Perunowy Witeź (Перунов Витез)

Samemu z własnej woli to rzadko. Chociaż nie powiem to radio jest gdzieś tam obecne w tle, słyszy się je chociażby w domu. Jeśli już to jest to Trójka, spośród obecnych stacji chyba najbardziej ogarnięta i mniej skażona komercją niż np. RMF. Puszczają tam raczej dobrą muzykę, chociaż nie zdarza się zbyt często, żeby puścili coś co lubię. No cóż, takiej muzyki słucham, że w większości nikt jej w radiu nie puszcza. Dlatego jeśli coś robię to do tła wolę puścić sobie konkretną muzykę niż radio. Chociaż niewątpliwą zaletą radia jest to, że można go po prostu słuchać, np. w czasie jazdy samochodem i że oprócz muzyki ktoś jeszcze gada i to nieraz można ciekawe rzeczy usłyszeć.
Niestety w radiu nie usłyszę takiego kawałka jak ten, którego słucham już kolejny raz. Wrzucam go tu dość często, ale jakoś tak mam, że nieraz potrzebuję go szybko włączyć. https://www.youtube.com/watch?v=OckDHNWHRW8

View more

Nie, bo nie mam już fizyki :D A nawet jakbym dalej miał to z moim nauczycielem byłbym zagrożony najwyżej czwórką. Przez część gimnazjum i pierwszy rok liceum miałem takiego nauczyciela fizyki, który był idealny dla mojego profilu - z góry zakładał, że wyjściową oceną dla każdego jest czwórka. Wymogiem było, żeby zaliczyć jedyny sprawdzian i prowadzić zeszyt, a w nim podkreślać tematy. Jak ktoś chciał piątkę to sprawdzian musiał zaliczyć na min. 4. Ale sprawdzian można było ustnie poprawiać, tzn. wybierało się które się chciało zadanie z tych co zrobiło się źle i robiło się tylko tyle zadań, żeby dojść do ilości punktów na czwórkę. Zresztą pan często pomagał przy tych zadaniach. Nauczyciel marzenie dla kogoś kto nie wiąże przyszłości z fizyką i po prostu jej nie potrzebuje. Przez rok w gimnazjum miałem ostrzejszego nauczyciela, ale był w gruncie rzeczy w porządku, tylko trzeba było się u niego uczyć, bo pytał i robił kartkówki.

View more

Hm... teoretycznie powinienem mówić w trzech. W praktyce w dwóch dobrze. Wiadomo, że po polsku, mój angielski jest na, tak myślę, dość wysokim poziomie, potrafię się dobrze porozumieć i pisać. Według szkolnej teorii powinienem mówić po niemiecku w stopniu pozwalającym na zdanie matury podstawowej. W sumie to maturę to bym zdał na te 30% z kawałkiem, ale moje nauczanie niemieckiego to farsa, a swoich umiejętności nie oceniam jako zbyt wysokich, chociaż na poziom mojej klasy to jedne z najlepszych. W innych językach mówię bardzo niewiele, znam parę rosyjskich zwrotów, jako tako czytam grażdankę, umiem powiedzieć parę słów po węgiersku, kilka łacińskich sentencji też się pamięta. No i parę zwrotów po serbsko-chorwacku <3 Być może za rok będę umiał powiedzieć znacznie więcej w tym pięknym języku i znacznie więcej zrozumieć.

