Perunowy Witeź (Перунов Витез)

Oj nie pamiętam, ale dość późno. Byłem raczej dzieckiem, które nieszczególnie lubiło ryzykować i dobrze mi było na rowerze z dodatkowymi kółkami. Trochę ruszyło mnie to, że koledzy z przedszkola (miałem koło 6 lat) już umieją, a ja nie. Mój rower był u dziadków na wsi; wujek odkręcił mi boczne kółka i wsadził z tyłu kij do trzymania. Najbardziej w nauce pomógł mi kuzyn, który miał cały czas iść za mną jak będę jechał i trzymać kij. Jak się okazało on go co chwila puszczał, aż w końcu powiedział mi, że jechałem sam. No i się zaczęło, potem rodzice kupili mi porządny rower, który bardzo mi się podobał. Później miałem jeszcze jeden, a po nim długą przerwę, kiedy nie miałem kasy na nowy rower. W tej chwili jeżdżę od dwóch lat na rowerze taty, który wyciągnąłem ze strychu po jego przeprowadzce. Wspaniały rower, który każdą część ma z innej parafii - tata kupował stopniowo części i sam go skręcał; stąd np. opony są z Dębicy, a przerzutki Shimano. Jest strasznie wygodny, ma cienkie opony i porządne koła 28 cali. Czasem coś się w nim psuje, ale to tak z raz do roku. Nigdy nie kosztuje mnie to jednak więcej niż sto złotych za jednym razem, także koszty utrzymania są naprawdę niskie (ostatnio poszła mi dętka, wydatek niecałych 40 złotych). Znalazłem fajny serwis i na wiosnę planuję oddać go na taki porządny przegląd + dokładne mycie.

View more

Oczywiście, że nie. Świat nie jest binarny i zerojedynkowy jakby wynikało z założeń największych monoteistycznych religii. Chciałem zrobić tu odpowiedź w nietzscheańskim duchu, bez dobra i zła, ale trochę się tego tu pojawia więc przejdę na płaszczyznę, gdzie może być to łatwiejsze.
Po skończeniu dziesiątego rozdziału powieści zacząłem patrzeć na moje stare opowiadania (wszystko mam w jednym folderze), które pisałem w liceum. Eee, dużo do poprawy. Zajrzałem do dwóch, które swojego czasu uważałem za najlepsze, co w ogóle napisałem. Są słabe, choć z przebłyskami świetnych momentów. Nie mówiąc o układzie graficznym bez wcięć, zbyt małej ilości akapitów (choć nie tak długie jak w Ołowianym świcie Gołkowskiego), leżał też trochę styl. Za dużo technicznych nazw modeli broni i wymieniania kalibrów. Miejscami w jednym schematycznie prowadzona akcja. W drugim, opowiadającym o wojnie domowej w Bośni i masakrze w Srebrenicy (o, jak ja się tym opowiadaniem jarałem przy pisaniu i po tak samo), zabrakło mi odpowiedniej znajomości bałkańskich realiów. Niestety, w tamtych czasach znalezienie tych informacji było poza moim zasięgiem; nie wiedziałem jak i gdzie szukać. Stąd wszechobecne kałasznikowy i tylko odrobina karabinów Zastavy (tak, kałachy były używane, ale w mniejszości, dominował jugosłowiański karabin Zastava M70, łudząco podobny do AK-47), śliwowica zamiast rakiji (rakija równie dobrze może być pigwowa, albo gruszkowa, nie ma zbytnio ograniczeń w owocach) i coś co mnie najbardziej rozwaliło. Imię epizodycznego bohatera, Iwan, jeszcze w transkrypcji zamiast poprawniejszego Ivan. Już wyjaśniam, Ivan jest wersją imienia Jan, która jest używana w Chorwacji, ale nie w Serbii i nie wśród Serbów, gdzie Ivan jest Jovanem.
Przeczytam sobie jeszcze te opowiadania w całości, ale nie oceniam ich dobrze. Nie usunę ich, bo każda z tych historii ma potencjał. Jeszcze coś z tego wyciągnę i napiszę coś lepszego. Widać sprawdza się teoria miliona pierwszych znaków.

View more

Jestem tym typem, który dłubie w różnych książkach i nie potrafi skupić się na lekturze tylko jednej. Z ostatnio ukończonych to na pewno Zły Las Pilipiuka, klasycznie dobry zbiór opowiadań w jego stylu i Bogowie pustyni Gołkowskiego. Obecnie czytam cztery książki; Świątynię na bagnach, czyli kontynuację dziejów Zahreda z Bogów pustyni, biografię Ingmara Bergmana, fajną książkę znalezioną wiosną w Biedronce - Od wojownika do rycerza, o powstaniu rycerstwa i znalezioną na stoisku z promocją w Carrefourze książkę Pretorianie Kremla o historii i rozwoju radzieckich i rosyjskich wojsk powietrznodesantowych. Bardzo fajna i szczegółowo napisana. A no i ostatnio zacząłem czytać opowiadanie Hłaski, Ósmy dzień tygodnia. Zaciekawiło mnie trudne życie autora i aura brudu, nędzy i bezsensu życia, która towarzyszy jego twórczości.

