądzę, że daleko mi do bycia nadzieją świata. Nawet nie wiem jakby to miało wyglądać. Ewentualnie mógłbym być dyktatorem. Myślę, że to byłoby łatwiejsze. Nie mówię o całkowitym totalitaryzmie, ale lekkim autorytaryzmie. Mógłbym być kimś na wzór Piłsudskiego, albo Tity. Prowadziłbym wtedy świat (albo chociaż Polskę/Słowiańszczyznę po co od razu świat?) ku lepszemu, tzn. temu co ja bym uznał za dobre. Może nie każdemu by się to podobało, ale najlepiej jakbym zyskał ogólną sympatię ludzi, którymi będę kierował. Naszła mnie teraz taka rozkmina - Nadczłowiek będący dyktatorem. I ci wszyscy ludzie o moralności niewolniczej, uznający go za tyrana i ciemiężcę, nie rozumiejący, że on jest jednostką lepszą i rzeczywiście prowadzi ich ku lepszemu. Nie wiem czy jeden Nadczłowiek oparłby się wielkim masom ludzi, którzy go nie rozumieją.

View more

Zacznijmy od tego, że dążenie do zniszczenia rządu, ustroju i gospodarki to inna sprawa niż dążenie do zniszczenia systemu wartości, kultury i tradycji. Ludzie w Polsce nie są na drodze do zniszczenia rządu. Nie jest to takie łatwe, a ludzie nie potrafią się razem zjednoczyć, co jest potrzebne jeśli chce się zniszczyć rząd. Taka już przypadłość mieszkańców tego kraju, że niewielu rzeczywiście działa zamiast gardłować/pierdolić/wymądrzać się. Zresztą co by było jakby tego rządu już nie byłoby. Potrzebny byłby nowy, bo ktoś rządzić musi. I znowu by się zaczęło, że ktoś niezadowolony itp. Jeśli już chce się robić takie rzeczy trzeba wszystko dobrze zaplanować, nie działać spontanicznie na zasadzie ,,jak się uda to się będziemy martwić co dalej". Akurat w tym aspekcie nie można tak działać, bo będzie jak w Murach 87' Kaczmarskiego: ,,jak tu burzyć stary świat, gdy nowego nie ma czym i na czym stawiać?''. Mamy demokrację, ma ona wygląd jaki ma, sądzę, że pod tym względem nie jest źle i, że ludzie nie są na drodze do jej zniszczenia. Gospodarkę bardziej niszczą sami politycy. Jestem wprawdzie antykomunistą, ale za PRLu mieliśmy rozwinięty przemysł wydobywczy i działające stocznie. Dziś mamy to co widać. Można powiedzieć, że ludzie też niszczą, bo młodzi wyjeżdżają na zachód. Ale co jest tego przyczyną? To, że tu jest trudniej żyć, a oni sami za to winy nie ponoszą. Jeśli już ktoś niszczy gospodarkę to politycy. Mamy duże zasoby węgla, ale niedługo Unia zakaże go jako nieekologicznego. Uważam, że politycy-patrioci mieliby w dupie te zarządzenia i dbali o polski przemysł na pewno nie oddając go w obce ręce.
Co do drugiej sprawy niszczenia systemu wartości, kultury i tradycji. Nie można generalizować z systemem wartości, bo każdy człowiek ma swój, przynajmniej tak ja rozumuje. Idąc dalej, niestety polskie społeczeństwo cierpi na kompleks niższości wobec Zachodu. Patrzymy na Zachód i ślepo wierzymy, że wszystko co stamtąd idzie jest takie dobre i wspaniałe i że w ogóle nie ma żadnych złych stron. Chcemy na siłę być częścią zachodu, tracąc dumę z bycia z środkowo-wschodniej Europy. We wszystkim małpujemy zachód, tendencja się nie odwraca, jest z tym co raz gorzej. Zapominamy o polskich tradycjach; jeszcze kilka lat temu ciężko było uświadczyć dzieci obchodzące Halloween (dzisiaj obchodzone w pierwotnej formie pewnie tylko przez rodzimowierców celtyckich). Co raz bardziej jesteśmy zalewani komercyjnymi walentynkami, kiedy nasze słowiańskie święto miłości jest w czerwcu. Małpując Zachód powoli tracimy swą tożsamość, zamiast cieszyć się i pielęgnować naszą inność i odrębność chcemy się upodobnić do innych. Nie rozumiem tego. Nie mówię tu też, że wszystko co zachodnie to złe (nie jestem radziecką propagandą). Z tradycją jest jeszcze ten problem, że wiele osób uznaje za polską tradycję chrześcijańską, miała ona niewątpliwie przez wieki wpływ na Polaków, ale nie jest ona nasza, jest obca, również przyszła z zachodu. Napisałbym więcej ale limit znaków nie pozwala.

View more

Niekoniecznie jest to bezsensowne i dalekie od prawdy. Jest w tym sporo racji. Może to owszem być pewna definicja nieśmiertelności, ale zasadniczo nieśmiertelność to wieczne życie tu na ziemi. Nie da się tego osiągnąć, nie dałoby zresztą człowiekowi szczęścia, ale trwanie w pamięci żyjących to też pewien rodzaj nieśmiertelności. Jaka jest moja definicja nieśmiertelności? Tak jak wspomniałem, zasadniczo jest to po prostu życie wieczne na ziemi. Ale nieśmiertelność dałaby więcej nieszczęścia niż szczęścia. Naprawdę nie chciałbym patrzeć na śmierć wszystkich moich bliskich z perspektywą, że kiedyś zostanę sam. Może znajdę sobie wtedy nowych, ale oni też umrą. I po co miałbym żyć jeśli sam byłbym nieśmiertelny? To takie błędne koło. Wszystkich tracę, za każdym razem będzie to ból psychiczny, ale przecież ja nie mogę sobie umrzeć, tylko cały czas będę musiał to ciągnąć mając już tylko wspomnienia. Za taką nieśmiertelność dziękuję. A co do nieśmiertelności duszy i ogólnie życia pośmiertnego, to już się kilka razy o tym wypowiadałem. Jeśli ktoś chce się dowiedzieć to niech poszuka, gdzieś tu jest.

View more