View more

Odkąd pamiętam zawsze lubiłem podróżować i nie zmieniło się to zbytnio u mnie. Od dziecka byłem przyzwyczajony do długich podróży samochodem i po dziś dzień nie rozumiem ludzi, którzy mówią, że podróże ich męczą. Męczyć to może podróż w zatłoczonym autobusie, gdy jest upał, nie ma klimatyzacji, ledwo da się otworzyć okno, a kierowca jest chamem (mówię z autopsji). Ale w samochodzie zazwyczaj jest komfortowo, jest znacznie więcej miejsca (no chyba, że jedziesz na rekonstrukcję mając samochód załadowany po brzegi), masz towarzystwo, albo chociaż muzykę/książkę/krajobraz za oknem. Oczywiście najbardziej lubię jeździć samochodem, bo jest najwygodniej; niedługo już być może sam będę siedział za kółkiem. Jak trzeba to jeżdżę też autobusem, w sierpniu jechałem aż do Wiednia, co dało jakieś 14 godzin jazdy. Nie powiem, to było dość męczące, mimo, że Polski Bus i tak jest bardzo wygodny. Chociaż to i tak nie rekord. Autobusowa podróż do Taty (miasto na północy Węgier) trwała 20 godzin, z tym, że jechałem z całym autobusem ludzi z reko, także wszystko było zupełnie inne.
Podróżowanie lubię, ale siedzenia i czekania na dworcu nie cierpię.

View more

Ooo, nigdy nie byłem w skansenie w Lublinie, a w samym mieście tylko raz, przejazdem do Zamościa, Lublin na pewno jeszcze odwiedzę, bo mam tam ziomków z rekonstrukcji do odwiedzenia.
Owszem lubię, może nie jest to moja ulubiona forma muzeów (tą są ekspozycje broni), ale nie ukrywam, że przyjemnie spędza się czas w takim miejscu. Tak się składa, że pod koniec wakacji byłem w dwóch. Pod sam koniec byłem w Sierpcu, gdzie skansen jest bardzo duży i bardzo fajnie zrobiony, a ponadto nadal rozbudowywany. Byłem w nim co prawda kilka razy w życiu, ale jak przyjadę po kilku latach, to zawsze wygląda to trochę inaczej. Wcześniej jeszcze byłem w skansenie w Szombathely, na zachodzie Węgier. Skansen jest tam o wiele mniejszy niż w Sierpcu, ale też fajny i co ciekawe, położony w centrum miasta. Ja również pozdrawiam i życzę miłego, eee, teraz to już piątku.

View more

Jesień jest okresem, który ogólnie kojarzy się z melancholią, nostalgią, idąc dalej także depresją. Jest to poniekąd związane z klimatem (mniej słońca, dużo deszczu, zimno, wszystko obumiera), ale nie można zwalać wszystkiego na klimat. Kurde, to tylko pogoda za oknem, dzień jest Twój, niezależnie od pory roku. Wieczór jest świetną porą dnia i jest mnóstwo sposobów na dobre spędzenie go, nie będę Ci tu nic radził, żeby nie ograniczać Twojej kreatywności. Sądzę, że nastrój nie jest zależny od pory roku, a często jest to po prostu wymówka. Jak masz być szczęśliwy, to bądź, a nie zamartwiaj się, bo jest jesień.
Jeśli chodzi o mnie to niezbyt lubię jesień - kojarzy mi się właśnie z zimnem, z drzewami bez liści, mnóstwem błota, kałuż, wiatru, deszczu, chociaż nie przeczę, że i w tej jesieni odnajduje chwile naprawdę piękne, reguły nie ma. Jak byłem na wspomnianej w poprzedniej odpowiedzi wycieczce to przez całe trzy dni mieliśmy piękną pogodę, prawdziwą złotą polską jesień; było tak ciepło, że wieczorami na spokojnie mogłem chodzić bez kurtki w koszulce i cienkiej koszuli.