View more

Uwielbiam historię i ciężko mi odpowiedzieć na to pytanie, bo zawsze było ciekawie. Fascynuje mnie rosyjska wojna domowa (biali górą, Boże chroń cara!) ale to nie znaczy, że chciałbym żyć w tamtych strasznych czasach i zostać uszczęśliwionym przez władzę ludową. Najciekawsze robi się to o czym wiemy najmniej, a więc Europa okresu wielkiej wędrówki ludów i wieków ciemnych. Tak mało wiemy o organizacji królestw barbarzyńców i mamy wciąż słabe wyobrażenie tego jak dzicy barbarzyńcy stali się fundamentem cywilizacji europejskiej i kulturowymi dziedzicami części Rzymu. No dobra, historię państwa Franków jako tako znamy. Ale Goci, Wandalowie, Longobardowie, Burgundowie, Turyngowie, Bawarowie? Zwłaszcza interesuje mnie przemiana resztek po Królestwie Wizygotów w królestwa iberyjskie będące przodkami współczesnej Hiszpanii.

View more

Hobbit w reżyserii Jacksona. Sama trylogia to naprawdę fajne, dobrze zrobione filmy, kawał porządnego fantasy, tylko strasznie słabo jako adaptacja filmowa. Rozumiem rozszerzone granice adaptacji, ale robić trzy filmy z książki, która nadaje się na trzygodzinny film? To tylko skok na kasę. No i umieszczanie postaci, których nie było w książce (Legolas, zresztą w Hobbicie jego ojciec nie miał chyba jeszcze imienia nadanego przez Tolkiena) czy wymyślanie nowych do i tak szerokiego uniwersum (ta ruda elfka, której imienia zapomniałem, no nie powiem, zgrabnie wyszedł jej wątek miłosny z krasnoludem, ale kurde, tego nie było w książce!). No i stanowczo zbyt rozbudowana bitwa Pięciu Armii, ale no cóż, Władca Pierścieni kipiał od wielkich bitew to i tu musiała się znaleźć, mimo, że w książce jest opisana bardzo krótko.

View more

Nigdy nie korzystałem szczególnie dużo z bibliotek (z tym, że były to w większości biblioteki szkolne), odrzucały mnie zniszczone egzemplarze książek. Znacznie bardziej wolałem, nawet jeśli były to lektury, kupować nowe wydania. Z czasem zmieniłem podejście i w razie, gdy nie miałem 20-30-letniego wydania w domu to szedłem do biblioteki, ale tylko po to, żeby używać książki na lekcjach - czytałem zazwyczaj w pdfie, w pewnym momencie po prostu ściągałem pdfy na telefon i tak sobie korzystałem. Będąc w liceum doceniłem miejską bibliotekę, zarządzaną przez naprawdę odpowiednie osoby. Wypożyczanie książek było czymś, co robiłem tam akurat najrzadziej. Było tam mnóstwo wydarzeń kulturalnych - spotkania autorskie ze znanymi twórcami, klub filmowy, na który z chęcią chodziłem, kiedy miałem czas. Będąc na studiach całkiem zacząłem bywać regularnie w największej i najpiękniejszej bibliotece, w jakiej kiedykolwiek byłem - bibliotece głównej UG. To jest ten moment, że pewnych rzeczy nie ma w internecie i trzeba szukać w bibliotece, np. jedyne polskie wydanie (przedwojenne) poematu ''Jeđupka'' (Cyganka), jeszcze pod złym imieniem autora (dopiero 30 lat po tym wydaniu w Jugosławii odkryto, że był to zapewne pseudonim prawdziwego autora, którego wcześniej uznano za plagiatora - Mikšy Pelegrinovicia). Z tym to była wesoła historia. Zapewne spędzę w tej bibliotece jeszcze sporo czasu; tak jak wspomniałem podoba mi się też wizualnie, dodaję link do najładniejszego zdjęcia, jakie znalazłem w necie. http://tarakum.pl/wp-content/uploads/2017/11/biblioteka-uniwersytetu-gdanskiego-20.11.2017-1003-800x440.jpg

