Perunowy Witeź (Перунов Витез)

Który to już raz odpowiadam na pytanie o śmierci... Znam dobrze zarówno ''memento mori'' jak i ''carpe diem''. Jedno nie wyklucza drugiego, życie rodzi się i przemija, śmierć przychodzi zawsze, oto koło bytu.
Ja wierzę w reinkarnację, a właściwie w coś jakby kompromis pomiędzy życiem wiecznym a reinkarnacją. Jestem rodzimowiercą; część mojej duszy odejdzie do Nawii, gdzie złączy się z innymi duszami przodków, a część; właśnie ta siła, która daje tchnienie, ten boski pierwiastek życia, on pójdzie dalej, w kolejne ciało.
Ale równie dobrze może tego nie być, może po śmierci nie będzie nic, kompletny brak świadomości, a ciało zeżrą robaki. Albo będzie tak jak mówią chrześcijanie i będę potępiony (bo nie wiem czy mogę liczyć na zbawienie z moim światopoglądem). Może być różnie, ja tylko wierzę, nie wiem na pewno.
Przy okazji, ostatnio, jakoś tak od wesela mojego kuzyna i przeprowadzki w nowe miejsce całkiem często śnili mi się moi dziadkowie. Tak jakby chcieli nawiązać ze mną kontakt. Już niedługo Dziady, wracam wtedy do domu, więc będzie to dobra okazja, żeby porozmawiać.

View more

Bardzo ciekawe pytanie Lisico. Nie jestem w stanie ograniczyć się do tylko jednego bohatera. Postaram się uszeregować to wszystko w miarę chronologicznie.
Sięgając do mitologii nie ma tam chyba smutniejszego bohatera niż tebański król Edyp, nie mający żadnego wpływu na swój los, z góry skazany na tragiczną klęskę.
Idąc dalej, Jezus z Nazaretu, jakby nie było również postać literacka; człowiek, który uwierzył we własną boskość, głosił, że jest synem Boga, a prawdę zrozumiał dopiero w chwili śmierci (jego słowa ''Boże, czemuś mnie opuścił?''). Jego historia była smutna; chciał być kimś więcej niż człowiekiem, ale w decydującym momencie poczuł swoją małość.
Dalej przechodzimy w literaturze do renesansu i mistrza tragedii, Szekspira. Z jego postaci najbardziej współczuję Makbetowi, którego zgubiła żądza władzy i demoniczna kobieta. Makbet był zwykłym człowiekiem, który w pewnym momencie uwierzył w to, że jest niezwyciężony, że może wszystko, a później boleśnie zderzył się z rzeczywistością.
Kolejne literackie postaci to już bohaterowie romantyczni. Byronowski Giaur, którego utrata ukochanej doprowadziła do krwawych czynów i przekroczenia wielu granic, a w konsekwencji do śmierci. Konrada Wallenrod, zdrajca i bohater o wielu tożsamościach, moralnie rozdarty pomiędzy honorem, osobistym szczęściem a interesem ojczyzny. Konrad z Dziadów, kolejny bohater, który chciał być kimś więcej niż tylko człowiekiem, który chciał równać się Bogu, a którego pokonała własna słabość, niemoc i po prostu ludzka małość. Kordian, którego podobnie jak Konrada, pokonała własna słabość.
Doszliśmy już daleko, ale trochę jeszcze przed nami. Oczywiście Stanisław Wokulski, tragiczna postać człowieka, który nie umiał wyrwać się z sideł mentalnego romantyzmu, mimo usilnych starań i walki o inny świat.
Bohaterowie prozy wojennej, Paul Baumer z Na Zachodzie bez zmian, młody chłopak, któremu wojna zniszczyła i zabrała wszystko, Sven Hassel i w sumie wszyscy jego towarzysze, których wciągnęła, przemieliła i zniszczyła nazistowska propaganda i machina wojenna.
Jean-Baptiste Clemence, który uosabia upadek człowieka.
Przechodząc do postaci filmowych, Antonius Block z ''Siódmej pieczęci'', usilnie próbujący odkryć prawdę o śmierci i istnieniu Boga. W zasadzie to większość bohaterów filmów Bergmana; Rut i Betil z ''Pragnienia'', Marie z ''Letniego snu'', Karin i jej rodzina z ''Jak w zwierciadle'', pastor Tomas Ericsson z ''Gości wieczerzy pańskiej'', Ester i Anna z ''Milczenia''. Oprócz nich na pewno Stalker ze ''Stalkera'' Tarkowskiego, który chcąc pomóc innym ludziom sam odkrywa bolesną prawdę o świecie; w zasadzie to cała trójka głównych bohaterów, Stalker, Pisarz i Profesor są smutnymi postaciami, chociaż w kategorii tragizmu, sam Stalker przoduje wśród nich.
Wymieniłem sporo postaci, wiele podobnych do siebie. O paru pewnie i tak zapomniałem, ale wymieniłem postaci, których historia zdaje się być najbardziej tragiczną i smutną.

View more

Zdecydowanie nie. Rozwój technologii jest szybki, ale nie daje jeszcze szansy spełnienia wszystkich marzeń. Podróż kosmiczna dalej niż na Marsa, jest nadal rzeczą niemożliwą. Kiedyś się to z pewnością zmieni. Być może możliwe będzie też terraformowanie.
Oprócz ograniczeń technologicznych są jeszcze ograniczenia psychiczne i społeczne. Są to wewnętrzne bariery, sumienie, etyka, moralność, prawo, formy, nazwijcie to jak chcecie, ale człowieka ogranicza bardzo dużo. Czasem ktoś przełamuje część tych barier, ale i tak inne go zatrzymują (aż się The End of the Fucking World przypomina).
Człowiek może zrobić dużo, spełnić wiele marzeń, ale nie wszystko jest po prostu możliwe. Gdyby mógł zrobić wszystko byłby bogiem. Nadczłowiekiem w kwestii ludzkich ograniczeń lub właśnie już bogiem, twórcą, który formuje wszechświat.

View more

Złe dla serca, czyli jakie? Nieprzyzwoite, niezgodne z sumieniem, moralnością, jakimś systemem wartości, czy może krzywdzące samego człowieka? Jeśli chodzi o to ostatnie to zdecydowanie tak. Wielka sztuka nieraz rodziła się z bólu, z wielkich emocji i cierpienia serca. Wyniszcza to twórcę, ale daje piękny efekt.
Jeśli chodzi o resztę przypadków, które wymieniłem to też. Prawdziwa sztuka nie powinna mieć ograniczeń. Nie znaczy to, że ma na siłę szukać wyrywania się z konwenansów. Sztuka, która ma być przede wszystkim pokazowa, na siłę być ''nowoczesna i oryginalna'' przestaje być sztuką, a często jest po prostu śmieszna. Nic na siłę, sztuka znajdzie swoją drogę, na której nie będzie przekraczać granic celowo (co byłoby zamknięciem w formie), a będzie po prostu sztuką, która się nie musi słuchać ograniczeń. Niczym człowiek poza dobrem i złem.

View more