View more

To pytanie otrzymałem 18 października. Myślę, że nie ma co opowiadać o moim dzisiejszym dniu, więc opowiem o tamtym, bo pamiętam go bardzo dobrze. Byłem wtedy na klasowej wycieczce w Krakowie, chyba najlepszej na jakiej byłem. To tak: rano mieliśmy śniadanie koło 9, więc był czas, żeby trochę pospać (choć i tak spać poszedłem gdzieś o 3.30), po śniadaniu poszliśmy w stronę starówki, tam obowiązkowo pod smoka, w tłum dzieci z 3 klasy podstawówki (akurat mieli taką samą literkę jak nasza klasa XD), dalej na Wawel, ale tylko do katedry wawelskiej zobaczyć królewskie nagrobki, dalej poszliśmy na rynek i dostaliśmy czas wolny tak mniej więcej do 15. Mnie niestety bolał brzuch więc nie miałem zbytniej ochoty chodzić, trochę przesiedziałem z koleżanką na ławeczce na rynku, gdy zrobiło mi się trochę lepiej poszliśmy do McDonalda, ale wziąłem tam tylko herbatę - i to był świetny wybór. Ożywiła mnie, postawiła na nogi i sprawiła, że brzuch przestał boleć. Siły wróciły :D Potem koło 15 mieliśmy spotkanie z przewodniczką i zaczęliśmy zwiedzanie. Nie było to sztampowe zwiedzanie Krakowa, tylko konkretne, śladami Młodej Polski. Dowiedziałem się wielu ciekawych rzeczy. Potem poszliśmy zjeść, a po jedzeniu, poszliśmy jeszcze raz na starówkę i dostaliśmy dużo czasu wolnego, aż do 22.30. Połaziłem trochę po starym mieście, zrobiłem zakupy na wieczór, wpadłem do empiku, a potem odwiedziłem miejsce, które było chyba najlepszym punktem wycieczki. Z dwoma kumplami poszliśmy do sławnej Jamy Michalika, która w moich oczach urosła do swego rodzaju świątyni, w której sacrum zderza się z profanum. Przepiękne miejsce, z niepowtarzalnym klimatem, czułem się jak w muzeum i próbowałem wyobrazić sobie, że na tej samej kanapie siedzieli najwięksi artyści Młodej Polski. Zresztą tuż nade mną wisiał obraz Wyspiańskiego... Jak ktoś będzie w Krakowie to polecam obowiązkowo, klimat powalający. Żeby jeszcze bardziej wczuć się w klimat zamówiliśmy sobie po piwie (absyntu nie mieli). I chuj, że piwo kosztowało 9 złotych, w tym miejscu nie liczyła się cena, a klimat. Byłem pod wielkim wrażeniem tego miejsca. Po godzinie siedzenia w sercu Młodej Polski trzeba było się zbierać. Jak wróciliśmy do ośrodka było już koło 23, więc praktycznie od razu zaczęła się nocna część wycieczki :D Co tu dużo mówić, tamten dzień minął mi zajebiście, jak cała wycieczka.

View more

Bardzo, bardzo ciekawe pytanie, które może być bodźcem do zajrzenia w głąb własnej duszy i własnych pragnień.
Do głowy przyszło mi wiele myśli i przyszłoby ich pewnie jeszcze więcej. Ale napiszę o jednej rzeczy. Dobrze by było, gdyby ktoś powiedział wtedy: ''Był wielki, spojrzał tam, gdzie jeszcze nikt nie patrzył. Będzie pamiętany, a jego imię nie zginie wraz ze śmiercią''. Tak, tego bym chciał. Wznieść horacjański pomnik, trwalszy niż ze spiżu. Mój własny, unikalny, wyjątkowy. Chciałbym, żeby mnie pamiętano za coś naprawdę godnego pamięci.
To czego bym nie chciał z kolei to sytuacja jak z ''Upadku''. Ale może tylko to mnie czeka, jeśli okaże się, że i w moim przypadku słowa Camusa były prawdziwe.
''Ale czy wie pan, dlaczego jesteśmy zawsze bardziej sprawiedliwi i wielkoduszni dla zmarłych? Przyczyna jest prosta! Wobec nich nie mamy zobowiązań. Zostawiają nam swobodę, możemy rozporządzać swoim czasem, upchać hołd pomiędzy koktajl i spotkanie z uroczą kochanką, słowem, przeznaczyć nań chwilę, z którą nie wiadomo co zrobić. Jeśli zobowiązują nas do czegoś, to do pamięci, a my mamy krótką pamięć.''

View more