Perunowy Witeź (Перунов Витез)

Wszystko zależy od przyjętej perspektywy poznawczej, nad czym jednak większość ludzi nigdy się nie zastanawia. Przykładowo, kierując się solipsyzmem, otaczający nas świat będzie uznany jedynie za nasze subiektywne wrażenie i nic więcej. W wersji skrajnej, ku której skłania się mój kumpel, jest on w stanie kwestionować rzeczywiste istnienie mnie czy swojej dziewczyny, uznając nas wyłącznie za twory swojego umysłu, jednakże jest to iluzja, którą jest w stanie przyjąć.
Ja sam nie jestem tak skrajny, aczkolwiek lubię tę koncepcję, choć skłaniam się bardziej ku klasycznej empirii i przekonaniu, że nie muszę wszystkiego doświadczyć na sobie, żeby uwierzyć w istnienie tego.
Ostatecznie, czynnikiem decydującym jest umysł i nawet solipsysta opiera na nim definicję rzeczywistego (choć wrażeniowego). Do tego wszystkiego mamy jeszcze fenomenologię, zwrot doświadczeniowy w humanistyce itd.

View more

Jak tak teraz pomyślałem, to doliczyłem się pięciu takich przyjaźni w moim życiu - jakoś tak ta trójka wchodziła dość często, to chyba dość naturalny układ, zresztą - Bog' trojcu ljubit'. Kiedyś też dopatrywałem się w tym heglowskiej triady teza-antyteza-synteza, ale miejscami było to chyba nieco na wyrost. Co ciekawe, to wszystko rozkładało się mniej więcej na okresy mojej edukacji:
1) późna podstawówka - z żadnym z dwóch przyjaciół z tego okresu nie mam już kontaktu, z jednym nawet bym nie chciał, drugi jest mi totalnie obojętny.
2) gimnazjum - a to ciekawy przypadek, bo tu z kolei dwie przyjaciółki, z których jedna szybko poszła sobie w swoją stronę, choć z nią mam najlepsze wspomnienia i akurat mógłbym jeszcze parę słów zamienić. Z drugą miałem kontakt gdzieś do zeszłego roku i w sumie ani trochę nie żałuję, że już go nie mam, bo nic on do mojego życia nie wnosił, zresztą już od lat nie było w tym przyjaźni, a może nie było jej nigdy?
3) liceum - a to ciekawa sprawa, bo ta triada wydawała się najdłuższa i najtrwalsza, niestety jakiś czas temu jebła, ale został mi przynajmniej przyjaciel
4) pierwsze studia - znowu dwie niewiasty, przy czym wszystko zaczęło się od wzajemnej pomocy w nauce, niestety była to przyjaźń bardzo ograniczana i powstrzymywana przez naciski zewnętrzne, ostatecznie skończyło się w dość skomplikowanych okolicznościach; został mi jeden kontakt, ale znacznie rzadszy i mniej bliski niż był.
5) drugie studia - najnowsza sprawa, krótka, ale intensywna, byłem pewien, że jest to "nieświęta/przeklęta" trójca na lata, jednakże nie przetrwało, ale po raz kolejny został mi przyjaciel.

View more

Nie wiem skąd wziąłeś ten wymysł, ale odpowiem Ci 3xnie (jak w referendum z 1946). Ja wiem, że to brzmieniowo pasuje, ale ten człon zło- ze złota nie ma nic wspólnego ze słowem zło. Jest typowy dla języków zachodniosłowiańskich i powstał sobie prawdopodobnie gdzieś w drugiej połowie VIII wieku, gdy w dialektach prasłowiańskiego zaczęły wchodzić przestawki grup śródgłosowych (wiem, że brzmi skomplikowanie, ale to prosta sprawa), dawne prasłowiańskie *zolto dało na na zachodzie zloto, na wschodzie zoloto, a na południu zlato. A w praindoeuropejskiej wersji zamiast tego z to w ogóle było g najpewniej, które zmiękczył prasłowiański. Więc podobieństwo naszego złota dla zła to w sumie przypadek.
A czy złoto jest złem? Nie jest, złem jest ludzkie pożądanie i chciwość, którego obiektem jednak wcale nie musi być złoto, powiem więcej, jest to bardzo uwarunkowane kulturowo. Przykładowo, złoto było u Azteków czymś powszechnym, nie posiadającym szczególnie dużej wartości, było jednym z wielu materiałów do obróbki metalurgicznej i robienia biżuterii oraz przedmiotów. Z żądzą złota to przyszli do nich Europejczycy, a miejscowi tego nie rozumieli. Dziś złoto nikogo już tak nie interesuje, dzisiaj są surowce w postaci ropy itd. Ale to już zupełnie inny temat.