View more

Nie wiem, co zaskakującego mogę powiedzieć o sobie, więc zarzucę ciekawostkę z czasów I krucjaty, która jest moją największą inspiracją przy pisaniu powieści. Jeden z najodważniejszych rycerzy z armii krzyżowej, Gouffier z Lastorus (z armii Rajmunda z Tuluzy), miał pod koniec krucjaty tresowanego lwa. Z pewnością było to urocze zwierzątko. Jako, że zdobył je po zdobyciu Ma'arry, to lew musiał towarzyszyć mu w czasie oblężenia Jerozolimy. Ciekawy jestem jak duży strach musiał wzbudzać ten lew. Niestety jego los zakończył się smutno. Gdy Gouffier wracał do Francji, żeglarze bali się wpuścić lwa na pokład, wobec czego rycerz kazał mu płynąć za statkiem. Zwierzak niestety nie umiał pływać i utonął.
Po paru takich opowieściach powiedzcie mi, że historia jest nudna. Nie jest, tylko trzeba umieć w niej szperać, jest tam mnóstwo takich perełek. W kartach książek pod tymi wszystkimi datami i suchymi faktami kryją się prawdziwi ludzie z krwi i kości. Jak ktoś chce więcej ciekawostek to pisać, znam tego trochę.
I jeszcze jedna rzecz, do wszystkich filmowców, którzy chcą zrobić wielki film historyczny - przeanalizujcie życie króla Norwegii, Haralda Srogiego; tam leży gotowy scenariusz na porządny film przygodowy.

View more

Tak, polonistkę, jednocześnie wspaniałą i jebniętą kobietę. Tak, robiła dziwne spiny całej klasie, czasem jak jej czymś podpadliśmy (nawet nieświadomie), to potem była spina, miewała dziwne pomysły na grupowe prezentacje, które potem nie wychodziły, zdarzało się jej rzucać szpilkami; czasem przesadzała, ale robiła większość tych rzeczy, żeby utrzymać autorytet i spokój, co jest jednym z najtrudniejszych wyzwań w pracy nauczyciela. Jak ktoś personalnie jej podpadł (wyraźnie się opierdalał i nie starał), to potrafiła cholernie inteligentnie kogoś zjechać, jednocześnie nie obrażając. Była trudna, ale jeśli miało się u niej dobrą pozycję, to potrafiła dużo pomóc, dużo załatwić (zwolnienia z innych lekcji, czasem coś odpuścić) i prawdę mówiąc miała grono, które miało u niej przywileje (tzn. żeby nie było - resztę traktowała po prostu normalnie). To były głównie osoby aktywne na zajęciach, dobrze piszące i udzielające się jakkolwiek artystycznie (czyli zespół muzyczny i kółko teatralne, które prowadziła). Większość się jej bała, ja wiedziałem, na ile mogę sobie pozwolić i umiałem być odpowiednio pewny siebie, co czasem mnie ratowało. Szczyciła się tym, że umiała po oczach zobaczyć, kto nie ma pracy domowej - i zawsze trafiała, ale mnie nigdy nie złapała w ten sposób, może faktycznie potrafię dobrze utrzymać pewność siebie w stresowych sytuacjach, może zakładała, że ja na pewno jestem przygotowany (nawet, gdybym nie był, to
i tak przy dużej części tematów potrafiłbym sobie poradzić skuteczną improwizacją). Odpowiedź zrobiła się bardziej wspominkowa, a miało być o inspiracji. Dzięki tej, hm, specyficznej nauczycielce, poczułem, że najprzyjemniej chodzi mi się nie na historię, gdzie nie uczyłem się nic, zawsze znałem praktycznie każdą odpowiedź i marnowałem tam czas, ale na polski. Nikt chyba nie obudził we mnie takiej pasji do literatury i samodzielnego zgłębiania kultury (bo dzięki tym zajęciom parę dobrych filmów też obejrzałem, parę innych odkryłem). Pasję do pisania odkryłem raczej sam, ale częściowo było to też pokłosie jej działań. Bywało, że omawiając jakiś tekst przez całą lekcje tylko prowadziliśmy dyskusję na jego temat, często wychodząc od tekstu do spraw psychologicznych, historycznych, społecznych. I nawet jak spędziliśmy godzinę na rozmawianiu, nie pisząc nic w zeszycie, to mówiła, że to dobrze wykorzystany czas i dziękowała za rozmowę. Na jej lekcjach poczułem zamiłowanie do wymiany myśli i pewnej ambicji; przy wszelkich pracach typu maturalnego starałem się powoływać na lektury tylko w ostateczności, a większość przykładów brać z nieomawianych w szkole dzieł (to już robiłem bardziej dla siebie). I tak wyszło - matura podstawowa z Na Zachodzie bez zmian, a rozszerzona bodajże z Schopenhauerem, Nietzschem i Camusem.

View more