View more

Wężopodobne i drakonoidalne stwory są częstymi bohaterami legend chyba niemal wszystkich ludów, które spotkać się mogły z pełzającymi gadami, więc wszystko to zasadza się na pewnym mitycznym przekazie głęboko utrwalonym w świadomości.
Jeśli chodzi o naszą warszawską legendę o bazyliszku to myślę, że jest ona dość późna i można zaliczyć ją już do kategorii miejskich legend z dawnych wieków, chociaż powiedzieć trzeba, że smok widniał chociażby w herbie mazowieckiego Księstwa czerskiego, na terenie którego leżała Warszawa, nazywany był nawet żmijem piastowskim. Dla jego obecności w herbie wskazywana jest dwojaka geneza - z jednej strony recepcja zachodnioeuropejskich legend arturiańskich, z drugiej legenda o żmiju strzegącym skarbów książąt mazowieckich. Nie jest to jednoznaczna, prosta droga do bazyliszka, ale jakaś konotacja pokazująca, że ten element legendarium istniał już na tych terenach wcześniej.
Co do smoka wawelskiego, znów powraca nam żmij, czyli w zasadzie słowiański wąż/smok. Ze żmijami przez wieki walczyli bohaterowie, z największym żmijem walczył gromowładny Perun (ale nie był w tym jedyny, jego północny "krewniak" Thor walczył z Jormungandem). W oryginalnej wersji legendy nie było żadnego szewczyka, ani napchanego siarką barana, był za to bohater-wojownik, syn księcia Kraka, który zrobił to, co każdy z jego odpowiedników (a teraz dajmy inny przykład, święty Jerzy) - po prostu zabił tego smoka w walce. Pytasz o prawdziwość, podam zatem dość ciekawą hipotezę odnośnie genezy tej legendy. W jej myśl Smok miał być nie mitycznym stworzeniem, a imieniem wodza Awarów, nękającego plemię Wiślan, a w ramach mityzacji opowieści doszło do wyolbrzymienia i przeobrażenia wrogiego władcy, który musiał w jakiś sposób stać się ucieleśnieniem największego strachu, a co świetnie wypełnia forma legendarnego stwora. Nie ma na to jednak bezpośrednich źródeł, niemniej brzmi to dość ciekawie i sensownie - Awarowie faktycznie byli ogromnym zagrożeniem dla Słowian, a rezydując w Kotlinie Panońskiej jak najbardziej mogli wyprawiać się też na północ i gnębić tamtejsze plemiona.
Jeszcze jedna ciekawostka - w odwiedzanej dziś chętnie przez turystów krakowskiej Smoczej Jamie w XVI-XVII wieku znajdował się jeden ze sławniejszych krakowskich burdeli. Biorąc pod uwagę, że jest to kawał skalnej jaskini, musiał być tam niesamowity klimat dla cielesnych uciech.

View more

Sądzę, że tak, a nawet jeszcze więcej. Najważniejsze to, żeby wydawać je z głową i tutaj mógłbym mieć parę zarzutów do naszych rządzących; jestem pewien, że wiele wydatków można by przeprowadzić rozsądniej, wydać mniej, a kupić wcale nie gorszy sprzęt. Trwająca na wschodzie wojna może właśnie była potrzebna, żeby uświadomić nam i przypomnieć, że nic nie jest dane raz na zawsze, także wolność i bezpieczeństwo. Przy okazji wychodzą lata zaniedbań niemal wszystkich rządów - chociażby zakup 116 używanych Abramsów w ramach "pilnej potrzeby operacyjnej". Wiadomo, że czołg to cholernie drogi sprzęt, jednak tego wydatku można byłoby uniknąć, gdyby 20 lat zaczęto sensowniej myśleć o wymianie poradzieckich przestarzałych maszyn, wtedy nie trzeba byłoby wydawać miliardów na jednak też używki.
Silna i nowoczesna armia, wsparta odpowiednimi sojuszami jest największym gwarantem wolności i warto to rozumieć nawet będąc pacyfistą. W końcu już starożytni rozumieli, że ten, kto chce pokoju, powinien szykować się do wojny.
I chociaż ogólny trend zwiększania wydatków na zbrojenia oceniam pozytywnie, tak uważam, że w wielu miejscach te pieniądze dałoby się wydać lepiej i też z większą korzyścią dla naszego przemysłu. Nie jestem jednak ekonomicznym nacjonalistą - jeżeli jest szansa, żeby nasi żołnierze dostali najlepszy sprzęt, to powinni go dostać, nawet jeżeli nie będzie to sprzęt z Polski.
I jeszcze jedno, trochę mniej już związane z wydatkami, ale dalej z obronnością - znajomy wojskowy pisał mi ostatnio o sytuacji, w której został nazwany mordercą przez osoby o poglądach na lewo. Oczywiście za granicę z Białorusią, na której nawet nie stacjonował. Wiem, że go to nie ruszyło, ale ogólnie jest to przykre, podchodzić tak do ludzi odpowiedzialnych za bezpieczeństwo całego kraju.

View more